سنت اسلامی ما طی سال‌ها مسجد ساختن بر مزارهای تاریخی‌مان بوده است. این سال‌ها که تکیه‌‌ها مدار بسی مناسک در شیعه شده‌ است از این سنت فاصله گرفته‌ییم و عموم یادمان‌های ما در ایران اکنون مسجد نیستند؛ و هم‌این است که به راحتی می‌توان موزه‌شان کرد، که کرده‌اند...

محله‌ی رکن‌الدین دمشق به وضوح جویی مذهبی داشت؛ اما نه از جنس سنی‌گری اموی‌مشرب خشک و زننده، که آن دست شهر در غوطه دیده بودم. هم‌این بود که مردم شاید از دیدن یک شیخ شیعی پای مزار ابن‌عربی، جا می‌خوردند اما برخوردشان هم‌دلی صوفیانه بود و نه دیگرستیزی سلفیانه و حتا خلفیانه...

کنار مزار ابن‌عربی مصلای کوچکی بود با نقش سرو. سرو در عقل ایرانی نماد حیات است و نمی‌دانم این جا در شام به چه اشاره می‌کند. هر چه بود اما دقیق‌ترین تفاوت فل‌سفه و عرفان را پیش چشم ما می‌آورد: وجود فیل‌سوف‌ها هر چه باشد صلب است و نه صمد...

سال‌ها پیش حضرت روح‌الله روس‌ها را دعوت کرده بود تا از شیخ اکبر بیاموزند و از بی‌معنایی در حیات و حکومت در بیایند. این روزها هر چه فکر می‌کنم نسخه‌ی سوری‌ها هم‌این است. حکم‌رانی با ایده‌های میشل عفلق هن‌گامی که ابن‌عربی در خاک تو آرمیده است تعرب بعد هجرت و کفران نعمت است...

آن چیزی که این روزها از حجاز تا شام عروبة خوانده می‌شود نسخه‌ی معاصر تعرب است: تعرب بعد هجرت؛ و تو بگو اعرابی‌ زیستن آن طور که در مصحف محمد شماتت شده است...

نزاکت عربی مانع است که از خودم بپرسند اما از رفقای هم‌راه می‌پرسند: شیخ از چه پوتین می‌پوشد؟ پاسخ سهلش آن است که سال‌ها است با پوتین به تبلیغ می‌روم و نعلین، کسوت تبلیغ سنت است؛ سختش آن است که پس از شهادت حاج، عهد کرده‌ام لباس رزم را در نیاورم؛ شده به چفیه یا یک زیرپوش استتار...

با سوار کردن رده‌ی حفاظت بر گرده‌ی رده‌ی روایت ممکن است جغرافیایی را گرفت اما، مطمئن، تاریخی نخواهیم نوشت...

این روزها شهید دادن در لبنان عادی است. آن چه برای ما عجیب است تشییع کردن این شهیدان زیر دید و تیر سلاح مستقیم و منحنی‌زن ارتش اسرائیل در شهرها و روستاهای مرزی جنوب لبنان است...

آن شب هر چه از روی تپه‌ی مرزی روی شهرک صهیونی مطله دید کشیدیم، تحرکی در آن ندیدیم، جدای چراغ‌های قرمز سر چهارراه‌ها که برای خیابان‌های برهوت چشمک می‌زد. در این طرف اما یک ماه بعد در روز روشن در روستای یارون شهیدشان را تشییع کردند. جمهور مقاومت در لبنان توازن وحشت را شکسته است...

احیای رسم‌های سکولار کریس‌مس به دست مسلمان‌ها تشبه به کفار است، از درخت کاج تا کلاه نوئل. جشن تولد حضرت مسیح، علی نبینا و آله و علیه السلام، مانند شادباش میلاد هر معصوم دیگر مبارک است؛ مشروط بر آن که به روز درست برسیم، و نه این که از ۲۵ دسامبر تا ۷ ژانویه دهه‌ی وحدت بر پا کنیم...

کریس‌مس در ضاحیه‌ی بیروت رمقی ندارد؛ هر چند یک‌چند محله‌ی ترسا در منطقه است.‌ نان‌وایی سر کوچه ریسه‌ی نوئل کشیده بود اما شباهتی به شلوغی شیرینی‌فروشی‌های شب عید ما نداشت. از دور صدای شلیک می‌آمد؛ نمی‌دانم باز دو نفر حرف‌شان شده است یا به شادباش المیلاد المجید تیر هوایی می‌زنند...

این که مسلمان‌ها حضرت مسیح، علی نبینا و آله و علیه السلام، را به ترساها وا بنهند هم‌آن قدر اشتباه است که شیعه‌ها حضرت محمد، صلی الله علیه و آله، را به سنی‌ها وا بنهند. در ایران مسجد یا تکیه‌یی را نمی‌شناسم که میلاد مسیح را جشن بگیرد و در لبنان دارم می‌گردم و امید دارم که بیابم...

کودک که بودم نیمه‌ی شعبان در مسجد محل جشن می‌گرفتند و به آن‌ها که نام‌شان مهدی بود هدیه می‌دادند؛ و طعم شیرین آن هنوز با من است. به خانم پیام می‌دهم ۲۵ دسامبر یا ۷ ژانویه در خانه جشن کوچک میلاد بگیرد و برای محمد مسیح هم هدیه‌یی بخرد. می‌گوید: تا هفتم صبر می‌کنیم تا خودت برگردی...

ما رأی مردم در انتخابات را مشورت و‌ بیعت می‌دانیم و نه زینت؛ آن‌ها هم که آن را مشروعیت و شرعیت می‌دانند را مشرک می‌دانیم...

مشرک بودن مشکل نیست...

آن مسلمان می‌تواند رأی در انتخابات را منشأ مشروعیت و شرعیت بداند که یا از مصوبه باشد یا از مفوضه، و شیعه‌ی امامیه نه این است و نه آن...

حکومت ولایت می‌خواهد؛ ولایت از اکثریت در نمی‌آید چه رسد به اقلیت...

دوتایی اقلیت|اکثریت دوتایی مؤمنین نیست؛ هم‌آن بازی ناگزیر دیکتاتوری|دموکراسی؛ این دوتایی هر دو طاغوت است. دوتایی ما دوتایی ولایت الله و ولایت طاغوت است...

دموکراسی نسبی یک تسلای آماری است؛ با این تفاوت که شیر یا خط کردن کمی سرگرم‌کننده‌تر است...

مشروعیت هم گرفتار هم‌آن مشکل عقلانیت شده است؛ این روزها ما یک مشروعیت نداریم. آن چه ما مشروعیت می‌دانیم هم‌آن شرعیت است، شرعیت شیعی...

این‌ها که شرعیت حکومت را از اکثریت نسبی می‌دانند یا حکومت را بی‌نیاز از ولایت الاهی می‌دانند که کافرند متعارفند، و یا ولایت را برآیند آماری رأی اکثریت|اقلیت می‌دانند که مشرکند...

عثمانی‌های نخستین از مدینه شروع شدند اما در دمشق به اموی‌های اسلام‌ستیز مبدل شدند. حال نوعثمانی‌های معاصر ما هم هم‌این است که روی بردار ایران به اروپا و امریکا سر به الحاد نهاده‌اند...

حکومتی که مشروعیتش الاهی و وحیانی نباشد طاغوت است، حال چه در عهد حضور معصوم و چه در عهد غیبت معصوم...