آن دولت و وزارت شریعت‌مدار است که جای انکار اقامه‌ی سخت حجاب، اجبار دخترکان نامکلف به مقنعه پوشیدن در مدرسه‌های دخترانه را بر دارد، اگر نه عرفی‌ساز است و یا بن‌یادگرا...

اجبار دخترکان نامکلف به مقنعه پوشیدن در مدرسه‌ی دخترانه کاری از سنخ هم‌آن شرط‌های ضمن عقدی است که حقوق‌دان‌های مدرن عدلیه در عقدنامه‌های زوج‌های مسلمان وارد کردند؛ خاصه‌خرجی‌های خودبن‌یاد عرفی از جیب شرع و حکومت شرعی...

اجبار دخترکان نامکلف به مقنعه پوشیدن در مدرسه‌ی دخترانه کاری از سنخ هم‌آن شرط‌های ضمن عقدی است که حقوق‌دان‌های مدرن عدلیه در عقدنامه‌های زوج‌های مسلمان وارد کردند؛ خاصه‌خرجی‌های خودبن‌یاد عرفی از جیب شرع و حکومت شرعی...

در بینه‌ی پیاده از خانه به عتبه، مسیر خانه تا نقطه‌ی چاووش شهر هم‌آن قدر مسیر مناسک موسم اربعین است که مسیر عمود هزاروچند تا عتبه. این یعنی مردها موکب‌داری‌شان را از در خانه باید شروع کنند و زن‌ها پیاده‌روی‌شان را، تا برسیم به جاده‌ی نجف به کربلاء...

اکثریت را کاشف از شرعیت دانستن چه تفاوتی با اجماع در معنای سنی آن دارد؟ جدای آن که آن اجماع خواص است و این چیزی که به ریش شیعه می‌بندید اجماع عوام است...

ملی‌گرایی با اصالت دادن به آهن سرد هم‌آن قدر پرت است که قوم‌گرایی با اصالت دادن به منی یمنی؛ میله‌گرایی و قبیله‌گرایی در انحطاط لنگه‌ی همند...

حاج قاسم نمونه‌ی درستی بود که چه گونه امر ملی را ذیل امر امی تعریف باید کرد؛ ملی‌ترین سردار و در هم‌آن حال امی‌ترین...

شریان‌های پیاده از خانه به عتبه به آرامی از قلب عراق تا دل ایران در حال عمق گرفتن است؛ و اربعین به اربعین از ایران به شرق و غرب آن سرریز خواهد کرد تا آخرین نقطه‌ی خشکی‌های قاره‌یی...

اگر در نیمه‌ی شمال ایران ساکنید، ام‌سال مسیر شمالی پیاده‌روی اربعین را بیازمایید: شروع از پانزدهم صفر از حرم کاظمین؛ سال بعد از مرز خس‌روی شروع کنید و سال بعدش از تنگه‌ی چهارزبر تا برسید به شروع پیاده از خانه به عتبه، از همدان و طهران و قم و ساری و رشت و ارومیه و بیرجند و مشهد...

اگر در نیمه‌ی جنوب ایران ساکنید ام‌سال مسیر جنوبی پیاده‌روی اربعین از نجف را از پیش‌تر از اول صفر مسجد جامع خرم‌شهر بیازمایید. سال بعد یک گام تا ماه‌شهر و الی‌گودرز عقب بروید تا بعدتر به شروع پیاده از خانه به عتبه از اصفهان و یزد و شیراز و بوشهر و کرمان و زاهدان و چابهار برسید...

شاخص‌ترین نقطه‌ی چاووش قاره‌یی بیاده به عتبات عراق و حجاز و شام در شرق دور که جا است؟ بندر ولادی وستوک...

آینده‌ی شریان‌های بیاده‌ در ایران و در جهان را گام‌های تک‌‌روها می‌سازند تا آن‌ها که خودروی پیش‌رو و پس‌رو دارند...

دیر یا زود از ترکیب روی‌داد اربعین به شریان‌های بیاده باید برویم. شریان‌های بیاد‌ه‌ از آخرین خشکی‌های قاره‌یی در شرق و غرب به طرف عتبات عراق و حجاز و شام می‌روند؛ احیای سنت پیاده‌روی به مسجدالحرام تا احیای سنت پیاده‌روی به مسجدالأقصی...

پیاده‌روی اربعین یک مناسک عراقی نیست؛ مقصد آن در عراق است. با این بینه عراقی‌ها در جاده‌های عراق میزبان زائران پیاده‌ی اربعین خواهند بود و ایرانی‌ها در جاده‌های ایران. این اگر بشود ایرانی‌ها پی گرفتن میزبانی از عراقی‌ها در عراق نمی‌روند و سر میز خود در عمق ایران می‌مانند...

