بسم رب مولانا الحسین (ع) هر دمی گفتم حسین جان (ع)، در تلاطم های دنیا بهر جانم راحتی ، آرامشی ، صلحی، سکونی پادشاهی ، دلربایی ، هم کریمی ، هم پناهی جان فدایت حضرت ارباب حقًا ذوالفنونی گوهر یکدانه ای وِتری عزیزِ ذوالجلالی تو دلیل بردن عشاق تا مرز جنونی کشتی و فُلک نجاتی مهربانی دستگیری اهل تقوا را تو با نور هُدایت رهنمونی گر هزاران سال هم از مشق عاشورا نویسند همچنان، موضوع اشعار و قلمها و متونی محتشم ها ، گرچه در توصیف تو گفتند و گفتند باز هم از فهم اهل شعر و شاعرها فزونی گفت عَمّان، "من حسین اللهیم" شاید بگوید از شکوه و شوکتت از درک این دنیا برونی گفت بر ما جمله ی " لم یستقم الا بقتلی" همچنان حیدر(ع) برای خیمه ی ایمان ستونی مظهر عشقی ، شهیدی ، شاهدی ، نور خدایی با شهادت جلوه ی انّا الیه راجعونی سوختی تا برفروزی مشعل آزادگی را شمع جمع حق پرستان بین اعصار و قرونی گر نشد در شام میلادت ز شادی ها بگویم لحظه لحظه یادم آمد غرقه در دریای خونی یوسف گمگشته در گودال سنگ و تیغ و نیزه عالَمی یعقوب داری ، کشته ی اشک عیونی ای گل افتاده بر خاک زمین آخر چرا تو گشته ای پرپر به صحرا حاء و سین و یاء و نونی نیک دانستم که عرش افتاده بر روی زمین است تا که دیدم ای امیر از صدر مرکب واژگونی خاک عالم بر سر دنیا شود اما نبینیم صورتت خاکی است از خون گلویت لاله گونی هر زمانی آب خوردم یادت افتادم چو گفتی شیعتی مَهْما شَرِبْتُم ماءِ عَذْبٍ فاذکرونی در مصیبت ها ز داغت روضه می خوانم حسین جان اَوْ سَمِعْتُم بِغَـــــریبٍ اَوْ شَهیدٍ فَانْدُبُونی زینت دوش نبی! گفتی ولی دشمن نفهمید فـَاَنا السِّبْطُ الَّذی مِنْ غَیْرِ جُــرْمٍ قَتَلُونی بوسه زد بر سینه ات پیغمبر(ص) اما عصر آن روز وَ بِجَرد الخَیْـلِ بَعْد القَتْلِ عَمْداً سَحِقُونی با دلم هر روز در کرب و بلا بودم چو گفتی لَیْتَکُم فی یَوْمِ عاشــورا جمیـعاَ تَنْظُرونی من بلا گردان حلق اصغرت گردم حسینم (ع) کَیْفَ اَسْتَسْقی لِطِفْـلی فَاَبوا اَن یّرْحَمُونی #جواد_محمودآبادی 1403/11/13 #میلاد ارباب ، #سیدالشهداء، حضرت #اباعبدالله_الحسین (ع) مبارک باد