🌹شـهید حـسن باقری👇 #شڪـســت وقـتۍ است ڪه ما #وظیفه‌مان را انجام ندهیم. 🍃🍃🍃🍃🍃🍃 #در_لحظه_زندگی_کردن و در گذشته و آینده نماندن ما را به وظایفمان بیشتر آشنا می کند. #تمرین👇 با توسل به شهدا برای ادامه راهشان در هر جایی که هستیم به وظیفه اسلامی و انسانی خودمان عمل کنیم. #اهل_عمل_باشیم @fatholfotooh

خاطرات شهیده #زینب_کمایی #شهید_شاخص_سال۹۷ 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 #من_میترا_نیستم قسمت 7️⃣ فصل دوم همان روز، خانم کچویی هم به خانه ما آمد. او هم مثل رئیس آگاهی به منافقین سوءظن داشت. شب قبل، بعد از صحبت تلفنی با شهلا، جرات نکرده بود این موضوع را بگوید. از قرار معلوم طی چند ماه گذشته بعضی از مردم حزب اللهی که بین آنها دانشجو و دانش آموز و بازاری هم بودند، به دست منافقین ترور شده بودند. برای منافقین، مرد و زن، دختر و پسر، پیر یا جوان فرقی نداشت.کافی بود که این آدم ها طرفدار انقلاب و امام باشند. از خانم کچویی شنیدم که امام جمعه شاهین شهر، زینب را می شناسد و میتواند برای پیدا کردن او به ما کمک کند. من چند بار از زبان زینب تعریف آقای حسینی را شنیده بودم، ولی فکر می کردم آشنایی زینب با آقای حسینی در حد افراد معمولی شهر است که به نماز جمعه میروند. اما بعدا فهمیدم که زینب برای مشورت در کارهای فرهنگی و تربیتی در مدرسه و بسیج و جامعه ی زنان، مرتب با آقای حسینی و خانواده اش در ارتباط بود. مادرم و شهلا و شهرام در خانه ماندند و من به همراه آقای روستا به خانه امام جمعه رفتم. من همیشه زن خانه نشینی بودم و همه عشقم و کارم رسیدگی به خانه و بچه هایم بود؛ خیلی بلد نبودم که چطور حرف بزنم. روی زیادی هم نداشتم. همه جاهایی را که به دنبال زینب می گشتم، اولین بار بود که می رفتم. وقتی حجت السلام حسینی را دیدم، اول خودم را معرفی کردم. او خیلی احترام گذاشت و از زینب تعریف های زیادی کرد. اگر مادر زینب نبودم و او را نمی شناختم، فکر میکردم که امام جمعه از یک زن چهل ساله فعال حرف میزند، نه از یک دختر بچه چهارده ساله. آقای حسینی از دلسوزی زینب به انقلاب و عشقش به شهدا و زحمت هایی که می کشید، حرف های زیادی زد. من مات و متحیر به او نگاه می کردم. با اینکه همه آن حرف ها را باور داشتم و میدانستم که جنس دخترم چیست، اما از گستردگی فعالیت های زینب در شاهین شهر بی خبر بودم و این قسمت حرف ها برای من تازگی داشت. امام جمعه گفت: زینب کمایی آنقدر شخصیت بالایی دارد که من به او قسم میخورم. بعد از این حرف، من زیر گریه زدم. خدایا، زینب من به کجا رسیده که امام جمعه یک شهر به او قسم میخورد؟ زن و دختر امام جمعه هم خیلی خوب زینب را می شناختند. از زمان گم شدن زینب تا رفتن به خانه امام جمعه، تازه فهمیدم که همه دختر مرا می شناسند و فقط من خاک برسر، دخترم را آنطور که باید و شاید، هنوز نشناخته بودم. اگر خجالت و حیایی در کار نبود، جلوی آقای حسینی، دو دستی توی سرم میکوبیدم. آقای حسینی که انگار بیشتر از رئیس آگاهی و خانم کچویی به دست داشتن منافقین یقین داشت، با من خیلی حرف زد و گفت: به نظر من شما باید خودتان را برای هر شرایطی آماده کنید.احتمالا دست منافقین در ماجرای گم شدن زینب است. شما باید در حد و لیاقت زینب رفتار کنید. حس میکردم به جای اشک، از چشم هایم خون سرازیر است. هرچه بیشتر برای پیدا کردن دختر عزیزم تلاش می کردم و جلو تر می رفتم، ناامیدتر می شدم. زینب هر لحظه بیشتر از من دور می شد ادامه دارد...

