دانش‌جوی مسلمان مؤمن آل‌ فرعون است؛ اگر نه اقتضای ذاتی آکادمی مدرن هم‌این برهنه شدن در صحن آن و کفر گفتن در کلاس‌ها است. شهید دی‌روز سیطره‌ی شمالی صیدا، حسین امین شومر، را نمی‌دانستم که زمانی در ایران درس خوانده است، در دانش‌گاه علم و صنعت طهران...

هر جنگ صدایی دارد. صدای جنگ با عراق شاید ای لشکر صاحب زمان صادق آهن‌گران بود؛ صدای جنگ در سوریه شاید منم باید برم رضا نریمانی بود. صدایی که از جنگ در لبنان با اسرائیل شاید شنیده‌ام: اذان صبح حسین صبح‌دل آمیخته با صدای پهپاد اسراییلی بالای سر ضاحیه‌ی بیروت...

صدای تیر هوایی برادران که بلند می‌شود یعنی باید تخلیه کنی و فاصله بگیری، چه حمله‌ی هوایی در پیش است. ما می‌شنویم و تازه می‌رویم در شبکه‌های اجتماعی که ارتش اسرائیل که جا را هدف اعلام کرده تا ببینیم به ما می‌خورد که خالی کنیم؟ در واقعیت اما به این نقشه‌های خود هم ملتزم نیستند.‌..

من در تاریکی صدای انفجارهای ضاحیه‌ی بیروت را می‌شمارم تا ببینیم ارتش اسرائیل چند هدف از آن چه ام‌شب اعلان کرده است را زده است تا بخوابم‌. حاج اما خون‌سرد در آش‌پزخانه زیر نور گوشی پیاز رنده می‌کند تا برای ما شام درست کند. دود از کنده‌ بلند می‌شود، از رزمنده‌های دهه‌ی شست...

پس از نماز عشاء، هم‌آن طور خسته و نشسته در انتهای شبستان مسجد چشم‌هایم گرم شده بود. رفقاء آن جلو مولودی داشتند و کف می‌زدند. خواب و بیدار این در ذهنم بود که حتا اگر این جا لبنان چندمذهبی با انبوه تبلیغ ضد شیعی نبود، باز با معیارهای ایرانی و طهرانی هم کف زدن کف مسجد به جا نیست...

ارتش اسرائیل روزها بی‌هوا می‌زند و این بازی اعلان نقطه‌ی حمله‌ی هوایی برای شب‌ها است تا آسایش مردم را بگیرد و به تدریج منطقه را تخلیه کند. از اول شب شلیک هوایی برادران برای هشت‌دار است و تا نیمه‌شب نقطه به نقطه و بیرون از نقطه را می‌زند و گاه تا بعد از نیمه‌شب ادامه می‌دهد...

سال‌ها است که جنگ در لبنان با جنگ با ایرانی‌های لبنان شروع می‌شود و با عبور از جنگ با لبنانی‌های لبنان به جنگ با اسرائیل در جنوب لبنان می‌رسد؛ جنگ روایت...

آن چه در قم مقدسه مجمع محققین و مدرسین خوانده می‌شود نوک یک کوه یخ در پهنای جهانی شیعه است؛ این که خط استحسان چه گونه با انکار خط اجتهاد به اثبات خط اجماع و حتا خط اباحه می‌رسد...

مجمع خودخوانده‌ی محققین و مدرسین در قم مقدسه تنها نمای یک جریان در حوزه‌های شیعه است که نام دیگر اعضای این زیست‌‌جهان را کم‌تر شنیده‌ییم؛ پروتستان‌های سترون. جریانی که می‌خواهد شبانان شیعه در دنیای مدرن باشد اما تشیع مصطفوی و حتا صفوی بز دست این‌ها نداده است...

این چند روز در دومین منطقه‌ی ناامن بیروت در ضاحیه بوده‌ییم؛ با این همه پس از حمله‌ی هوایی دی‌شب و پری‌شب‌ها باید خالیش کنیم. جای تازه‌یی که پیدا کرده‌ام اما در نخستین منطقه‌ی ناامن ضاحیه‌ی بیروت است. می‌پرسم: این جا اگر با لیوان شربت شهادت می‌دهند آن جا با پارچ می‌دهند؛ برویم؟ یا چه...

اگر برابر اراجیف پروتستان‌های سترون در مورد تطبیع اشغال قدس صدامان بالا می‌رود و برای مجمع محققین و مدرسین لشکر می‌کشیم اما برابر اراجیف هم‌آن‌ها در مورد تطبیع کشف حجاب با صدای پایین رد می‌شویم شاید معناش آن است که در مشترک لفظی نظام، نظام را نظام قدرت و نه نظام شریعت می‌دانیم...

آخر الدواء الکي؛ عفونت عرفی‌سازی در بدنه‌ی پروتستان‌های سترون آن قدر پیش‌رفت کرده است که کار از جهاد تبیین با آن‌ها گذشته است، و جهاد تکفیر باید کرد...