🍃 #برگی_از_یک_کتاب 📘 نام کتاب : " مسئولیت و سازندگی " ✍ نویسنده : " علی صفایی حائری " 📑 ناشر : " لیله القدر " 📖 توضیحات : #مسئولیت_و_سازندگی اولین کتابی که از استاد #علی_صفایی_حائری (#عین_صاد) در جوانی منتشر شد. کتابی دو جلدی که در ده فصل با محوریت #روش_تربیتی_اسلام حرف‌هایی برای گفتن دارد. کتاب با مفهوم مسئولیت و #تربیت، #راه‌های_شناخت_مسئولیت، #شکل_تربیت_انسان و #روش‌های_تربیتی آغاز می‌شود و در ادامه به این سوال اساسی پاسخ می‌دهد که "#مربی_کیست؟" و ویژگی‌ها، ضرورت‌ها و نقش‌های مربی را بیان می‌کند. سپس روش تربیتی اسلام و #روش_شناخت را معرفی می‌کند. یکی از صفحات کتاب حاضر را مرور کنیم: " به حضرت علی (ع) گفتند: از چه به این همه رسیدی؟ فرمود: من دروازه‌بان دلم بودم. به کسی راه می‌دادم و به چیزی راه می‌دادم که مرا بارور کند، نه اینکه از من بکاهد و مرا مصرف کند." بله سازندگی همین است؛ همان طور که استاد صفایی حائری می‌فرمایند: "ما نمی‌توانیم مغز خود را صندوق رای‌ها کنیم و دل خود را پارکینگ عقیده‌ها. ما باید همراه میزان‌ها، روش‌ها و کلید‌هایی باشیم و پاسدار دروازه‌های مغز و قلب خود. 📚 #معرفی_کتاب

🌏 #آینده_پژوهی جریان تربیت 📌 آینده تربیت از آنِ کیست؟ در دهه‌های آتی #تشکل_های_تربیتی رواج پیدا می‌کند و دغدغه‌مندان عرصه تربیت به سمت ایجاد و تقویت تشکل‌ها می‌روند یا #مدارس مورد توجه قرار گرفته و تمرکز عمده فعالان تربیتی متوجه نهاد رسمی تعلیم و تربیت می‌شود؟ 🔰 این مسئله، هنوز برای من هم سوال است و خوشحال می‌شوم اگر عزیزی می‌تواند در رسیدن به پاسخ، مرا یاری دهد. به نظر می‌رسد برای رسیدن به پاسخ این مسئله، باید مناسبات و جریان‌های امروز کشور را خوب رصد کرد و ریزبینانه به تحلیل‌شان نشست تا بتوان به پیش‌بینی در مورد آینده پرداخت. ❇️ روزهای آخر اسفند ۱٣٩۹، مشهد مقدس میزبان رویدادی با حضور قریب صد فعال و کنشگر عرصه #تربیت بود که می‌تواند در این آینده‌پژوهی حرف‌های مهمی برای گفتن داشته باشد. #طرح_شهید_فخری_زاده که محور گفتگوهای این رویداد بود، به دنبال ایجاد هسته‌های تربیتی در دل محله‌هاست. یعنی در گام دوم انقلاب، دیگر تربیت نوجوانان به صورت محدود و در چند تشکل مشخص پیگیری نمی‌شود، بلکه دغدغه‌مندان هر محله پای کار آمده و با دیدن آموزش‌های لازم، خود بار تربیتی محله‌شان را به دوش می‌کشند. هدف از این طرح، به میدان آوردن و توانمندسازی مردمی است که می‌خواهند کودکان و نوجوانانِ خود، فامیل و محله‌شان را از هجمه‌های فراوان دشمن حفظ کنند. آیا این طرح می‌تواند مردم را پای کار تربیت بکشاند یا همچنان باید منتظر نهادهای حاکمیتی ماند؟ آیا بهتر است به طراحی و اجرای طرح‌های مردمی بپردازیم یا با وقوع انقلاب، باید تمرکز خود را روی اصلاح ساختارهای حاکمیتی و به صورت خاص نهاد آموزش و پرورش معطوف داشت؟