جلسات سبک زندگی: #تغییر ♦️سلام با خواندن مطلبی که راجع به «لقمه الهی شکر» از قول شهید صباغیان گذاشته بودین، تازگیا وقتی بچه م آخر غذاش رو می زاره و‌نمی خوره بهش می گم این دو قاشق آخری که گذاشتی لقمه ی الهی شکره، می گه یعنی چی مامان؟ می گم یعنی اگه اینو بخوری شکر خدا رو انجام دادی. خدا می بینه بعضی بچه ها هستند که همین یه ذره غذا رو هم ندارند که بخورند و اگه ما اینو دور بریزیم یعنی شکر خدا رو انجام ندادیم. براش جالبه و اغلب سعی می کنه بخوره مگر اینکه واقعا نتونه.

🔻 سرگردم شدن مردم با فوتبال، هواداری بی‌حد و حساب و غفلت افکار عمومی زیر سایه #جام_جهانی فوتبال چطور مورد بهره‌برداری نظام سلطه است. ⭕️ راز این جام چیست؟ افزایش فشارها بر یمن؟ انتقام از #دولت_مقاومتِ حزب‌الله لبنان؟ و... #جام_جهانی_غفلت ۱۹خرداد۹۷ کانال رسمی استاد حسن عباسی 💠 @hasanabbasi_ir

خاطرات شهیده) #زینب_کمایی #شهید_شاخص_سال۹۷ 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 #من_میترا_نیستم قسمت 8️⃣ فصل دوم آن روز آقای حسینی هم قول داد که از طریق سپاه و بسیج دنبال زینب بگردد. در سال های اول جنگ، بنزین کوپنی بود و خیلی سخت پیدا می شد. امام جمعه، کوپن بنزین به آقای روستا داد تا ما بتوانیم به راحتی به جاهای مختلف سر بزنیم و دنبال دخترم بگردیم.قبل از هر کاری به خانه برگشتم. می دانستم که مادرم و شهرام و شهلا منتظر و نگران هستند. آن ها هم مثل من از شنیدن خبرهای جدید، نگران تر از قبل شدند. مادرم ذکر«یاحسین (علیه‌السلام)، یازینب (سلام الله عليها )، یاعلی (علیه‌السلام) » از دهنش نمی افتاد. نذر آجیل مشکل گشا کرد. مادرم هرچه اصرار کرد که« کبری، یک استکان چای بخور...یک تکه نان دهنت بگذار...رنگت مثل گچ سفید شده»، من قبول نکردم. حس میکردم طنابی به دور گردنم به سختی پیچیده شده است. حتی صدا و ناله ام هم به زور خارج می شد. شهرام هم سوار ماشین آقای روستا شد و برای جست و جو با ما آمد. نمی دانستم به کجا باید سر بزنم. روز دوم عید بود و همه جا تعطیل بود. فقط به بیمارستان ها و درمانگاه ها و دوباره به پزشکی قانونی و پایگاه بسیج سر زدیم. وقتی هوا روشن بود کمتر میترسیدم. انگار حضور خورشید توی آسمان دلگرمم می کرد. اما به محض اینکه هوا تاریک می شد، افکار زشت و ترسناک از همه طرف به من هجوم می آورد. شب دوم از راه رسید و خانواده من همچنان در سکوت و انتظار و ترس، دست و پا می زدند. تازه می فهمیدم که درد گم کردن عزیز، چقدر سخت است. گمشده من معلوم نبود که کجاست.نمی توانستم بنشینم یا بخوابم. به هر طرف نگاه می کردم، سایه زینب را میدیدم. همیشه جانماز و چادر نمازش در اتاق خواب رو به قبله پهن بود؛ توی اتاقی که فرش نداشت و سردترین اتاق خانه ما بود. هیچکس در آن اتاق نمی خوابید و از آن جا استفاده نمی کرد.آن جا بهترین مکان برای نمازهای طولانی زینب بود. روی سجاده زینب افتادم. از همان خدایی که زینب عاشقش بود، با التماس و گریه خواستم که زینب را تنها نگذارد. مادرم که حال مرا میدید، پشت سرم همه جا می آمد و می گفت: کبری، مرا سوزاندی، کبری، آرام بگیر. آن شب تا صبح خواب به چشمم نیامد. از پشت پنجره به آسمان خیره شده بودم.همه زندگیم از بچگی تا ازدواج، تا به دنیا آمدن بچه ها و جنگ مثل یک فیلم از جلوی چشم هایم می گذشت. آن شب فهمیدم که همیشه در زندگیم رازی وجود داشته؛ رازی نگفتنی. انگار همه چیز به هم مربوط می شد. زندگی و سرنوشت من طوری رقم خورده بود و پیش رفته بود که باید آخرش به اینجا می رسید. آن شب حوصله حرف زدن با هیچکس را نداشتم. دلم میخواست تنهای تنها باشم؛ خودم و خدا. باید دوباره زندگیم را مرور می کردم تا آن راز را پیدا کنم؛ رازی را که میدانستم وجود دارد، اما جرات بیانش را نداشتم. باید از خودم شروع می کردم. من کی هستم؟ از کجا آمده ام؟ پدر و مادرم چه کسانی بودند؟ زندگیم چطور شروع شد و چطور گذشت؟ زینب که نیمه وجودم بود، چطور به اینجا رسید؟ اگر به همه این ها جواب میدادم، شاید میتوانستم بفهمم که دخترم کجاست وشاید قدرت پیدا می کردم که آن ترس را دور کنم و خودم را برای شرایطی بدتر و سخت تر در زندگی آماده کنم. ای خدای بزرگ، ای خدای محبوب زینب که همیشه تو را عاشقانه صدا می زد وهیچ چیز را مثل تو دوست نداشت، من مادر زینب هستم. مرا کمک کن تا نترسم، تا بایستم، تا تحمل کنم. باید از گذشته خیلی خیلی دور شروع کنم؛ از روزی که به دنیا آمدم ادامه دارد ...

