اصول‌گراهایی که پی یک سقف مشترک با اصلاح‌طلب‌ها در حال دگردیسی به ابطال‌طلبی استند، یک مشکل درشت دارند: فاقد گفت‌مان و حتا گفتار این روند گذارند. سوپرانقلابی و متحجر و افراطی و حتا خوارج و طالبان خواندن اسلام‌طلب‌ها تنها یک‌چند گام تکراری است و نه سر تا ته یک راه تازه...

رقیق‌ترین مصداق نفاق سکولارهای نهان‌روش ایرانی هم‌این است که برای زدن مکتبی‌های متشرع شیعه از عنوان خوارج استفاده می‌کنند...

لعن علنی چهارچوب وحدت شیعه با سنی را خط‌کشی می‌کند. هم‌این است برای جدایش سنی‌های حسینی از سنی‌های یزیدی، شیعه و سنی باید یزید بن معاویه را بلند و جلی لعن کنند...

‏با سکوت از هویت شیعی نمی‌توان پی وحدت با هویت سنی رفت...

کم‌ترین کارکرد جوراب‌قرمزها به نفع طاغوت‌های ریز و درشت هم‌این آوردن درگیری به درون خانه‌ی مسلمین است...

سنی حسینی برادر ما است؛ ما با سنی‌های یزیدی پدرکشته‌ییم...

اصول‌گرایی و اصلاح‌طلبی را اکنون می‌توان یک‌کاسه ابطال‌طلبی خطاب کرد؛ جناح حریف اسلام‌طلبی. این دوقطبی اسلام‌طلب|ابطال‌طلب هم‌آن دوقطبی قدیمی مکتبی|سکولار است...

اصول‌گرایی اکنون هم‌آن قدر گسسته از شریعت شده است که اصلاح‌طلبی گسسته‌ی از آن بوده است. این یعنی اصول‌گرایی و اصلاح‌طلبی این روزها اگر با هم چالشی هم داشته باشند، بر سر قدرت است و نه شریعت...

ساده‌ترین شاخص تمیز مذهبی سرخ از مذهبی صورتی هم‌این باور به اقامه‌ی مراتب نرم تا سخت فریضه‌ی امر به معروف و نهی از منکر است...

‏هر جا از وفاق گفتند، شما تطبیع بگزارید...

ملی تعریف کردن دش‌من، ما را از دش‌منان درون مرزها نابینا می‌کند.‌ دش‌منان امت که با ما یک ملتند...

وعده‌ی دولت چهاردهم برای رفع تبعیض با اقلیت‌های مذهبی راستی‌آزمایی ساده‌یی دارد: گرفتن پرونده‌ی اهل سنت ایران از وزارت اطلاعات و واسپردن آن به وزارت کشور و وزارت ارشاد و وزارت میراث...

امامان شیعه که جای خود دارند، این جا اما اگر یک سید روی فرش بنشیند ما می‌رویم روی موکت، روی موکت بنشیند ما می‌رویم روی موزاییک.‌ آن روز در چابهار با آن مولوی حنفی بریلوی نشسته بودم، و از شدت محبت‌شان به اهل بیت پیام‌بر می‌گفت...

مذهبی‌های صورتی با دگوری‌های لجنی رفیق می‌شوند؛ وفاق مذهب‌هایی سرخ اما با آن‌ها نشدنی است...

سکولارهای هار با اسم رمز وفاق در حال مکتب‌زدایی و مکتبی‌زدایی در ایرانند...

ما با هیچ کافری وفاق نداریم؛ می‌خواهد کافر فرنگی باشد یا کافر یانکی یا کافر پارسی...

مکتبی‌ها با سکولارها نه وحدت دارند و نه وفاق و نه رفاقت...

هن‌گامی که یک دولت عرفی‌ساز سر کار است خطر دومی که شریعت‌مدارها را تهدید می‌کند رشد بن‌یادگرایی است...

وفاق به روایت دولت التقاط هم‌آن عرفی‌سازی است؛ تطبیع...

وفاق نام تجاری نفاق است...

پیاده‌روی موسم چهل‌وهشتم روی مسیرهای منتها به مقصد مشهد مقدس تنها یک نمونه است که از چه هر آن چه طی این سال‌ها در چهارچوب موسم اربعین تعریف کرده‌‌ییم در چهارچوب بیاده برای در بر گرفتن دیگر موسم‌ها و مسیرها و مقصدها بازتعریف باید کرد...

نقشه‌ی راه آن چه وفاق خوانده می‌شود چه است؟ آن چه اصول‌گرا و آن چه اصلاح‌طلب خوانده می‌شوند بر سر قدرت با هم ببندند و شریعت‌مدارها و شریعت را از مدار کار خارج کنند و در حاشیه بگزارند...

اصول‌گرایی چه گونه سویه‌یی از اردوگاه ابطال‌طلبی شد؟ با طی هم‌آن مسیری که اصلاح‌طلب‌ها دهه‌ها پیش رفته بودند: خارج کردن شریعت از اصالت و کنش در چهارچوب اصالت قدرت...

اصول‌گرایی اکنون کمابیش سویه‌ی شریعت‌گریز اردوگاه ابطال‌طلبی ایرانی است؛ روی هم‌این مسیر اگر ادامه بدهد به وقتش به شریعت‌ستیزی سویه‌‌ی اصلاح‌طلب هم خواهد رسید...

درستش آن است که بگوییم اصول‌گرایی و اصلاح‌طلبی مدت‌ها است که در ابطال‌طلبی تمام شده‌اند. آن چه اکنون پیش روی ما است، ابطال‌طلبی شرمنده و ابطال‌طلبی درنده است که دوشادوش هم برابر اسلام‌طلب‌ها صف کشیده‌اند...