امام صادق علیه السلام.... بعد از آن نیز همواره پیامبران (علیهم السلام) این امانت را نگهداری می‌نمودند و اوصیاء خود و افراد با اخلاص امّت‌های خویش را از این امانت باخبر می‌ساختند. (یعنی توسل به اهل‌بیت علیهم السلام را از حضرت آدم به ارث بردند..) تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۲۷۴

قُلْ: سُبْحَانَکَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ عَمِلْتُ سُوءاً وَ ظَلَمْتُ نَفْسِی فَتُبْ عَلَیَّ إِنَّکَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ. امام علی (علیه السلام) ای آدم (علیه السلام)! با این کلمات سخن بگو؛ زیرا اگر چنین بگویی خدا توبه‌ی تو را می‌پذیرد بگو: «سبحانک لا اله الا انت عملت سوء و ظلمت نفسی فتب علی انک انت التواب الرحیم». [یعنی] ای خدایی که جز تو خدایی نیست؛ تو از هر چیزی مبرّایی؛ من اشتباه کردم و به خودم ستم کردم؛ بر من ببخش که تو بسیار توبه‌پذیر و مهربانی. تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱ #امام_زمان #تفسیر #قرآن

امام صادق (علیه السلام) وقتی که آدم (علیه السلام) از خداوند آن کلمات را دریافت‌کرد و چه‌بسا با آن خدا را [این‌چنین] خواند: پروردگارا! پروردگارا! پروردگارا! خشم تو را مگر بردباری تو برنمی‌گرداند و چیزی به جز خضوع و زاری‌نمودن به درگاه تو، انسان را از عذاب خلاصی نمی‌دهد. حاجت من آنچنان حاجتی است که اگر تو آن را به من عطا کنی چیزهای دیگری که مرا از آن محروم‌کرده‌ای به من ضرر نمی‌رسانند و اگر مرا از خواسته‌ام محروم کنی نعمت‌های دیگری که به من داده‌ای، برایم مفید نخواهدبود. خداوندا! من از تو رسیدن به بهشت را درخواست می‌کنم و از آتش جهنّم به تو پناه می‌برم. ای صاحب عرش بلند و شریف! ای صاحب بزرگی و بخشش بلند و بزرگ! ای صاحب پادشاهی با مباهات و منقبت دائمی! ای خدای عالمیان! ای فریادرس فریادرس‌طلبان! ای کسی‌که هر حاجتی به تو فرود می‌آید! اگر تو از من خشنودی پس خشنودی از من را زیاده گردان و مرا به نزد خود کاملاً نزدیک کن و اگر تو از من خشنود نیستی پس به حقّ محمّد (و آل او (علیهم السلام) و به حقّ احسان تو بر ایشان، از من خشنود شو! به‌درستی‌که تو از گناهان درمی‌گذری و رحم می‌کنی. پس امام صادق (علیه السلام) فرمودند: این، همان دعایی است که از جانب خدا به آدم (علیه السلام) داده‌شد. پس خدای تعالی به برکت این دعا توبه‌ی آدم (علیه السلام) را قبول نمود و به او وحی فرستاد که: ای آدم (علیه السلام) مرا به حقّ محمّد (قسم دادی و درخواست‌کردی و حال آنکه او را ندیده‌ای. آدم (علیه السلام) گفت: بر روی عرشت دیدم که نوشته شده‌بود: «لا اله الا الله، محمّد رسول الله». تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۲۷۶ متن عربی دعا یَا رَبَّاهْ یَا رَبَّاهْ یَا رَبَّاهْ لَا یَرُدُّ غَضَبَکَ إِلَّا حِلْمُکَ وَ لَا یُنْجِی مِنْ عُقُوبَتِکَ إِلَّا التَّضَرُّعُ إِلَیْکَ حَاجَتِی الَّتِی إِنْ أَعْطَیْتَنِیهَا لَمْ یَضُرَّنِی مَا حَرَمْتَنِی وَ إِنْ حَرَمْتَنِیهَا لَمْ یَنْفَعْنِی مَا أَعْطَیْتَنِی اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ الْفَوْزَ بِالْجَنَّهًِْ وَ أَعُوذُ بِکَ مِنَ النَّارِ یَا ذَا الْعَرْشِ الشَّامِخِ الْمُنِیفِ یَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ الْبَاذِخِ الْعَظِیمِ یَا ذَا الْمُلْکِ الْفَاخِرِ الْقَدِیمِ یَا إِلَهَ الْعَالَمِینَ یَا صَرِیخَ الْمُسْتَصْرِخِینَ وَ یَا مَنْزُولًا بِهِ کُلُّ حَاجَهًٍْ إِنْ کُنْتَ قَدْ رَضِیتَ عَنِّی فَازْدَدْ عَنِّی رِضًی وَ قَرِّبْنِی مِنْکَ زُلْفَی وَ إِلَّا تَکُنْ رَضِیتَ عَنِّی فَبِحَقِّ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ آلِهِ (علیهم السلام) وَ بِفَضْلِکَ عَلَیْهِمْ لَمَّا رَضِیتَ عَنِّی إِنَّکَ أَنْتَ التَّوَّابُ.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) آدم (علیه السلام) بر کوه صفا هبوط کرد و [آن کوه] از آن جهت «صفا» نامیده‌شد که برگزیده‌ی خداوند بر آن فرودآمد. حوا (سلام الله علیها) نیز بر کوه «مروه» فرود آمد و از آن جهت آن کوه «مروه» نامیده شد که یک زن بر آن فرودآمد. پس آدم چهل صبح سجده‌کنان در فراغ بهشت می‌گریست. تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۲۸۲