🌷شهـید حسن طهرانےمقدم: فــقط انــسـان های #ضــعیــف به اندازه #امکاناتشان کار مےڪنند! 🍃🍃🍃🍃🍃 حاج محمد #صباغیان هيچوقت ملاک کار کردنش امکانات نبود. قرارگاه تحویل می گرفت بدون تجهیزات. دوره آموزشی می چرخاند بدون بودجه. نمونه بارز کارش آشپزخانه مرز مهران در اربعین ۹۵. او چندین برابر امکانات کار کرد و چندین برابر بودجه، امکانات فراهم کرد. خدایا! ما را خادم اسلام قرار بده به قبول احسن

#قصه_مجید از #مجید_سوزوکی دوران دفاع مقدس تا #مجید_قربانخانی شهید مدافع حرم https://www.tasnimnews.com/fa/media/1397/03/28/1752483/ بعد از بچه های جنگ، برای اولین بار در فیلم «اخراجی ها» سبک زندگی خاصی از شهدا دیده شد. «قصه مجید» روایتی است از روزهایی که «مجید»، «حر» شد. تولد: مرداد ۶۹ شهادت: دی ماه ۹۴ خاطرات شهید را در کتاب #پناه_حرم بخوانید نثار روح همه شهدای مفقودالاثر صلوات.🌷

#پیام مراسم وداع با شهید مدافع حرم #اهواز شهید #سید_فاضل_موسوی_امین بعد از سه ماه نبودنت آمدی اما اینطور من مانده ام امان از دل مادرت

