صرافی نیست؛ حاجی سیگار و تنباکو می‌فروشد و حساب ایرانی دارد؛ از ایران تومان می‌ریزیم و لیر در لبنان می‌گیریم. نشسته‌ام تا واریز تأیید شود. شبکه‌ی المیادین در مغازه روشن است و چیزهای دیگری هم از ایران می‌آید: حرب‌الروایة. ترکیبی که دیری نیست که در ادبیات جبهه‌ی مقاومت وارد شده‌ است...

حجاب شرعی یک شاخص و خط‌کش است. آخوند و پاس‌دار و مدیری که پای حجاب شرعی و اقامه‌ی نرم تا سخت آن نایستد پای هیچ یک از فقرات دیگر شریعت هم نخواهد ایستاد؛ این خط، این نشان...

می‌پرسم: مردم شیعه و حتا سنی و ترسا را به چه دعوت می‌کنید؟ می‌گوید: دعوت به وحدت...

عموم سپاه پاس‌داران و خصوص سپاه قدس خط‌شان عسکری است؛ هم‌این است که ادراک روندهای تمدنی در خطوط آخوندی در عموم شیعیان لبنان و خصوص حرکت حزب‌الله از آن‌ها ساخته نیست، چه رسد به انتقال آن به ایران تا قم. این، دلیل ساده‌ی سیاه‌چاله شدن شام برای ما است...

جنگ‌ روایت نقطه‌زن رزمنده‌های فلسطینی‌ در نبرد طوفان‌الاقصی برابر کیان مؤقت اسرائیل، به ما چه می‌آموزد؟ روایت یک رسته‌ رزمی است، خلاف حفاظت؛ این یعنی: این روایت است که حاکم بر حفاظت است، و حاکم کردن رده‌ی حفاظت بر رده‌ی روایت، خودزنی کف میدان نبرد است...

نهضت در امت با اجتهاد و احتجاج پیش می‌رود و نه با اجماع و ابلاغ...

قتل صبر طلبه‌ها کف خیابان‌های طهران در غائله‌ی ژینا و چادر کشیدن از سر متشرع‌ها و آتش زدن مصحف و مسجد و مدرسه، به همه نشان داد که ملت و ملیت سست‌تر از آن است که بتواند از امت احمد برابر امت ابلیس صیانت کند، حتا اگر هر دو هم‌سایه‌های پارسی‌زبان باشند...

از اقیانوس هند تا دریای مدیترانه، سیطره‌ی امت و دائره‌ی قومیت در منطقه‌ی ما آن قدر فراگیر و گسترده است که به سختی می‌توان نمونه‌ی موفقی از تحقق ملت و ملیت را به چشم دید...

فرمود: از دوقطبی‌های کاذب پرهیز کنید. یعنی: از دوقطبی‌های صادق پرهیز ندهید؛ اصل دوقطبی بودن جامعه و‌ جهان را نیز انکار نکنید...

حق|باطل، مکتبی|عرفی، متشرع|متهتک، دوقطبی‌های واقعی جامعه‌ی ما استند، دوقطبی‌های صادق. دوقطبی کاذب؟ اصول‌گرا|اصلاح‌طلب، تندرو|کندرو، معتدل|افراطی...

از که جا می‌گوییم دوتایی مذهبی سرخ| مذهبی صورتی کاذب نیست و صادق است؟ از توصیف صورتی‌های چرک در مصحف شریف: الذین جعلوا القرآن عضین...

ساعتی در آن غرفه‌ی فلسطینی در نمایش‌گاه کتاب بیروت گپ زدیم. داستان می‌نویسند. روی دیوار غرفه‌ از محمود درویش، عکس بود تا شاید گابریل گارسیا مارکز؛ از فتحی شقاقی تا یحیا عیاش عکسی روی دیوار ندیدم. در ذهنم بود که رزمنده‌های خاطره‌ساز را به نویسنده‌های خیال‌پرداز ترجیح می‌دهم...