الحمدللّه وضعیت رو به بهبود حضرت استاد... (شفاه الله و شفا جمیع مرضی المؤمنين)

✅ نصایح اُستاذُنا المحقِّق حضرت آیت الله شیخ جواد مروی (دام ظلّه) و خاطرات ایشان از شهید مطهری (رضوان الله علیه)

🔳 پاسخ به پرسش بسیار مهمّ یکی از دوستان عزیز و گرامی (مایل نبودند نامشان ذکر شود) 🔳 ❓❔❓ سوال من در رابطه با اُمورات زندگی است؛ چگونه می‌شود که بین امورات مختلف را با هم‌ جمع کرد؟ چطور ممکن است که مثلاً بین وکالت و منبری‌بودن جمع کرد؟ چگونه ممکن است بین کار و زندگی و درس جمع کنیم؟ تا به حال هر چه برنامه‌ریزی کردیم همه بدون موفقیت بوده است. 🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️🔸️ 📚 پاسخ: 🔷️ هدف‌گذاری و برنامه‌ریزی و استقامت مهم‌ترین نکته در زندگی است، و جمع‌کردن بین اولویّت‌ها و کارها و دل‌مشغولی‌های زندگی سخت‌ترین فنّ. اما چند نکته‌ی مهم: 🔷️ هدفتان در زندگی باید مشخَّص و فکرشده باشد؛ هدفی که حاضرید عمرتان را به پایش بریزید و در راه رسیدن به آن هدف پیر شوید. 🔷️ برای هدفتان، چشم‌انداز ترسیم کنید، و برنامه‌ریزی‌های کوتاه‌مدت و بلندمدت داشته باشید. 🔶️ اکنون، همه‌ی کارها و اُموراتتان را به سمت و سوی هدفتان قرار دهید؛ در همه چیز نگاهتان به هدفتان باشد. به نظر حقیر نه "وکالت" کار طلبگی و در راستای طلبگی است و نه کارمندی و پشتِ میز نشستن در مرکز مدیریت حوزه، اما قضاوت، معلِّمی در آموزش و پرورش، عقیدتی سیاسی در ارگان‌های نظامی و لشگری و... کار طلبگی و آخوندی است. 🔶️ و اگر هدفتان، کار طلبگی و علمی است، و قصد دارید تا حدّی از لحاظ اقتصادی نیز تامین باشید باید در راستای هدفتان شغلی را برگزینید؛ به دنبال شغل‌های طلبگی و علمی باشید، مانند عضویت در هیات علمی پژوهشگاه‌ها و دانشگاه‌ها. 🔶️ اُمورات زندگی خانوادگی و اجتماعی هم از ضروریات و واجبات زندگی انسان است که آن هم با برنامه‌ریزی و اولویّت‌بندی قابل انجام است. 🔶️ از هزینه‌دادن در راه هدف نترسید؛ تا در زندگی و عُمرتان برای هدفتان هزینه ندهید و از برخی دل‌خواسته‌ها چشم‌پوشی نکنید قطعاً موفق نخواهید شد. ✅ نتیجه، اگر شغل و کارتان را در راستا و همسو با هدفتان قرار دهید، و در زندگی و کارتان برنامه‌‌هایی کارآمد، مُنعطِف و قابل‌ِ انجام، و با بلندپروازی‌های معقول داشته باشید و در راه زندگی و طلبگی استقامت کنید شکست‌ها تبدیل به نجاح و پیروزی خواهد شد، بدون شک. ✴️@fegh_osoul_rafiee

✅ زندگی بزرگان دین و علمای بزرگوار ما و همچنین تجربه نشان می‌دهد که طلبه می‌تواند -در کنار خواب مناسب و خوب و رسیدگی به کارهای زندگی و خانواده- ۱۲ تا ۱۴ ساعت در طول روز به درس و بحث مشغول باشد. ✴️@fegh_osoul_rafiee

✅ اگر شخصی به دنبال اجتهاد و علم و تحقیق در علوم اسلامی است، و در ذکر و فکر خود مُتأسّی به بزرگانی چون امام خمینی، آیت الله خویی، علامه طباطبایی، علامه مطهری، آیت الله جوادی آملی، آیت الله مصباح یزدی و... است باید عمر و زندگی خود را مصروف درس و بحث کند و هزینه‌های مادّی و معنوی بزرگی بپردازد. ✅ تصوّر علّامه‌طباطبائی‌شدن، تصوّر مطهّری‌شدن، تصوّر جوادی‌آملی‌شدن در کنار استخدام و کارمندشدن و رییس عقیدتی‌سیاسی‌ شدن و آموزش و پرورش و... شوخی‌ای بیش نیست. @fegh_osoul_rafiee

