سپاه پاس‌داران را حضرت روح‌الله از دل سنت مکتبی حوزه‌‌های شرعی بیرون آورد؛ سپاه را هر چه بر بدعت آکادمی‌های نظامی و مدنی ریز و درشت بازنشانی کرده‌ییم از جبهه‌ی نهضت دور نشسته است...

ابطال‌طلب‌های هار ایرانی زمانی تمام می‌شوند که کیان موقت اسرائیل تمام شده باشد تا برسیم به شیطان بزرگ، امریکا؛ ستون پنجم صف تابع ستاد است...

تله‌ی صلح محصول فهم موهوم رقومی و پله‌یی از جنگ است...

می‌گوید: اسرائیل یک خودرو را هم در بازوریة زده‌. بازوریة؛ خیلی عقب‌تر از مرز لبنان و فلسطین و محاذی شهر امن صور. در مسیر عیتیت که از آن رد می‌شدیم تصور می‌کردم سید حسن در کودکی که جا زیر درخت‌های پرتقال بازی می‌کرد؟ و دلم می‌خواست برویم داخل روستا و خانه‌ی پدر سید را ببینیم...

پیام دادند: آن کاروان پیاده‌روی می‌خواهد از مبدأ مشهد و از معبر جولان پیاده به قدس برود. پیام دادم: مسیر بیاده‌ی بیت‌المقدس از ایران از عراق و اردن رد می‌شود، از مرز طریبیل، و دخلی به بلندی‌های جولان ندارد...

آن چه شم‌شیربردار نیست ایمان است و نه اسلام؛ اگر نه اسلام ابوسفیان(ها) با شم‌شیر بوده است...

آن فاجر هار ایرانی که کف صحن مقدس رضوی کشف حجاب می‌کند جسارتش را از آن کافر حربی اسرائیلی گرفته است که بی تاوان و تقاص از ما در شام بر خاک می‌زند و کشته می‌گیرد؛ امت هم‌بسته‌ی ابلیس...

کاسب‌های بدنام آن بازار گوشی در طهران بیرون ریخته بودند و شعار داده بودند: سوریه را رها کن | فکری به حال ما کن. جمع‌بندی دانایان کل در پس‌آیش این شده بود که اقتضای صبر راه‌بردی آن است که دیگر شهید مدافع حرم را عمومی در شهر تشیع نکنیم...

فإذا أمرتکم بالسیر إلیهم في أیام الحر قلتم هذه حمارة القیظ، أمهلنا یسبخ عنا الحر؛ و إذا أمرتکم بالسیر إلیهم في الشتاء قلتم هذه صبارة القر، أمهلنا ینسلخ عنا البرد؛ در کوران الغارات اموی دش‌واره‌ی امام با یارانش هم این بوده که هر بار پی زمان مناسب و مکان مناسب برای جنگ در شام بوده‌اند...

غم بزرگ را به کار بزرگ تبدیل باید کرد. تا دانایان کل محور مقاومت، به زمان مناسب و مکان مناسب برای جنگ نرم تا سخت با کفار حربی صهیونی و امت یانکی تا ایرانی آن برسند، خطبه‌ی بیست‌وهفتم نهج‌البلاغه را بخوانیم و بند به بند آن را مزه‌مزه کنیم...

جهاد محصول حوزه‌ی شرعی است؛ از آکادمی مدرن جهاد در نمی‌آید اگر جنگولک در نیاید...

یغار علیکم و لا تغیرون، و تغزون و لا تغزون، و یعصی الله و‌ ترضون. به شما حمله می‌کنند و شما حمله نمی‌کنید، با شما می‌جنگند و شما نمی‌جنگید؛ آن چه صبر راه‌بردی خوانده می‌شود معصیت الاهی است...

نهضت زنده است، چون هنوز شهید می‌دهد...

من اگر بودم نهادن عکس شهیدانی که می‌خندند را در مکان‌های عمومی ممنوع می‌کردم؛ حتا آن‌ها که یک لب‌خند محو ته چهره‌شان دارند...

آنان که از جنگ فراگیر می‌ترسند را از کربلاء می‌رانند...

خانه را به هم زده بودیم تا یک طبقه را مضیف زائر کنیم و فقط یک دست لباس کار داشتم؛ شیخ می‌خواست آن نشست برگزار شود، که از طهران می‌آیند. گفتم: با لباس کار می‌توانم بیایم. وارد که شدم و علی که دیدم، کپ کرد. خبر نداشت که برخی نشست‌ها را در هم‌آن ساخت‌مان نیمه‌کاره برگزار می‌کنم...

اصرار بسی به ساخت سلاح اتمی برای هم‌این است که تن به سختی جهاد ندهند؛ جهاد نرم تا سخت، طی سال‌ها و نسل‌ها. می‌خواهند جنگ یک دکمه‌ی قرمز باشد که هر گاه به تنگ آمدند بفشارندش و‌ تمام...

آن که پی ساخت سلاح اتمی است ممکن است ریشو باشد یا چادری، پاس‌دار باشد یا آخوند، نخبه باشد یا توده؛ هر چه است اما شیعه‌ی مکتبی نیست...

ساخت سلاح اتمی آرمان بن‌یادگراهای شیعه است و نه شریعت‌مدارهای شیعی...

جریان اصالت قدرت بر شریعت، با هم‌آن ممشایی که با نقض فتوای حضرت ره‌بر پی راه دادن زن‌های فاجر به ورزش‌گاه مردهای نیم‌شل‌وارپوش بود، با نقض فتوای حضرت ره‌بر پی راه دادن سلاح اتمی به سازمان رزم نیروهای مسلح ایران است؛ تخم‌مرغ‌دزد، شترمرغ‌دزد می‌شود...

جریانی که در حکم‌رانی زیر نقاب عدالت و مصلحت و اولویت و امنیت، قدرت را بر شریعت اصالت می‌دهد پی بقاء و اقتدار است؛ مسأله‌اش قبر و قیامت نیست...

شاخص مکتب حاج قاسم این بود که به تصریح حضرت ره‌بر: شرعی می‌جنگید. کسی که پی ساخت سلاح اتمی است تهی از تعبد شرعی جنگیدن است...

ساخت سلاح اتمی هر چه باشد جهاد نیست؛ جهاد، جنگ شرعی است...

‏آن حکم‌رانی که برای حفظ بقاء سلاح اتمی می‌سازد دلیلی ندارد برای حفظ اقتدار با کشف حجاب کف خیابان کنار نیاید و حتا شرب خمر و رقص برهنه و هر خلاف مذهب؛ اصالت قدرت بر شریعت مذهبی خودبن‌یاد است...

ساخت سلاح اتمی این روزها خط‌کش و شاخص تعبد شرعی است، درست مانند اقامه‌ی سخت حجاب...