امام علی (علیه السلام) خداوند، کسی است که همه‌ی آنچه در زمین است را برای شما آفرید تا از آن عبرت گیرید و به‌سبب آن راه بهشت را بیابید و بدان وسیله خود را از عذاب دوزخ او به دور داشته و حفظ کنید. تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۲۱۲ ای فرزندان آدم (علیه السلام)! او آنچه در زمین است را برای نفع و مصلحت شما آفرید. #امام_زمان

او بر هر چیزی داناست امام علی (علیه السلام) خداوند به علّت احاطه‌ی علمش نسبت به همه چیز، تمام مصالح امور را می‌داند.

آیه ۳۰ - سوره بقره آیه وَ إِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلَئكَةِ إِنىّ‌ِ جَاعِلٌ فىِ الْأَرْضِ خَلِيفَةً قَالُواْ أَ تجَعَلُ فِيهَا مَن يُفْسِدُ فِيهَا وَ يَسْفِكُ الدِّمَاءَ وَ نحَنُ نُسَبِّحُ بحِمْدِكَ وَ نُقَدِّسُ لَكَ قَالَ إِنىّ‌ِ أَعْلَمُ مَا لَا تَعْلَمُونَ [30] [به يادآور] هنگامى را كه پروردگارت به فرشتگان فرمود: «من بر روى زمين، جانشينى (نماينده‌اى) قرار خواهم‌داد». فرشتگان گفتند: «[پروردگارا!] آيا كسى را در آن قرار مى‌دهى كه فساد و خونريزى كند؟! حال آنكه ما تسبيح و حمد تو را به جا مى‌آوريم، و تو را تقديس مى‌كنيم [و براى جانشينى شايسته‌تريم]». فرمود: «من حقايقى را مى‌دانم كه شما نمى‌دانيد».

امام سجّاد (علیه السلام) خداوند پیش از آن (اعتراض ملائکه به خدا درباره‌ی خلقت آدم) آنان را از نور خود محجوب نمی‌کرد. امّا پس از آن آن‌ها را هفت‌هزار سال از نورش محجوب ساخت. ملائکه به مدّت هفت‌هزار سال به عرش پناهنده‌شدند تا اینکه به آن‌ها مهر ورزید و توبه‌شان را پذیرفت. تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۲۱۴

امام صادق (علیه السلام) خداوند [رحمت] خود را تا هفت سال از آنان محجوب داشت آن‌ها به‌سوی عرش پناه آورده و دائم می‌گفتند «لبیک ذا المعارج لبیک» (یعنی «ای صاحب راه‌های آسمان، فرمانبردار توئیم») تا این که خداوند توبه‌ی آنها را پذیرفت.

پیامبر ( نخستین کسانی که تلبیه‌کردند (لبّیک گفتند) فرشته‌ها بودند. آنها شش سال گرد عرش طواف کرده و می‌گفتند: «لبّیک! لبّیک! [از کردار خود] عذر می‌خواهیم. لبّیک! لبّیک! ما از تو آمرزش خواسته و به‌سوی [رحمت] تو باز می‌گردیم».

امام رضا (علیه السلام) ملائکه پشیمان شدند و به عرش پناه برده و آمرزش خواستند. تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۲۱۶

امام صادق (علیه السلام) خداوند از فرشتگان [به دلیل اعتراض به خدا در خصوص خلقت آدم (علیه السلام)] خشمگین شد. ملائکه از خداوند طلب کردند که توبه‌شان را بپذیرد. خدا به آن‌ها فرمان داد تا دور «ضراح» یعنی همان بیت‌العمور، طواف کنند. آن‌ها هفت سال در حال طواف ضراح بوده و پیوسته از خدا [به دلیل سخنان اعتراض‌آمیزی که درباره‌ی خلیفه قراردادن انسان بر زبان جاری کرده بودند]، طلب مغفرت می‌کردند. آنگاه خداوند توبه‌ی آنها را پذیرفت و از ایشان راضی شد.

امام صادق (علیه السلام) و خدا سخن آن‌ها را با کلام خود: إِنِّی أَعْلَمُ ما لا تَعْلَمُونَ رد کرد [و پاسخ داد]. فرشته‌ها گمان کردند که این [سخن] از خشم خدای عزّوجلّ بر آنهاست؛ در نتیجه به عرش پناهنده شده و دائم بدان طواف می‌کردند.

سپس فرشتگان خانه‌ی کعبه را بنا کردند.

امام علی (علیه السلام) خداوند تبارک و تعالی اراده فرمود که پس از گذشت هفت‌هزار سال از پایان زیستن جنّ و نسناس در زمین به دست خود مخلوقی بیافریند. خلقت آدم (علیه السلام) برای خدا، مانند گشودن آسمان برای او بود. خدا [در هنگام خلق آدم] به فرشتگان فرمود: «به‌سوی زمینیان بنگرید و آفریده‌های من، از جن و نسناس را ببینید». وقتی فرشتگان، گناهکاری و خونریزی و فساد ناروای آنان را در زمین دیدند، این امر بر آنان گران آمده و خشمگین شدند و بر زمینیان افسوس خوردند و چون نتوانستند جلوی خشم خود را بگیرند، گفتند: «پروردگارا! تردیدی نیست که تو شکست‌ناپذیر، توانا، چیره و والامرتبه هستی و اینان آفریدگان ناتوان و خوار تو هستند که اختیار آنان در دست توست؛ با روزی تو زندگی کرده و از عافیت تو بهره‌مند می‌شوند درحالی‌که تو را با انجام چنین گناهان بزرگی نافرمانی می‌کنند؛ امّا بر حال آنان متأسف نباش و خشمگین نشو و به خاطر آنچه که از آن‌ها می‌شنوی و می‌بینی از آنان انتقام نگیر؛ کار آنان امری است که بر ما گران آمده و آن را در حقّ تو ظلمی بزرگ می‌بینیم». وقتی خداوند متعال این سخن را از فرشتگان شنید، فرمود: إِنِّی جَاعِلٌ فِی الأَرْضِ خَلِیفَةً

پیامبر ( روز جمعه، سرور روزها است و بر دیگر روزها برتری دارد و عظمت آن نزد خداوند از روز عید قربان و فطر بیشتر می‌باشد؛ [روز جمعه] از پنج ویژگی برخوردار است که یکی از آن‌ها این است که خداوند حضرت آدم (علیه السلام) را در این روز خلق کرد.