این جا در غربی‌ترین نقطه‌ی عراق، طربیل، کسی غریبه نیست؛ عکس‌ها هم‌آن عکس‌ها است و شعارها هم‌آن شعارها: اتحداک: حریفت منم...

خودروهای سنگین کتائب حزب‌الله به پایانه‌ی مرزی طربیل می‌رسند و این طور از بارشان به نظر می‌رسد می‌خواهند یک‌چند روز این جا خیمه بزنند؛ نخستین موکب‌های راه قدس در نقطه‌ی چاووش طربیل...

راهیان قدس؛ حرکت مردمی روی جاده‌ی قدس به طرف نقطه‌ی چاووش ملی ایران اسلامی؛ جمعه، ۲۸ مهر ۱۴۰۲، کرمانشان...

انتقام سخت هم‌ این جا در صفر مرز عراق و اردن در نقطه‌ی چاووش طربیل ترجیع‌بند شعارهای شیعی و سنی است...

نماز جمعه را در صفر مرز طربیل پشت سر شیخ سنی می‌خوانیم و نماز عصر را پشت سر شیخ شیعی. بعدتر با آن‌ها و با شیوخ عشائر شیعی و سنی می‌ایستیم به عکس یادگاری...

عراقی‌ها دارند خیمه‌های بیاده‌شان را پشت مرز اردن برپا می‌کنند؛ ناهار هم فاصولیا دست‌مان دادند. این یعنی برنامه‌شان یک‌چند روز شب‌مانی است و به قول خودشان: خیام اعتصامات...

خیمه‌ی اعتصام چه است؟ انبوهی خیمه هم‌مطالبه کنار هم که یک‌چند روز بر پا استند. چه می‌کنند؟ قلیان می‌کشند، می‌خوابند، می‌خوانند، مشورت می‌کنند و در میدان به کار می‌زنند...

وحدت هن‌گامی شکل می‌گیرد که سنت مشترکی در کار باشد؛ و قدس هزار سال است سنت مشترک شیعی و سنی است...

شام موکب در طربیل کبه‌ بود و اندکی سیب‌زمینی. برای ما که یک هفته در بغ‌داد بادمجان و گوجه فرنگی می‌پختیم، تنوع لازمی بود...

عادت اعتصام آن است که افراد می‌آیند و اعلان موضع می‌کنند و می‌روند و جمعی متمرکز در خیمه‌های اعتصام می‌مانند. این جا پشت مرز اردن در طربیل عراق آن جریان منسجم کتائب حزب‌الله است و حرکت نجباء، و نه از خود آن سید که پری‌شب بیانیه خواند خبری شد و نه از نیروهایش در سرایاالسلام...

از صبح دی‌روز صف انبوهی از نیروهای ضدشورش عراق ورودی پایانه‌ی مرزی طربیل را مسدود کرده است. جریان رفت و آمد خودروها که عموم آن‌ها باری است ادامه دارد اما به ما اجازه‌ی نزدیک شدن به دهانه‌ی مرز را نمی‌دهند؛ حتا در این حد که به مسجد داخل پایانه برویم و نماز بخوانیم...

جمعیت پشت مرز بسی بیش از ظرفیت خیمه‌ها است و هوای بی‌آبان در شب سرد می‌شود. پنجاه نفر ایرانی بی‌جا را داریم خرد‌خرد به این خیمه و آن خیمه اضافه می‌کنیم، هر چند برخی از خود عراقی‌ها هم در محیط باز کنار آتش شب را به صبح می‌رسانند...