رنج، زجر نیست‌. رنج درد معنادار است، زجر درد بی‌معنا است؛ درد پوچ. مناسک بیاده‌ی اربعین آکنده از رنج است و تهی از زجر...

دولت التقاط، یعنی هم‌این ترکیب غریب کارگزارـبرانداز که کف کارگروه‌های مجلس شورای ملی پی رأی اعتماد وزارت از نماینده‌های ملت آمده است...

این روزها ارکان هیأت‌ها هم‌این موعظه و روضه و لطمیه و سفره دانسته می‌شود. رکن پنجم هیأت به نظر بیاده است...

دسته‌ی عزای هیأت جهت می‌خواهد؛ درست‌ترین مسیر حرکت آن از تکیه تا عتبه است. این، هم‌آن بازتعریف دسته در بیاده است...

پیاده‌روی قاصر موسم اربعین، از خانه تا ابتدای جاده‌ی عتبات عراق و حجاز و شام؛ زیارت از دور صبح اربعین در نقطه‌ی چاووش، در انتهای دیوار شهر و روستا و ابتدای جاده‌ی کربلاء و قدس...

حرم جناب حر نقطه‌ی چاووش شهر کربلاء است؛ دروازه‌ی غربی شهر، در ابتدای جاده‌ی بیت‌المقدس. شریان‌ سرخ بیاده از عتبه‌ی کربلاء تا مسجد اقصی با شروع از تل زینبیه و خیمه‌گاه از کنار مزار حر شهید تا رطبه و طریبیل و عمان و تا کرانه‌ی باختری رود اردن در فلسطین می‌رود...

رنج‌آگاهی...

مناسک اربعین اختیار آگاهانه‌ی رنج است...

مناسک اربعین مواسات آگاهانه‌ی با حضرت حسین در اختیار رنج است...

مناسک اربعین شکاف بر آمده از هشت سال جنگ میان ایرانی‌ها و عراقی‌ها را هم آورد، درست هم‌آن طور که در حال هم آوردن شکاف میان عراقی‌ها و فلسطینی‌ها است...

إن مع العسر یسراً؛ تازه پس از سدها فرسنگ پیاده‌روی روی شریان‌های اربعین از دل ایران تا قلب عراق در می‌یابی که سختی هم‌آن آسانی است...

آدم‌هایی بودند که در مواسات با حضرت حسین پی سخت‌ترین عزاداری‌ بر مرگ سخت او بودند؛ و قمه می‌زدند. این سال‌ها اما پیاده‌ رفتن کامل از خانه به عتبه در صفر را یافته‌اند، که از قمه زدن در محرم بسی سخت‌تر است؛ آن آدم‌ها این روزها بر جاده‌های تفتیده‌ی بیاده‌اند...