درستش آن است که وزارت ضاله‌ی گردش‌گردی را به عنوان دقیق‌تری خطاب کنیم: وزارت آب‌ریز...

حضرت ره‌بر فرموده بود که آن وزیر پرت را به بازدید از زرادخانه‌‌ی نظامی ایران ببرید. کاش کسی پیدا شود که کارگزارهای صورتی نظام را نیز به زیارت آرام‌گاه شهدای مؤتلفه در ابن‌باب‌ویه طهران ببرد...

ایده‌ی طهارت ذاتی گردش‌گران کافر خارجی و الزام مسجد و مسلمان‌ها به پذیرش آن‌ها در آن وزارت ضاله، هم‌آن نسخه‌ی روزآمد کاپیتولاسیون امریکایی‌های کافر نیست؟ یا چه...

صبر راه‌بردی یک سیاست است؛ و سیاست‌ها محصول نظریاتند.‌ نظریه‌یی که صبر راه‌بردی از آن در آمده است هر چه باشد جهاد شیعی نیست‌...

مبارزه با اسرائیل دولادولا نمی‌شود...

ترهبون به عدو الله و عدوکم؛ کفار را اگر در ترس نگزاری، مؤمنین را در ترس خواهند نهاد. این منطق ساده‌ی این است که امت ابلیس در حرم رضوی کشف حجاب می‌کنند یا در ضاحیه‌ی بیروت به امت احمد موشک شلیک می‌کنند...

این مهم نیست که شما خوش دارید پشت مرزهای ملی با دش‌من بجنگید و جبهه‌ها را به لبنانی و فلسطینی و عراقی و یمنی و ایرانی تفکیک کنید. حریف یک امت است و به قواره‌ی امی با شما می‌جنگند: پری‌روز در دمشق از شما خون می‌ریزد و دی‌روز در بیروت و ام‌روز در کرمان و‌ فردا را چه کسی دیده است...

فرمود: به‌هشت زیر سایه‌ی شم‌شیرها است‌. شم‌شیر جهادت را وسط معرکه‌ اگر زمین نهادی، زیست مؤمنین جهنم خواهد شد...

نمی‌خواهید بازی حریف در منطقه را بخورید؟ بفرمایید بازی شما در منطقه چه است؟ یا سرتان به بازی گرم است؟ چه...

نه تنها عموم جهاد که حتا خصوص جهاد سخت را هم نباید به نظامی‌ها وا سپرد...

صبر راه‌بردی نام تجاری انفعال در الغارات است...

‏از امت ابلیس در قواره‌ی جهانی اگر انتقام سخت نگیری تا دنباله‌های داخلی آن‌ و هم‌این هرزه‌های برهنه‌ی هار کف خیابان‌های ایران اسلامی برایت شاخ و شانه خواهند کشید، و حتا درون حرم‌های مطهرت بازدارنده نیستی...