پیاده با فرات، نسخه‌ی ایرانی حرکت من البحر الی النحر در عراق است. این یکی از انتهای رود اروند در ساحل فاو بر خلیج فارس در صبح بیست‌وهشتم محرم به طرف اربعین کربلاء شروع می‌شود؛ و آن یکی عصر اول صفر در انتهای رود کارون از مسجد جامع خرم‌شهر...

اگر تک‌رو و تندرویید هفته‌ی آخر محرم از حرم حضرت روح‌الله، نقطه‌ی چاووش شهر طهران پیاده‌روی‌تان را به طرف قم و کاظمین و کربلاء شروع کنید. اگر کندرویید و با کاروان پیاده‌روی می‌کنید دهه‌ی دوم محرم از هم‌آن نقطه پیاده‌روی‌تان را شروع کنید...

گام نخست آن است که پیاده از خانه‌ی ایران به اربعین عتبه برویم؛ جای شروع از هفدهم صفر نجف از اول صفر خرم‌شهر شروع کنیم و جای پانزدهم صفر کاظمین از دهم صفر خس‌روی. سال‌های سپس در امتداد نقطه‌های چاووش ملی مرزی، از در خانه‌مان در عمق شهرها و روستاهای ایران پیاده‌روی را شروع کنیم...

این سال‌ها روی جاده‌ی پیاده‌ی بغ‌داد به کربلاء در فاصله‌ی حرم حضرت کاظمین تا حرم حضرت حسین، سال به سال زائر ایرانی بیش‌تر دیده می‌شود اما جدای مسجد تاریخی براثا، موکبی ایرانی به خصوص با کارویژه‌ی فرهنگی به چشم نمی‌آید...

فاصله‌ی کوتاه جاده‌ی نجف تا کربلاء تنها بازه‌ی نهائی سدها فرسنگ شریان پیاده‌ی اربعین در خاک عراق است که تنها کسری از زائران پیاده‌ی عراقی را در خود می‌برد. این یعنی با بسنده به موکب‌داری در این جاده باز به صورت عمده با ایرانی‌ها طرفیم و عمده‌ی عراقی‌ها ما را نمی‌بینند...

سال‌ها پیش، بار نخست که به روستای بنت در نیک‌شهر سیستان رسیدم احساسم این بود که این جا آخر دنیا است؛ تا این روزها که شریان شرقی پیاده‌روی کامل اربعین از پاکستان تا هند و چین را در فاصله‌ی ریم‌دان تا رمشک می‌یابم، که بنت در میانه‌ی مسیر است...

نماز ظهر اول صفر را در مسجد جامع خرم‌شهر بخوانید و صبح یادمان‌های حاشیه‌ی کارون را ببینید. پس از نماز عصر پیاده‌روی اربعین را از مسجد شروع کنید و شب در مرز شلم‌چه بخوابید. فردا از اذان صبح تا اذان مغرب راه بروید تا به بصره برسید و به انبوه زائر پیاده‌ی عراقی راهی نجف دست بدهید...

‏از مشهد تا دامغان تا ری و قم تا همدان تا کرمانشان تا خس‌روی تا خانقین و مقدادیه و بغ‌داد تا برسیم به کربلاء تا جاده‌یی که از غرب آن تا اردن و فلسطین و قدس می‌رود، جاده‌ی پیاده‌ی اربعین احیای تمدنی شریان‌ها راه ابری‌شم است...

انبوه موکب‌های فرهنگی‌‌کار ایرانی روی جاده‌ی نجف به کربلاء، سال‌ها است برای جذب زائرهای پیاده سخت در رقابتند؛ جالب اما آن است که هیچ یک از آن‌ها را روی جاده‌ی بصره به نجف یا جاده‌ی بغ‌داد به کربلاء نمی‌یابیم و موکب‌های عراقی روی آن مسیرها به هم‌آن خدمت‌گزاری معمول مشغولند...

از مسجد امام علی در لبه‌ی محله‌ی اعظمیه تا مسجد ام طبول در آستانه‌ی محله‌ی البیاع، با عبور از مسجد براثا، مسیر پیاده‌روی حرم حضرت کاظمین تا حرم حضرت حسین ستون فقرات شهر بغ‌داد است؛ و ما دهه‌ها است از حضور روی زمین این راه‌بردی‌ترین شاه‌راه عراق غائبیم...

معنویت به خودی خود یعنی معنادار و تأویل‌پذیر بودن؛ پوچ نبودن. ما اما از معنویت، قدسیت و عرشیت و روحانیت می‌فهمیم چه انتهای مسیر معنا کردن و به اول بردن‌مان است...