حاج کاظم دارابی پس از آزادی از زندان آلمان‌ها، در پرونده‌ی غذاخوری میکونوس، سال‌ها است که غذاخوری ایرانیش در بیروت را دارد و ساکن لبنان است. این روزها، جنگ غذاخوریش را تعطیل کرده است و خودش ممحض در امداد به آواره‌ها است و تسلطش بر بازار این جا و هم‌زبان بودنش با ما غنیمت است...

هفته‌ی نخست را در خانه‌ی آن برادر لبنانی بودیم که خود ساکن افریقا بود. آن قدر خوش‌نقشه و خوش‌جا بود که رفقای بانی ایرانی طالب شده بودند که بخرندش. ارتش اسرائیل آن قدر اطرافش را با موشک زد که خالیش کردیم. دل‌مان نمی‌آمد به خاطر حضور ما بخورد و لطف او به انهدام خانه‌اش منتها شود...

امداد آواره‌ها مورد به مورد پیش می‌رود و هر کس پرونده‌یی دارد: پتو، شیر خشک، لباس گرم، بخاری، قربانی، سوگ‌واری، روایت‌گری. موشک‌های اسرائیل که پشت خانه‌ می‌خورد می‌گفت: خشکه اگر هزینه‌ی یکی از این موشک‌ها را به خودمان می‌داد خالی می‌کردیم و برای همه‌ی آواره‌ها بخاری می‌خریدیم...

درگیری ما با دولت اصلاحات در سطح گفت‌مان بود و درگیری ما با دولت تعلیق در سطح گفتار بود. دولت التقاط اما بی آن که در گفت‌مان و گفتار با ما درگیر شود در سطح رفتار پیش می‌برد. نمونه، هم‌این برجام منطقه‌ی و تطبیع اشغال قدس که پرشتاب پیش می‌رود و چشم باز کنیم، در کمپ‌دیویدیم...

تماشای موشک‌باران ضاحیه‌ از بلندی‌های بیروت اتفاقی معمولی است و خبرنگارها حتا تپه‌یی اختصاصی مشرف بر شهر دارند؛ موقعیت سنت فلانی. آن غروب که ضاحیه را می‌کوبید و از منطقه‌ی دروزی‌نشین بشامون رد می‌شدیم اما با اتفاق تازه‌یی مواجه شدیم: سوت و کف اهالی. لبنان، هر چه باشد ملت نیست...

حلقه‌های میانی امت محدودیت‌های حلقه‌ی حاکمیت ملی را ندارند.‌ هر چه بار از راه ایران تا عراق تا سوریه آمده است در دمشق مانده و اسرائیل جاده‌های مرزی را می‌زند تا چیزی به بیروت نرسد.‌ شیخ اما شوخی و جدی دارد امکان رد کردن بار با کمک کول‌برهای آن استان معروف لبنان را بررسی می‌کند...

ماندن در چنبره‌ی ملی باعث شده است تا منصه‌های شبکه‌های اجتماعی ایرانی شماره‌های لبنانی را نپذیرند و امی نباشند؛ این در حالی است که این روزها نیاز به ارتباط امن میان لبنانی‌ها و با ایرانی‌ها در محیط رایان بیش از هر زمان است...

ایده‌ی مراتب دولت التقاط در طهران در جنگ در لبنان در خوشبینانه‌ترین حالت رسیدن به قطع‌نامه‌ی ۵۹۸ است و در بدبینانه‌ترین حالت پی‌وستن به پی‌مان ابراهیم...

مدارس المهدی، مدرسه‌های حرکت حزب‌الله، روند آموزش خود را تعطیل نکرده‌اند و حتا در کوران جنگ صبح تا ظهر، روی منصه‌ی رایان مدرسه، به دانش‌آموزهای حتا آواره درس می‌دهند. مشکل اما قیمت بس‌یار گران اینترنت در لبنان است؛ شش گیگ، ده دلار، بیست‌ گیگ بیست دلار...

نبود حکم‌رانی رایان کار را به این جا رسانده که ارتباط امنی جز پیک در لبنان در کار نیست. سپاه پاس‌داران اگر مانند نیروی زمینی، نیروی رایان می‌داشت برای تجزیه‌طلب‌های رایان که با رمز فیلترینگ به جنگ امنیت ملت ایران و امت اسلام آمده‌اند هم مانند تجزیه‌طلب‌های عیان لشکر می‌کشید...

آن روز که جنگ تمام‌عیار با ایران شروع شود تازه خواهیم دانست که این کارگزاران و کارشناسان سکولار که با اسم رمز فیلترینگ پی انکار حاکمیت رایان و خالی کردن خشاب ما بودند را هم‌این روزها در دادگاه صحرائی محاکمه باید می‌کردیم...

لبنان حکم‌رانی عیان هم ندارد چه رسد به حکم‌رانی رایان.‌ رها بودن محیط رایان کار را به جایی رسانده است که حتا در محیط عیان بلند صحبت نمی‌توانیم کرد؛ از عقبه تا جبهه روی کاغذ می‌نویسیم و می‌خوانیم...