روایت صورتی از حاج قاسم از آن چه می‌پن‌داریم به ما نزدیک‌تر است...

فرقه‌ی ضاله‌ی نارمک پیش از آن که دیگران با دست حاج قاسم را شهید کنند با زبان او را شهید کرده بود...

حجاب شاخص است، حجاب خط‌کش است، حجاب محک است. برای آن که بدانیم نسبت هر کس با شریعت محمدی و اقامه‌ی نرم تا سخت آن چه گونه است کافی است حمیت او در امر حجاب شرعی را بسنجیم...

هزار سال است که می‌دانیم ریشه‌ی بی‌حجابی یا رباخواری جهان‌بینی است؛ کار فرهنگی درازمدت می‌خواهید بکنید؟ جای ژانگولر در رسانه‌های رسمی، فل‌سفه‌ی انسان‌خدا را از زیستار مردم بزدایید و حکمت و تأله را ترویج کنید...

پویش شهیدالقدس در لبنان دو تفاوت درشت با نسخه‌ی ایرانی آن دارد: این که امضای مکتب حاج قاسم پای آن است، آن که از جمله‌ی نمی‌خواستم سلاح به دست بگیرم خبری نیست؛ وسط جنگ در جنوب نمی‌توان نسخه‌ی خلع سلاح برای حزب‌الله در لبنان پیچید، اما گویا برای حزب‌الله در ایران می‌توان پیچید...

مشکل ما با آن روایت عرفی که مکتب حاج قاسم از حاج قاسم می‌کند آن است که کمابیش مکتبی نیست...

آن طلبه که برای خالی کردن پشت حجاب شرعی و اقامه‌ی سخت تا نرم آن، از آن با دیگر فقرات شریعت، مانند ربا، دوقطبی درونی درست می‌کند بطله است؛ دزد با چراغ است هر چند لمعه‌خوان یا کفایه‌گو‌ باشد...

این مستند عمامه صورتی پی‌وست رسانه‌یی جنبش فواحش و شورش هرزه‌ها و پویش پت‌یاره است. مخاطب هدفش؟ ریشو|چادری‌های مقوا...

آخوند پروانه‌یی در وحدت نشسته است و دعوت نمی‌کند. چه می‌کند؟ با عاصی و باغی و طاغی لاس می‌زند...

این زباله‌یی که این پسر آن سینماگر برای هویت‌سازی برای آخوندهای پروانه‌یی و مذهبی‌های صورتی و عرفی‌سازی ملحدهای علنی و دگوری‌های لجنی ساخته است شلیک به پای خود است؛ روی پرده‌ به همه نشان می‌دهد که وحدت منهای دعوت چه نکبتی است...

آخوند پروانه‌یی دعوت نمی‌کند؛ دعوت هم اگر بکند به خدا دعوت نمی‌کند و به خود دعوت می‌کند؛ اسم این کاسبیش را هم می‌گزارد: جذب، اثر، حال...

سال‌ها در ایران درس خوانده و می‌گوید تمام ایران را گشته است. پس از روزها کش و قوس عاقبت در حیاط قهوه‌خانه‌یی در صور با هم نشسته‌ییم. می‌گویم: به اسلوب سید صحبت کنیم. نمی‌گیرد. سیدحسن در نشست با ایرانی‌ها عربی صحبت می‌کند و ایرانی‌ها فارسی، تا طرفین تمرکز بر بحث‌شان داشته باشند...