خودروهای صوت حرکت حزب‌الله در خیابان‌های ضاحیه‌ی بیروت دور می‌زنند و با صدایی که داخل پنجره‌های خانه شره می‌کند سرودهای حماسی پخش می‌کنند‌؛ پیش‌آگهی‌های سخن‌رانی فردای سید..‌.

حسین فروشنده‌ی پشت پیش‌خوان آن مغازه‌ی سوهان و دم‌نوش‌های ایرانی در بئرالعبد را معرفی می‌کند: ویلیام. دست نم‌دارم در دست او است؛ ارتدکس است یا ارمنی؟ حسین گویا ذهنم را می‌خواند: شیعه است؛ پدرش نامش را این نهاده است که در اردوگاه شتیلا از کشتار طائفه‌یی فالانژها در امان باشند...

غذاخوری الجواد پاطوق شیعه‌ها است؛ ملتزم و ناملتزم. چهار طبقه اما پر از خان‌واده‌ها است. حسین می‌گوید: مردم به ایده‌ی الحرب هي الحل رسیده‌اند و این آرام‌شان کرده است؛ این دفعه یا اسرائیل سرکوب می‌شود و‌ خلاص می‌شوند و‌ اگر نشد، حرکت حزب‌الله...

شام خورده‌ییم و نشسته‌ییم و گپ می‌‌زنیم. حسین هر از گاه گوشیش را مرور می‌کند و می‌خواند: شهید اول ام‌روز جنوب، شهید دوم، سوم...

شهادت این جا امر دوری نیست. صبح در راه از کنار مسجد الحسنین رد می‌شوم و در پیش‌خوانش مراسم سومین روز شهادت آن جوان رزمنده را زده است...

در ضاحیه‌ی بیروت همه یک‌دست با حرکت حزب‌الله نیستند، و حتا گروه‌هایی شیعی صاحب آخوند و مسجد و منبر هم وجود دارند که با آن فاصله و زاویه دارند. با این همه حرکت حزب‌الله از حزب‌اللهی‌گری شرمنده نیست...

‏در لبنان هم مانند عراق، تصویرهای گاه و بی گاه حاجی در شهرها و روستاها احساس بی‌گانه بودن را از ایرانی‌ها می‌گیرد و احساس در خانه بودن را به ما می‌دهد‌...

رزمنده‌های جبهه‌ی حریف از اقصای عالم می‌آیند و با افتخار برای آرمان‌شان، در ارتش اسرائیل، می‌جنگند. در جبهه‌ی ما اما از کتائب حزب‌الله عراق تا حرکت حزب‌الله لبنان از پذیرش رزمنده‌های ایرانی منع شده‌اند. ما هنوز تا امی شدن و امی زیستن و امی‌ جنگیدن فاصله‌ی فراوانی داریم...

واقعیت آن است که از سرخ‌حصار طهران تا جادریه‌ی بغ‌داد تا ضاحیه‌ی بیروت، هنوز صورت‌بندی منقحی از نسبت محور ملی با محور امی، و مقاومت ملی با مقاومت امی، و جنگ ملی با جنگ امی، در دست فرمان‌دهان ما نیست...

غریب‌ترین باور فرمان‌دهان محور مقاومت هم‌این است که می‌پن‌دارند با ملی کردن جنگ می‌توانند بر دش‌من امی غلبه کنند...

جنگ سخت، نرم‌تر از آن است که به دست نظامی‌ها وا سپرده شود...