خاطرات شهیده #زینب_کمایی #شهید_شاخص_سال۹۷ 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 #من_میترا_نیستم قسمت 9️⃣ فصل سوم من تنها فرزند مادرم بودم که او با نذر و نیاز و دعا و التماس از امام حسین (علیه‌السلام) گرفته بود. مادرم، تاج ماه طالب نژاد، در آبادان زندگی میکرد. وقتی خیلی جوان بود و من در شکمش بودم، شوهرش را از دست داد. او زن جوانی بود که کسی و کار درستی هم نداشت و یک دختر بدون پدر هم روی دستش مانده بود. برای همین، مدتی بعد از مرگ پدرم با مردی به نام درویش قشقایی ازدواج کرد. درویش قبلا زن و دو پسر داشت، اما پسر هایش در اثر مریضی از دنیا رفتند و زنش هم از غصه مرگ پسرهایش به روستای خودشان که دور از آبادان بود برگشت. درویش که نمی توانم به او«ناپدری» بگویم، آمد و مادرم را گرفت. درویش مرد خیلی خوبی بود و واقعا در حق من پدری کرد. مادرم بعد از ازدواج مجددش، یک بار باردار شد اما بچه اش سقط شد و او همچنان در حسرت داشتن فرزندان دیگری ماند. یادم هست که وقتی بچه بودم، همیشه دهه اول محرم در خانه روضه داشتیم. یک خانه دو اتاقه شرکتی در جمشیدآباد آبادان داشتیم. من که خیلی کوچک بودم، در خانه همسایه ها میرفتم و از آنها میخواستم که برای روضه به خانه ما بیایند. من نذر امام حسین (علیه‌السلام) بودم و تمام محرم و صفر لباس سیاه می پوشیدم. مادرم در همان دهه اول برای سلامتی من آش نذری درست میکرد و به در و همسایه میداد. او همیشه دلهره سلامتی من را داشت و شدیدا به من وابسته بود. مادرم عاشق بچه بود و دلش می خواست بچه های زیادی داشته باشد. اما خداوند همین یک اولاد را بیشتر به اش نداد؛ تازه آن هم با نذر و شفاعت آقا امام حسین (علیه‌السلام). من از بچگی عاشق و دلداه امام حسین (علیه‌السلام) و حضرت زینب (سلام الله عليها ) بودم. زندگی ام از پیش از تولد، به آن ها گره خورده بود. انگار دنیا آمدنم، نفس کشیدنم، همه به اسم حسین (علیه‌السلام) و کربلا بند بود. پنج ساله بودم که برای اولین بار همراه مادرم، قاچاقی و بدون پاسپورت، از راه شلمچه به کربلا رفتیم. مادرم نذر کرده بود که اگر سلامت به دنیا بیایم مرا به کربلا ببرد، اما تا پنج سالگی ام نتوانست نذرش را ادا کند. مادرم از سفرکربلا دو قصد داشت؛ یکی ادای نذرش و قصد دیگرش این بود که باز از امام حسین (علیه‌السلام) یک اولاد دیگر طلب کند. تمام آن سفر و صحنه ها را به یاد دارم. مثل این بود که به همه فامیلم رسیده باشم. توی شلوغی و جمعیت حرم، خودم را رها میکردم. چندتا مرد توی حرم نشسته بودند و قرآن می خواندند. مادرم یک لحظه متوجه شد که من زیر دست و پای مردم افتاده ام و نزدیک است که خفه بشوم. بلند فریاد زد یا امام حسین (ع)، من آمدم بچه ازت بگیرم، تو کبری را هم که خودت به ام بخشیدی، میخواهی ازم پس بگیری؟ مردهای قرآن خوان بلند شدند و من را از میان جمعیت بالا کشیدند. توی همه مدت سفر، عبای عربی سرم بود. ادامه دارد...

۳۱ خردادماه سالروز شهادت شهيد #چمران گرامی باد با صلوات🌷 شهيد چمران در سالهای جنگ و تحريم با كمترين امكانات دستاوردهای بزرگی همچون طراحی و ساخت زيردريايی خودرو حرکت در رمل، پل شناور، کانال آب و..... را به نام خود ثبت کرد كه الگويی برای ما در جهاد اقتصادی است.  خدمات فنی و مهندسی شهید چمران کمتر مورد توجه قرار گرفته است تا آنجا که بسیاری از مردم شاید ندانند که نخستین زیردریایی کشورمان را او طراحی و ساخته است، یک زیردریایی چریکی به طول 6 متر که اکنون در باغ موزه دفاع مقدس تهران نگهداری می شود و از روی نقشه آن زیردریایی های بعد ساخته و به خلیج فارس انداخته شد. زمانی که نان تافتون از تهران با هواپیما می رفت اهواز او این ابتکارات را انجام داد. واقعا شهيد چمران امكاناتی در اختيار داشت كه به فكر ساخت پل يا خودرو و با شرايط خاص افتاد؟ اصلا کسی چمران را نميشناخت. تفكرات شهيد چمران با ابزار #اراده او ساخته ميشد نه امكانات.