عادت سالیان سکولارهای کافر در ایران هم‌این خوارج و طالبان و داعش خواندن مکتبی‌های مؤمن در جهان است...

جهاد منهای اجتهاد، جنجال است، جنگال است، جنگول است؛ جنگولک...

بابی‌گری در نسبت با ولی وصی را دیده‌‌ییم که چه گونه در طول تاریخ شیعه فرقه‌ها ساخته است. آن چه اکنون برابر ما است فرقه‌سازی با نوبابی‌گری با ولی فقیه است...

ما هنوز انتقام خون شیخ مشروعه، شیخ فضل‌الله نوری، را از مشروطه‌خواهان مستفرنگ نگرفته‌ییم؛ حساب مکتبی‌های ایرانی با سکولارهای هار هنوز صاف نشده است...

شیخ شهید، فضل‌الله نوری، شاید نخستین کسی بود که در تاریخ معاصر ایران چشم ما را به خطر آخوندهای پروانه‌‌یی و دستاربندهای صورتی باز کرد...

جنبش فواحش در پس ادراک وا دادن کارگزاران صورتی نظام، در روند عرفی‌سازی خود در ایران اسلامی به هم‌این زودی به عادی‌سازی هم‌جنس‌بازی رسیده است...

در فتنه‌ی دو فرقه‌، مدرسه‌ی دوساله باش...

اشغال‌گران امریکایی شریان‌های پیاده‌روی اربعین را اژدهای سیاه می‌خواندند و دهه‌ها پیش از آن‌، جنایت‌کاران بعثی در عراق آن را قدغن کرده بودند. اکنون از چه انتظار دارید که عرفی‌سازهای مستفرنگ ایرانی از این مناسک قدسی وحشت نداشته باشند و با آن کنار بیایند؟ یا چه...

ناصبی‌مشرب‌ها در محیط شیعی، ماه محرم عزاداری عاشوراء را هتک می‌کنند و در ماه صفر پیاده‌روی اربعین را...

مشروطه منهای مشروعه مبدل به نجاست شد؛ سرکه‌یی که شراب سد ساله شده است...

دولت وفاق؟ دولت التقاط...

حارة حریک را که می‌خوانم دلم هری می‌ریزد؛ مربع امنی ضاحیه‌ی بیروت را زده‌اند. تندتند صلوات می‌فرستم که کسی باکیش نشده باشد؛ نگران حاج یونس و حاج محسن و حتا حاج رمضانم. چسب مسجد الحسنین را زده‌اند، و ترکش‌هایش تا حیاط آن کافه‌ی دنج سنگی که در آن بحث می‌کردیم هم شاید آمده است...