#کار_طلبگی #تبلیغ 🔶️🔸️ به راحتی می‌توان گفت اوّل و آخر و ظاهر و باطنِ کار طلبگی #تبلیغ است. 🔷️🔹️ #تبلیغ به تمام معنای کلمه‌اش شامل تمام ساحات پیام‌رسانی دینی است. 🔷️🔸️ فهم و فهماندن، درس و تدریس، و رسیدن و رساندن در هر سطح و مستوایی #تبلیغ است؛ فهم و کشف و تحقیق، مقدمه‌ای عقلانی و ضروری برای فهماندن و تبلیغ و رساندن پیام دین و شریعت است. ⛔ از نشانه‌های ناپختگی‌های اوائل طلبگی تسرُّع در احساس وظیفه‌ است... 🔷️🔸️ اگر چه تبلیغ و کلاس‌داری و آموزش قرآن و احکام و ارتباط دینی با نوجوانان و جوانان و مردم از شروع طلبگی به صورت محدود و در ایام تعطیلی درس‌ها بسیار مطلوب است، اما به هیچ وجه نباید وقت درس و بحث و آموختن را بگیرد. ✴️@fegh_osoul_rafiee

✅ گویند روزی طلبه‌ای شرح امثله‌خوان پای درس اخلاق عالِمی بزرگ حاضر شد؛ آن بزرگ شروع به نصیحت کرد و سخن از رذائل و فضائل... در اثنای کلام خویش برای ایجاد حالت یقظه و بیداری دلِ عالمان و فرهیختگانِ پای منبر، روایتی از معصوم را نهیب‌زنان بیان کرد که فرمود: "هفتاد جاهل را ببخشند قبل از آن که به حساب عالِمی رسیدگی شود"... ناگهان جمعیتِ حاضر در مجلس اخلاق صدای صیحه‌ی بلندی از گوشه مجلس شنیدند... طلبه‌ی شرح امثله‌خوان صیحه زده و غش کرده... ⚠️ این، حکایتِ برخی از ماست که بی‌خودی به خود می‌آییم و خالصانه هوا بَرِمان می‌دارد... ✴️@fegh_osoul_rafiee

✅ داستان استاد جلال الدین همائی در کلام استاذنا المحقّق آیت الله شیخ جواد مروی (دام ظلّه): مرحوم استاد جلال الدین همائی که از علمای بزرگ حوزۀ اصفهان بود و اجازۀ اجتهاد از علمای درجەی یک آنجا داشت؛ ایشان یک شرح زندگانی خود‌نوشته‌ای دارد که خیلی جالب است. می‌نویسد: "در مدرسەی نیماورد حجره داشتم، بیست سال از زندگی من آنجا گذشت." چگونه حجره‌ای؟! خودش می‌نویسد: "وقتی پدرم مرا برد به مدرسه بُرد آن مسئول مدرسه گفت حجرە‌ی خالی نداریم، یک حجره ای هست که معروف به تابوت است، اینجا یک دالانی است در کنار حجرەی خادم که آن را تیغه کرده‌اند و طلبه‌ها به شدّت از این حجره گریزان هستند، یک حجره‌ای با طول و عرض بسیار کم که طلبه ها به آن میگویند: تابوت". نوشته است: "20 سال من در این مدرسه بودم و در این حجره زندگی کردم، حجره‌ای که وقتی چراغ در آن روشن می‌کردی اگر یک ساعت می‌مانْد از دود چراغ دیگر من نمی‌توانستم آن حجره را تحمّل کنم"، می‌نویسد: "در این مدت سودائی جز علم و کمال در سر نپروراندم، به هیچ چیز جز آن نیندیشیدم، در این مدّت هیچ شب رختخواب نمی‌انداختم." ببینید من نمی‌دانم چه اراده‌ای بوده است و چگونه زندگی می‌کرده‌اند؟! در ادامه می‌گوید: "و چه بسا اصلاً تا بامداد بیدار می‌ماندم و گاه سید محمد باقر درچه‌ای من را از این ریاضت منع می‌کرد". آن وقت می‌نویسد: "شب عید غدیری شد طلبه‌ها هر کدام دنبال بساط سروری برای خودشان بودند چون شب عید است این شب یک خوشگذرانی و بساط سرور داشته باشیم." و نیز می‌نویسد: "من آن شب تنها وسیلە‌ی عیش و سرور خود را این قرار دادم که بستر بگسترانم و در آن آسوده تا صبح بخوابم." این همّت بلند است، این تلاش در مسیر مکتب اهل بیت (علیهم السلام) است؛ نباید بعضی از حوادث، انگیزه‌ی ما را کم کند در مسیر تحصیل علم و خدمت به مکتب اهل بیت (علیه السلام). ✴️@fegh_osoul_rafiee

✅ قرار بر این نیست که ما چون بزرگان زندگی کنیم، یا قدم به قدم چون بزرگانمان رفتار کنیم و به سان آنان راه برویم و لباس بپوشیم، اقتضائات زندگی اکنونی را نیز باید رعایت کنیم، اما همّت بلند بزرگان در راه دین، درس بسیار بزرگی است که چاره‌ای جز آموختن آن نداریم...

در کوران مبارزات که امام در قم بودند و از شهرهای مختلف مردم برای دیدار و کارهای مبارزاتی به منزل ایشان مراجعه می‌نمودند، روزی خدمت ایشان برای کاری رسیدم، دیدم ایشان به نوشتن درس‌هایی که تدریس نموده بودند مشغول هستند. گفتم: "آقا در این شرایط، حضرتعالی درس می‌نویسید؟!" فرمودند: "مبارزات نباید به کار اصلی و طلبگی ما -که درس و بحث و امور علمی است- آسیبی برساند". (آیت الله منتظری؛ روزنامه‌ی اطّلاعات؛ ۱۳۶۷/۱۲/۰۳)