از شهادت شیخ صالح العاروری و زدن آن دفتر حماس در ضاحیه‌ چند روزی بود که صدای پهپادهای اسرائیلی در بیروت شنیده نمی‌شد. ام‌‌شب پس از نماز مغرب جسته و گریخته باز صدای زوزه‌ی پهپاد می‌آمد. در ذهنم بود که هدف بعد اسرائیل و نفر بعد ما که است؟ یا چه...

از عراق تا شام کلیدواژه‌ی سیادت وطنی زمانی به زبان معارضین مقاومت می‌آید که بخواهند به ایران لگد بزنند. اگر نه اگر پهپاد اسرائیل بیس‌چاری در آس‌مان لبنان باشند این سیادت وطنی در چشم آن‌ها هتک نمی‌شود؛ و هم‌این است زدن فرمان‌دهان مقاومت در چند قدمی وزارت کشور عراق به دست امریکا...

سکولارهای درنده و شرمنده‌ی ایرانی گزینه‌ی سومی ندارند: یا گونی، یا گتو؛ نگفته بودیم؟ گفته بودیم...

پشت دروازه‌‌ی خرم‌شهر در اشغال حضرت روح‌الله گفت: راه قدس از کربلاء می‌گذرد. کف عتبه‌ی کربلاء کلامش این معنا را داشت که راه قدس از رطبه و طریبیل می‌گذرد. پشت مرز عراق و اردن در طریبیل معنای آن کلام این بود که راه قدس از زرقاء و عمان می‌گذرد، تا برسیم به کرانه‌ی باختری رود اردن...

ترکیب ابطال‌طلب را برای چه ساختیم؟ یا ترکیب مذهبی صورتی را؟ یا ترکیب جنبش فواحش؟ دلیلش آن بود که زدن بدنه‌ی حریف بی زدن ایده‌ی او بی‌فائده است...

هر چه شکسته‌نویسی کار خواندن را برای ایرانی‌های پارسی‌زبان سخت می‌کند، شکسته‌نویسی کار خواندن و نوشتن برای ناایرانی‌های پارسی‌آموز را راحت می‌کند. عادت همیشه‌ام توصیه به پارسی آموختن به جوان‌های اهل نهضت است؛ و زحمتش از آن سو برای ما آن است که آموختن پارسی را آسان کنیم...

در آن جمع جوان کسی فارسی نمی‌داند، جز هم‌این دو کلمه‌ی خوش آمدید که یک در میان به زبان می‌آورند؛ خروجی پویش خیلی پیش حرکت حزب‌الله در استقبال از رئیس جمهور وقت ایران است. یکی از خودشان شوخی و جدی غر می‌زند: [ایران] دو میلیون دلار هزینه کرده است و شما فقط دو کلمه یاد گرفته‌یید...

مدارس‌ المهدي مدرسه‌های جهانی حرکت حزب‌الله است. زبان دوم آن‌ها نه فرانسه‌ی معمول لبنان، که انگلیسی است و مدتی است پارسی زبان سوم و اختیاری است. جالب اما لبنانی‌های مقیم قمند که جای شعبه‌ی قم این مدرسه، کودکان‌شان را به مدارس ایرانی شهر می‌فرستند تا زبان و فرهنگ ما را بیاموزند...

مدارس المهدي برای تربیت مکتبی فرزندان حرکت حزب‌الله تأسیس شد.‌ با این همه دلاری بودن شهریه‌ی آن و گران شدن سال به سال دلار و نگاه خودگردان به آن‌ها، کار را به این جا رسانده است که نه تنها در ایران که حتا در لبنان برخی از رزمنده‌های قدیمی بچه‌هاشان را به مدرسه‌های عادی بفرستند...

نخستین خاک‌ریزهای جنگ ما، نبرد با سویه‌ی پارسی امت ابلیس در محیط رایان و عیان است؛ تا برسیم به سویه‌های عبری و فرنگی آن...

حرکت حزب‌الله لبنان کمابیش برابر آکادمی ایرانی بی‌دفاع است. از طرفی طائفه‌ی شیعه در لبنان با آن چه از ایران می‌آید با خوش‌بینی و گشاده‌رویی برخورد می‌کند و از سویی سنت حوزوی شاملی در شام وجود ندارد که توان انتخاب انتقادی از دانش‌گاه مدرن را داشته باشد...

داریم بررسی می‌کنیم که می‌شود از مسجد الأقصی مسیر بیاده‌ی اربعین به طرف کربلای معلا را شروع کرد؟ شیعه‌های فلسطینی کرانه‌ی باختری گرفتار تقیه نیستند و می‌توانند تا پشت رود اردن را بروند. می‌گوید: اردن اما اجازه‌ی عبور نمی‌دهد. اردن گره منطقه است و باید بازش کنیم، شده به دندان...