امام صادق (علیه السلام) وقتی که آدم (علیه السلام) از خداوند آن کلمات را دریافت‌کرد و چه‌بسا با آن خدا را [این‌چنین] خواند: پروردگارا! پروردگارا! پروردگارا! خشم تو را مگر بردباری تو برنمی‌گرداند و چیزی به جز خضوع و زاری‌نمودن به درگاه تو، انسان را از عذاب خلاصی نمی‌دهد. حاجت من آنچنان حاجتی است که اگر تو آن را به من عطا کنی چیزهای دیگری که مرا از آن محروم‌کرده‌ای به من ضرر نمی‌رسانند و اگر مرا از خواسته‌ام محروم کنی نعمت‌های دیگری که به من داده‌ای، برایم مفید نخواهدبود. خداوندا! من از تو رسیدن به بهشت را درخواست می‌کنم و از آتش جهنّم به تو پناه می‌برم. ای صاحب عرش بلند و شریف! ای صاحب بزرگی و بخشش بلند و بزرگ! ای صاحب پادشاهی با مباهات و منقبت دائمی! ای خدای عالمیان! ای فریادرس فریادرس‌طلبان! ای کسی‌که هر حاجتی به تو فرود می‌آید! اگر تو از من خشنودی پس خشنودی از من را زیاده گردان و مرا به نزد خود کاملاً نزدیک کن و اگر تو از من خشنود نیستی پس به حقّ محمّد (صلی الله علیه و آله) و آل او (علیهم السلام) و به حقّ احسان تو بر ایشان، از من خشنود شو! به‌درستی‌که تو از گناهان درمی‌گذری و رحم می‌کنی. پس امام صادق (علیه السلام) فرمودند: این، همان دعایی است که از جانب خدا به آدم (علیه السلام) داده‌شد. پس خدای تعالی به برکت این دعا توبه‌ی آدم (علیه السلام) را قبول نمود و به او وحی فرستاد که: ای آدم (علیه السلام) مرا به حقّ محمّد (قسم دادی و درخواست‌کردی و حال آنکه او را ندیده‌ای. آدم (علیه السلام) گفت: بر روی عرشت دیدم که نوشته شده‌بود: «لا اله الا الله، محمّد رسول الله». تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۲۷۶

امام صادق (علیه السلام) وقتی آدم (علیه السلام) از عالم بالا به پایین فرو فرستاده‌شد به سرزمین هند نازل گشت. تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۲۸۸

امام عسکری (علیه السلام) هرگاه از جانب من برای شما و فرزندان شما هدایتی آمد ... تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۲۹۰

آیه ۳۸ - سوره بقره آیه قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْها جَميعاً فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدىً فَمَنْ تَبِعَ هُدايَ فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ [38] گفتيم: «همگى از آن، فرودآييد! ولى هرگاه هدايتى از طرف من براى شما آمد، كسانى‌كه از آن پيروى كنند، نه ترسى بر آنهاست، و نه اندوهگين می‌شوند».

امام رضا (علیه السلام) خداوند تبارک‌وتعالی وقتی آدم (علیه السلام) را از بهشت فروفرستاد او را روی کوه ابوقبیس قرارداد، وی از وحشتی که در او پیدا شده‌بود به خدای عزّوجلّ شکایت کرده زیرا آن صدایی را که در بهشت می‌شنید (صدای تسبیح و تقدیس ملائکه) اینجا نمی‌شنید [و چون آن صداهای آرام‌بخش را نمی‌شنید به هراس افتاده بود]. خداوند متعال یاقوت سرخی را از بهشت فروفرستاد و آن را در مکانی که امروز محلّ خانه‌ی کعبه است، قرارداد؛ جناب آدم (علیه السلام) دور آن طواف می‌نمود و نور آن به نشانه‌هایی که امروز به عنوان حدود حرم نصب شده می‌رسید. و به این وسیله حدود حرم تعیین شد. تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۲۸۸

امام علی (علیه السلام) آنگاه خدای سبحان، آدم (علیه السلام) را در زندگی گشاده و در سایه‌سار آرام و امن بهشت اقامت‌داد و از ابلیس و دشمنی‌های وی برحذرداشت. امّا ابلیس در جاودانگی آدم در بهشت و انس او با بهشتیان، حسد ورزیده و رشک برد و از درِ نیرنگ، به دشمنی با او برخاست و یقین او را خرید و به او شک و تردید فروخت و اراده‌ی آهنین او را به سستی تبدیل کرد و آرامش ایمان او را به وحشت مجازات تبدیل و با فریب، او را دچار شرمندگی ساخت. خداوند متعال بر درماندگی آدم (علیه السلام) رحمت آورد و راه توبه را بر او گشود و کلمات رحمت را بر جانش القا کرد و او را وعده‌ی بازگشت به بهشت داده و به دنیای بلا، ابتلا، تناسل و توسعه‌ی نسل فروفرستاد. تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۲۸۲

امام عسکری (علیه السلام) اوّل بار، خداوند فرمان داد که فقط آدم (علیه السلام) و حوا (سلام الله علیها) هبوط‌کرده و پایین روند و سپس امر فرمود که همگی پایین روند و هیچ‌یک از دیگری پیشی نگیرد. فرودآمدن از بهشت، این‌گونه بود که اوّل آدم (علیه السلام) و حوا (سلام الله علیها) فرودآمدند و مار که از زیباترین حیوانات بهشت بود نیز، از آنجا فرودآمد و چون ورود به بهشت بر شیطان حرام شده‌بود، او نیز از اطراف بهشت هبوط کرد. تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۲۸۲

امام علی (علیه السلام) مردی از امام (علیه السلام) درباره‌ی باکرامت‌ترین سرزمین روی زمین سؤال نمود، فرمود: سرزمینی به نام «سراندیب» که آدم (علیه السلام) از آسمان به آنجا فرودآمد. تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱، ص۲۸۸