‏با این مرجف‌های رسانه‌یی سکولار ایرانی چه باید کرد؟ هم‌آن کاری که با یکان عملیات روانی ارتش اسرائیل می‌باید کرد...

این مرجف‌های رسانه‌یی سکولار ایرانی دو سویه دارند: یکی مرجف‌های اجاره‌یی و دیگری مرجف‌های مجانی. مرجف‌های اجاره‌یی در پهنایی از دل ایران تا عمق اسرائیل پول می‌گیرند تا جبهه‌ی مقا‌ومت و گفتار و گفت‌مان آن را زیر ضرب ببرند...

ردوا الحجر من حیث جاء؛ آن جا را باید زد که پهپاد حمله‌کننده به جنوب بیروت از آن جا بلند شده بود و جنگنده‌ی حمله‌کننده به جنوب دمشق. اگر نه دش‌من را مطمئن می‌کنید که سنگی به طرف خانه‌ی شیشه‌ییش نمی‌آید، هر قدر هم که سنگ‌پرانی کند...

برای شهید شدن باید صادق شد...

اسرائیل را در اسرائیل باید زد...

حسین قجه‌یی از آن پاتک هول‌ناک مرحله‌ی اول عملیات الی‌بیت‌المقدس، پشت جاده‌ی اهواز به خرم‌شهر بر نگشت. گفته بودند برگرد. نزدیک به این حرف را گفته بود: کاش یک تیر بیاید بخورد توی سر من تا ستادی‌های عقبه بفهمند این جا چه خبر است. هفته‌ها است که این حرف در سر من می‌چرخد...

کسی که به جنگ پشت می‌کند آن را به خانه می‌آورد...

جنگ سخت، نرم‌تر از آن است که به نظامی‌ها واسپرده شود...

تابو بودن حمله‌ی مستقیم امی به کیان موقت اسرائیل مبنائی جز تربیت مشائی رائج در آکادمی‌های نظامی ملی ایران ندارد...

دانش‌گاه دفاع ملی اسمش رویش است؛ در منازعات امی محلی از اعراب ندارد...

سپاه پاس‌داران را حضرت روح‌الله از دل سنت مکتبی حوزه‌‌های شرعی بیرون آورد؛ سپاه را هر چه بر بدعت آکادمی‌های نظامی و مدنی ریز و درشت بازنشانی کرده‌ییم از جبهه‌ی نهضت دور نشسته است...

ابطال‌طلب‌های هار ایرانی زمانی تمام می‌شوند که کیان موقت اسرائیل تمام شده باشد تا برسیم به شیطان بزرگ، امریکا؛ ستون پنجم صف تابع ستاد است...

تله‌ی صلح محصول فهم موهوم رقومی و پله‌یی از جنگ است...

می‌گوید: اسرائیل یک خودرو را هم در بازوریة زده‌. بازوریة؛ خیلی عقب‌تر از مرز لبنان و فلسطین و محاذی شهر امن صور. در مسیر عیتیت که از آن رد می‌شدیم تصور می‌کردم سید حسن در کودکی که جا زیر درخت‌های پرتقال بازی می‌کرد؟ و دلم می‌خواست برویم داخل روستا و خانه‌ی پدر سید را ببینیم...

پیام دادند: آن کاروان پیاده‌روی می‌خواهد از مبدأ مشهد و از معبر جولان پیاده به قدس برود. پیام دادم: مسیر بیاده‌ی بیت‌المقدس از ایران از عراق و اردن رد می‌شود، از مرز طریبیل، و دخلی به بلندی‌های جولان ندارد...

آن چه شم‌شیربردار نیست ایمان است و نه اسلام؛ اگر نه اسلام ابوسفیان(ها) با شم‌شیر بوده است...

آن فاجر هار ایرانی که کف صحن مقدس رضوی کشف حجاب می‌کند جسارتش را از آن کافر حربی اسرائیلی گرفته است که بی تاوان و تقاص از ما در شام بر خاک می‌زند و کشته می‌گیرد؛ امت هم‌بسته‌ی ابلیس...

کاسب‌های بدنام آن بازار گوشی در طهران بیرون ریخته بودند و شعار داده بودند: سوریه را رها کن | فکری به حال ما کن. جمع‌بندی دانایان کل در پس‌آیش این شده بود که اقتضای صبر راه‌بردی آن است که دیگر شهید مدافع حرم را عمومی در شهر تشیع نکنیم...

فإذا أمرتکم بالسیر إلیهم في أیام الحر قلتم هذه حمارة القیظ، أمهلنا یسبخ عنا الحر؛ و إذا أمرتکم بالسیر إلیهم في الشتاء قلتم هذه صبارة القر، أمهلنا ینسلخ عنا البرد؛ در کوران الغارات اموی دش‌واره‌ی امام با یارانش هم این بوده که هر بار پی زمان مناسب و مکان مناسب برای جنگ در شام بوده‌اند...

غم بزرگ را به کار بزرگ تبدیل باید کرد. تا دانایان کل محور مقاومت، به زمان مناسب و مکان مناسب برای جنگ نرم تا سخت با کفار حربی صهیونی و امت یانکی تا ایرانی آن برسند، خطبه‌ی بیست‌وهفتم نهج‌البلاغه را بخوانیم و بند به بند آن را مزه‌مزه کنیم...

جهاد محصول حوزه‌ی شرعی است؛ از آکادمی مدرن جهاد در نمی‌آید اگر جنگولک در نیاید...

یغار علیکم و لا تغیرون، و تغزون و لا تغزون، و یعصی الله و‌ ترضون. به شما حمله می‌کنند و شما حمله نمی‌کنید، با شما می‌جنگند و شما نمی‌جنگید؛ آن چه صبر راه‌بردی خوانده می‌شود معصیت الاهی است...

نهضت زنده است، چون هنوز شهید می‌دهد...

من اگر بودم نهادن عکس شهیدانی که می‌خندند را در مکان‌های عمومی ممنوع می‌کردم؛ حتا آن‌ها که یک لب‌خند محو ته چهره‌شان دارند...

آنان که از جنگ فراگیر می‌ترسند را از کربلاء می‌رانند...