حلقه‌های میانی واقعی هن‌گامی به حرکت در می‌آیند که از حلقه‌های میانی قلابی ناامید شده باشند...

ذائقه‌ی شریعت که نداشته باشی منشور روحانیت نجاتت نمی‌دهد و نه حتا حاشیه‌ی کلان‌تر، تا برسیم به خود تحریرالوسیله و شرح لمعه...

روند استحاله‌ی وزارت فرهنگ از وزارت ارشاد به وزارت اضلال طب مسیر مستمر و متصل در دولت‌هایی که اصلاح‌طلب و اصول‌گرا خوانده می‌شده‌اند، شما کاملی از روند پیش‌رفت رگه‌های سرطانی جاهلیت در بدنه‌ی جمهوری اسلامی را پیش چشم ما می‌نهد...

آخوندهای پروانه‌یی و پامنبری‌های صورتی‌شان، ریشو|چادری‌های مقوا، با شریعت اگر کنار بیایند با اقامه‌ی شریعت کنار نمی‌آیند، با اقامه‌ی شریعت اگر کنار بیایند با اقامه‌ی سخت شریعت کنار نمی‌آیند...

‏در خاطر داشته باشیم: کارگزاران صورتی نظام وقتی که از کار فرهنگی و کار کارشناسی و کار درازمدت صحبت می‌کنند در بس‌یاری منظورشان نه کار درازمدت و کار کارشناسی و کار فرهنگی برای متشرع کردن متهتک‌ها، که کار درازمدت و کار کارشناسی و کار فرهنگی برای کنار آمدن متشرع‌ها با متهتک‌ها است...

تفاوت دولت از نادولت شاید انحصار اجبار و اعمال زور و اجرای خشونت در برقراری قانون است. این یعنی انکار اجبار و زور و خشونت در اقامه‌ی شریعت معناش آن است که مذهبی‌های صورتی درست مانند دگوری‌های لجنی عرف را قانون می‌دانند و نه وحی را؛ و با اجبار و زور و خشونت در اولی مشکلی ندارند...

فریب‌تان ندهند؛ در پرونده‌ی حجاب دعوای متهتک‌ها با متشرع‌ها بر سر اجبار و اختیار حجاب نیست، دعوا بر سر حاکمیت عرف و وحی است. اگر نه متهتک‌های ایرانی مشکلی با اجبار پوشش عرفی فرنگی‌ها و یانکی‌ها ندارند اگر مدافع آن نباشند...

غیبت سازمان بسیج از معرکه‌ی جنگ احزاب حجاب منطق ساده‌یی دارد: آماج سازمان بسیج طی سال‌ها از بسط نظام شریعت به حفظ نظام قدرت چرخیده است. این، هم‌آن منطق ساده‌ی غیبت یک در میان نیروهای هویت‌طلب شریعت‌مدار از یکان‌های آن است...

صراحت این سال‌های حضرت ره‌بر در به رسمیت پذیرفتن بسیج بیرون از سازمان بسیج به ما می‌گوید: مقاومت نرم و حتا سخت را در بس‌یاری بیرون از نیروی مقاومت باید پی گرفت...

سازمان بسیج به درستی روی مرز حلقه‌ی حاکمیت از حلقه‌های میانی نشسته است؛ با این همه غش کردن آن به طرف حلقه‌ی حاکمیت باعث آن شده است که در حلقه‌های میانی واقعی محلی از اعراب نداشته باشد...

جنگ، جنگ حکومت وحی یا حکومت عرف است؛ جنگ، جنگ ایمان و کفر است؛ جنگ، جنگ امت پیام‌بر اعظم با امت ابلیس اکبر است؛ جنگ، جنگ اقامه‌ی شریعت با اقامه‌ی طاغوت است. حجاب، بیرق و شعار و شاخص این جنگ است...

مذهبی‌های خاکستری را با شفقت به راه باید آورد. در شدت با مذهبی‌های صورتی به آن‌ها رحم نباید کرد...

تنها فائده‌ی خبرگزاری فارس، روزنامه‌ی جوان، سازمان اوج برای جوان‌های مکتبی هم‌این است که نشان می‌دهد خط استحسان در سپاه پاس‌داران چه است و بینه‌ی اصالت قدرت در آن چه می‌کند...

