عجیب ترین خاطره بچگیام که هرچند سال یبار یادش میکنیم و میخندیم،مال حدودای شش،هفت سالگی منه.
برای برهه ای با بابام تنها زندگی میکردیم،و چون شغلش سفر زیاد داشت،منو می‌سپرد به این و اون.
از قضا یه بار سپرد به عموم،که خودشم سفر بود،و زن عمو مسئول نگهداری از من و سه تا پسرش بود و دو تا خواهرزاده های خودشم اومده بودن که بازی کنیم باهم.یادمه عمو زنگ زد و گفت:دوستم از شیراز داره میاد،اسمش علیه(فرضا),یه شام براش درست کنید برای شب هم نمیمونه.
دم غروب یکی زنگ زد،زن عمو گفت:علی آقا شمایی؟
گفت:بله
اومد داخل،گفت:آقاتون نیستن؟
اینم گفت:نه و من شام گذاشتم و اینا.
پسرعموها هم شر،از سر و کول این بالا میرفتن.
علی آقا دید مرد خونه نیست، معذب شد،گفت:من شام نمیمونم،ولی به بچه خواهرم قول دادم ببرمش بیرون،با اجازتون بچه ها رو ببرم.
این زن هم یه کاره گفت:باشه 😂
و پنج تا بچه دنبال علی آقا راه افتادیم.
تا دو شب تمام پارکای تهرانو دور زدیم
پیتزا و سیب زمینی و بستنی و شهربازی و خلاصه همه جا.ساعت دو تحویلمون داد به زن عمو و رفت.
فرداش عمو دوباره تماس گرفت(با تلفن ثابت از محل کارش زنگ میزد). گفت:علی آقا تو راه تصادف کرده نمیاد منتظر نباشید 😁😂😁😂😂😂😂😂😂
وقتیم اومد تهران و ماجرا رو شنید،بالطبع دعوای شدیدی شد.
علی آقای ما رو هم چند هفته بعد توی درشهر به جرم سرقت مسلحانه گرفتن 😂😂😂😂
ولی همیشه دعا میکردم زیاد تو زندان نمونه بنده خدا 😂
»دکتر فالانجی«
@farsitweets
