...
به درک تیکه کلامش بود. فرقی نداشت چه خبری بشنوه، فرقی نداشت از کی بشنوه. زیر چشمی یه نگاه بهت می کرد و با لحنی که مخصوص خودش بود می گفت به درک. دلار گرون شده. به درک. فردا عیده. به درک. فلانی از ایران رفت. به درک. رفتیم جام جهانی. به درک. دنیا رو لجن برداشته. به درک.
گذشته ش رو یادمه. به هر اتفاقی واکنش نشون می داد. پر از شور و شوق زندگی بود. پر از حس و هیجان. ولی از یه جایی به بعد همه چی بی معنی شد. روزگار بی حسش کرد. بعد از چند وقت بی خبری سر زده پیداش شد. انگار داشتم غریبه ای رو می دیدم که چهره ش آشنا بود! حالش خوب نبود. از زبونش نشنیدم. چشماش داشت می گفت. بهش گفتم چه خبر از درس و دانشگاه؟ گفت انصراف دادم. گفتم خسته نباشی. گفت اتفاقا خسته ام. گفتم چای یا قهوه؟ گفت هیچ کدوم... گوش. هنوزم برای غر زدن آدمای خسته گوش داری؟ گوش شدم. گفت نه پیاده روی می کنم. نه کاری می کنم. تا لنگ ظهرم می خوابم. ولی خسته ام. روحم پا درد گرفته از بس دنبال خودش گشته. بدن درد گرفته از بس فکر و خیال رو دوشش گرفته. یادته چقدر می گفتم به درک؟ دیگه نمی خوام بگم به درک.چون دلم می خواد برگردم به روزایی که هر اتفاق خوبی خوشحالم
می کرد.روزایی که با هر خبر بدی ناراحت می شدم. شور و شوق زندگی رو می خوام.یادته همیشه می گفتی زندگی رو نمیشه زد عقب... جلو چی؟ نمیشه بزنیم جلو... یه سال،دو سال، ده سال....شاید چند سال دیگه حالمون بهتر از الان باشه هان؟ بهش گفتم اگه بدتر بود چی؟ گفت به درک.به درک.به درک. فقط می خوام این روزا نباشم.میشه؟
#حسین_حائریان