پویش محجبه‌ام، اما با حجاب اجباری مخالفم، سهم‌ناک‌ترین عملیات فریب جنگ‌های معاصر ایران بوده است. از طرف ما، این پویش نقطه‌ی بیداری توده‌های مکتبی‌ها نسبت به ماهیت مذهبی‌های صورتی بود: اسب‌های تروا...

‏و قد فتح باب الحرب بینکم و بین أهل القبلة؛ و لا یحمل هذا العلم إلا اهل البصر و الصبر و العلم بمواضع الحق. درگیر شدن با ریشو|چادری‌های مقوا بصیرت می‌خواهد، صبر می‌خواهد، علم می‌خواهد...

سکولارهای شرمنده‌ی ایرانی خجالت می‌کشند که بگویند: به اقامه‌ی شریعت کافریم؛ هم‌این است که در گفتار خود امر حجاب و بسی دیگر از فقرات شریعت را ایمانی و اخلاقی و اجتماعی و فرهنگی می‌خوانند و آن را قانونی نمی‌دانند؛ شیادهای شارلاطان...

نجات نیروی بسیج از انحصار سازمان بسیج یکی از مجاهدت‌های نادیده‌ی حضرت ره‌بر است...

آن چه ابطال‌طلب‌های ایرانی به آن جنبش زنان می‌گویند برای ما چه است؟ جنبش فواحش، شورش هرزه‌ها، پویش پت‌یاره، خیزش لختی‌ها، بلوای بی‌ناموس...

قانون آن چیزی است که دولت اجرای آن را تضمین می‌کند، اگر چه به جبر. سکولارهای نهفته تا شرمنده‌ی ایرانی بر آنند که دولت در اقامه‌ی شریعت نباید دست به قدرت و شدت ببرد؛ این یعنی یا دولت را بی‌ قدرت می‌خواهند و یا شریعت را قانون نمی‌خواهند...

مردم مسلمان ایران با اقامه‌ی حجاب از اسلام زده نمی‌شوند؛ این سنت شرعی آن‌ها است. اگر صادقید و پروای کار کارشناسی و کار درازمدت و کار فرهنگی و کار اقناعی را دارید پی شرعی کردن بدعت‌های عرفی مالیات و درمان و سربازی بروید که زرادخانه‌ی نفرت‌پراکنی در باره‌ی اسلام و انقلاب شده‌اند...

آن دستاربند که به دانش‌گاه می‌رود، آن حجة‌الإسلام که دکترا می‌گیرد، هنوز خبر هول‌ناک را نشنیده است...

طی همه‌گیری بیماری پزشکان و کارشناسان مدرن به مرده و زنده‌ی مسلمین و مناسک و مشاهدشان رحم نکردند. این بدایت ادراک بی‌پناهی متشرعین در جمهوری اسلامی بود که رگه‌های جاهلیت در آن را نمی‌شناختند، نیز اعتماد به نفس سکولارهای آکادمی برای دریدن علنی مکتبی‌ها، با نقطه‌ی عطف جنبش فواحش...

آخوند پروانه‌یی، مداح موزیکال، پاس‌دار پراگماتیست، سر تا ته یک کرباسند صورتیند؛ اسلام متوسط، تشیع یواش، انتظار در هپروت، انقلاب منهای فقاهت...

بیرون بردن هیأت از مسجد نتیجه‌ی ساده‌اش هم‌این جاگزینی تصوف با تفقه می‌شود، که مداح هیأت، حجاب را از شریعت بیرون می‌نهد یا ساز را در آن وارد می‌کند...

تصویب بیست‌دقیقه‌یی برجام در مجلس شورای ملی و تأیید بی‌فاصله‌ی این سند سفهی در شورای نگه‌بان را کنار روند لاک‌پشتی و فرسایشی تقنین برای اقامه‌ی حجاب بگزارید تا در یابید چه طور در جمهوری اسلامی می‌توان در قلب نیروگاه اتمی بتن ریخت اما نمی‌توان به سر برهنه‌پوش‌ها لچک را برگرداند...