💢 آنگاه که فعالیت‌های فرهنگی پوچ می‌شود (گذار از ساحت علم حصولی به حیات علم حضوری) ✍ استاد اصغر #طاهرزاده: «اگر می‌خواهیم فعالیت فرهنگی به معنی دینیِ آن، انجام دهیم و در اصلاح خود و دیگران تلاش كنیم، این كار باید چه سمت و سویی داشته باشد كه پس از مدتی با بی‌ثمری كارمان روبه‌رو نشویم؟! به خصوص كه تجربه بی‌نتیجه‌بودن بعضی از فعالیت‌های فرهنگی گروه‌های مذهبی، در قبل و بعد از انقلاب به شدّت ما را به این فكر فرو می‌برد که صِرفاً به ظاهرِ دینی کارهایمان دلخوش نباشیم. زیرا بسیاری از فعالیت‌های فرهنگی كه حتی با انگیزه‌های دینی انجام می‌گرفت، پس از مدتی یا كاملاً بی‌ثمر بود و یا نسبت به انرژی مصرف‌شده بهره بسیار کمی در پی داشت، به طوری كه برنامه‌ریزان آن، امكان ادامه كار را از دست می‌دادند و گرفتار حالت یأس و پوچی می‌شدند. در صورتی‌كه اگر قبل از انجام هر گونه فعالیت فرهنگی، سمت و سوی كار مشخص باشد و معلوم شود تا كجا می‌خواهند بروند و چگونه می‌خواهند این مسیر را طی كنند، كار به جایی نمی‌كشد كه بعد از یك مدتی احساس كنند نه خودشان به كمال مطلوبی رسیده‌اند و نه بقیه را توانسته‌اند به کمالی برسانند. صد انداختی تیر و هر صد خطاست / اگر هوشمندی یك انداز و راست آخر آیه‌ای که در ابتدای بحث عرض شد (آیه ده سوره مبارکه فاطر) می‌خواهد بفرماید؛ اگر کار - چه فردی و چه اجتماعی- به نحو شایسته به خدا متصل نشود و دارای پشتوانه عقیدتی صحیحی نباشد، هرچه هم تلاش و چاره‌جویی شود نتیجه آن پوچ و بایرشدن و بی‌ثمری است. اگر خواهران و برادران به این دغدغه رسیده باشند كه ممکن است بعد از مدت مدیدی در کار فرهنگی خود با این مسئله روبه‌رو شویم که تقریباً هیچ‌ كاری كه بتوان آن را كار فرهنگی واقعی نامید، نكردیم و این احتمال را بدهیم که در فعالیت‌های خود، خطرِ درجازدن در روزمرگی‌ها ما را تهدید می‌كند، إن‌شاءالله راه برون‌رفت از آن خطر را دنبال خواهند كرد. ما چه بخواهیم بر روی خودمان كار فرهنگی انجام دهیم، چه روی دیگران، باید به این فكر باشیم كه بعد از مدتی کار ما نتیجه بدهد. عالم مشهوری به مرحوم آیت‌الله‌ بهاری ‌همدانی که از عرفای بزرگ است، نامه می‌نویسد كه آقا! یك دستورالعمل به ما بدهید. آقای بهاری می‌فرماید: آخر شما خودتان اهل علم هستید! آن عالم می‌گوید: آقا تعارف را كنار بگذارید، شما كه می‌دانید ما از راهی كه باید در كنار كسب علم طی می‌كردیم، غفلت كردیم و شما هم از اول می‌دانستید كه راه ما برای نتایج حقیقی كافی نیست، برای همین شما در كنار کسب علم، راه سلوک قلبی را رها نكردید، ولی ما مسیر خودمان را رفتیم و حالا بعد از چهل، پنجاه سال فهمیدیم آن‌چه می‌خواستیم حاصل نشد. چنانچه ملاحظه می‌فرمایید حتی نباید به صرف این‌كه یك فعالیت، فعالیت دینی است و با حدیث و آیه سر و كار دارد، به آن دل‌خوش بود، بلكه باید تلاش كرد علاوه بر موضوع مورد تحقیق، روش ما هم درست باشد و معلوم باشد که خود و جامعه را می‌خواهیم به كجا برسانیم.» 📔 آنگاه که فعالیت های فرهنگی پوچ می‌شود (گذار از ساحت علم حصولی به حیات علم حضوری)، ص ۲۷ و ۲۸

▫️ به ترتیب بخوانید 🔸 خیلی وقت‌ها تقصیر را گردن دیگران می‌اندازیم، درحالی که این ما هستیم که نیاز به تغییر داریم ...