دارم آمار فلسطینی‌های شیعه‌ی مقلد سید علی خامنه‌یی و سید علی سیستانی در غزه و کرانه‌ی باختری و سرزمین‌های اشغالی را در می‌آورم. جالب‌ترین‌شان عرب‌اسرائیلی‌های مقلد حضرت ره‌برند.‌ جالب‌ترش این که جریان شیرازی در باریکه‌ی غزه مقلد ندارد...

نقطه‌ی چاووش غزه، مزرعه‌ی کنج بیت حانون، اکنون وسط منطقه‌ی جنگی است. کیان موقت اسرائیل در روزهای پس از جنگ و تا پیش از فروپاشی نهائی اما ناگزیر است با بیاده‌ی اربعین از غزه تا کرانه به مقصد کربلاء کنار بیاید، هم‌آن طور که با مسجد مسلمان‌ها و مناسک شیعه‌ها کنار آمده است...

مسیر بیاده‌ی غزه به کرانه‌ اگر باز شود، آن زمان انبوه شیعه‌ی امامی تا سنی صوفی مصر و شمال افریقا از نقطه‌ی چاووش رفح وارد این مسیر می‌شوند؛ هزاران نفر از محبان اهل بیت پای‌شان به جاده‌یی باز می‌شود که تا پیش از این تنها دست‌شان به عتبه‌ی رأس‌الحسین قاهره می‌رسیده است...

حسین پشت گوشی برای کسی در عراق دارد ایده‌های بیاده در منطقه‌ی شام را توضیح می‌دهد؛ پی واژه‌ی می‌گردد که ته کار را نشان دهد، و به او یادآوری می‌کنم: الغزو الناعم...

اردن یک پهنه‌ی مسدود بیاده است؛ مانند آذربای‌جان. دولتی آن جا سر کار است که اجازه‌ی عبور زائر اربعین را نمی‌دهد. ایده‌ی ما برای باز کردن زمین آذربای‌جان به جاده آوردن زائران پیاده تا پشت مرزش، از مبدأ دربند و کازان بود و برای باز کردن زمین اردن باید از قدس و الخلیل به جاده زد...

می‌پرسد: از چه باید اکنون در باره‌ی پسااسرائیل بحث ایجابی کنیم؟ می‌پرسم: فلسطین پسااسرائیل چه خواهد بود؟ دولت عربی سکولار؟ یا امارت سلفی اخوانی؟ یا جمهوری اسلامی فلسطین؟ یا چه...

قضیه‌ی فلسطین امی حل خواهد شد و عمق راه‌بردی امت، شیعه‌ی امامی انقلابی است؛ این یعنی بی حل مسأله‌ی دوازده‌امامی‌های جهادی فلسطینی، دست ما هیچ گاه به قدس نخواهد رسید...

گیرم که شما پی شیعه کردن کسی روی آن چه محور مقاومت می‌خوانیم نیستید، انکار هویت شیعه‌ها و نوشیعه‌ها روی این محور، از یمن تا فلسطین، را با کدام احتجاج احراز کرده‌ییم؟ یا چه...

جدای آن نیمی که عشائر اردنی خوانده می‌شوند، نیم دیگر جمعیت این کشور فلسطینی‌های آواره‌اند؛ و خان‌دان هاشمی سال‌ها است با مهار دوگانه‌ی آن‌ها سر پا مانده‌ است. این دلیل ساده‌ی آن است که از چه پیش‌نیاز مسلح کردن کرانه‌ی باختری، مسلح کردن سخت تا نرم اردن است...

می‌دانیم که مدت‌ها است از دعوت به نفع وحدت دست کشیده‌یید. این که تاخت زدن هویت شیعه با قدرت سنی را وحدت روی محور مقاومت می‌دانید را اما نمی‌فهمیم...

می‌گفتند: قرار نیست روی محور کسی را شیعه کنیم. می‌گویم: قرار نبود روی محور شیعه را به شعب بفرستید...

گفته می‌شود به خاطر سپیدی شیرین برف‌های لبنان، این سرزمین را لبنان خوانده‌اند؛ در ساحل و شهرهای حاشیه‌ی مدیترانه اما زمستان‌ها خبری از برف نیست. باران در ساحل اما سیل‌آسا است؛ جدای آواره‌های در چادر و رزمنده‌های در سنگر، گاه نگرانم ما را در خانه و خیابان آب ببرد...

تصویر معمم گذرنامه و حتا خود ایرانی بودن گذرنامه، از عراق تا شام خیلی کار پیش می‌برد؛ از جایی جلوتر اما باید تصویرهای دیگری رو کنی و برادریت را اثبات کنی و خیال‌شان را راحت کنی...