رفت توی نخلستان . زانو زد کنار چاه . دست هایش را گذاشت روی دیواره ی آن در دو طرف . سرش را برد پایین، پایین تر . شانه هایش لرزید . عکس ماه روی آب هم داشت حرف می زد. اول آرام و بعد بلندتر . صدای مبهم حرف و گریه به هم آمیخته بود. هق هق می کرد. بعد از فاطمه حرف هایش را برای چاه می زد. کسی را نداشت دیگر... من الغریب .. !

#حُب🌿

یه فاتحه می‌فرستید؟!

- التماس‌دعا -

اغْفِرْ لِمَنْ لَايَمْلِكُ إِلّا الدُّعاءَ، فَإِنَّكَ فَعَّالٌ لِما تَشَاءُ، يَا مَنِ اسْمُهُ دَوَاءٌ، وَذِكْرُهُ شِفاءٌ، وَطَاعَتُهُ غِنىً، ارْحَمْ مَنْ رَأْسُ مالِهِ الرَّجاءُ، وَسِلاحُهُ الْبُكَاءُ، . . !

یکی از موارد بسیار مهم در سعادت و یا شقاوت آدمی انتخاب دوست و هم نشين و نیز مجالست و مؤانست با اهل غفلت یا اهل ذکر به دليل اثرگذاري سریع و زود بر رفتار و شخصيت انسان است؛ زیرا روح و نفس انسان بسیار حساس و تأثیر پذیر است.

امام علي عليه السلام در باب اهميت دوست مي فرمايد: سَلْ عَنِ الرَّفِيقِ قَبْلَ الطَّرِيق پيش از اينكه در راهي قدم گذاري، نخست از رفيق راه و همسفر خود بپرس(که با چه کسی همسفر هستی؟!). آدمی در این سرای خاکی راهی طولانی و عظیم به سوی ابدیّت و ابدی شدن دارد پس انتخاب رفیق راه یکی از مهمترین شاخصه های سیر الی الله است. حضرت، معیار دوستی و رفاقت را اینگونه بیان می فرمایند: إِنَّمَا سُمِّيَ الرَّفِيقُ رَفِيقاً لِأَنَّهُ يَرْفَقُكَ عَلَى صَلَاحِ دِينِكَ فَمَنْ يَرْفَقُكَ عَلَى صَلَاحِ دِينِكَ فَهُوَ الرَّفِيقُ الشَّفِيق رفيق را به خاطر اين رفيق مي نامند كه تو را در جهت مصالح ديني ات همراهي مي كند. پس تنها كسي رفيق توست كه در اين مسير ياري ات نماید.

وقتی طلبه‌ی جوانی بودم، عزت نفس بالایی داشتم. خیلی بدم می‌آمد کسی با نظر حقارت به من نگاه کند. چون می‌گفتند طلبگی عزت دارد و باید عزتش حفظ شود. برای خرید نان در نانوایی سنگکی ایستاده بودم. نوبتم که شد، یکی دیگر آمد و نانوا هم به او زودتر داد. من به او اعتراض کردم، اعتراض محترمانه‌ای هم کردم، اما یک جواب سربالا و تندی به من داد. دلم از او رنجید. نان نگرفتم و از مغازه بیرون آمدم. در راه که می‌آمدم، دلم از دست او آتش گرفته بود. در همین آشفتگی می‌خواستم نفرینی به او کنم. یک دفعه سرم را بلند کردم و چشمم افتاد به گنبد طلایی حضرت معصومه سلام‌الله‌علیه. گفتم نانوا از شیعیان حضرت است. من اگر نفرین کنم، از چشم ایشان می‌افتد. اهل بیت خوششان می‌آید که من دعایش کنم. دعایش کردم و گفتم: «خدایا این آدم را صالح کن». وقتی دعا کردم، آتشی که در دلم بود خنک شد. خدا را شکر کردم. بعد دیدم هر وقت کسی اذیتم می‌کند، اگر دعایش کنم دلم خنک می‌شود. به شما هم توصیه می‌کنم هر وقت کسی اذیتتان کرد، به او دعا کنید. این‌ها شیعه هستند. چقدر «یا حسین» «یا علی» می‌گویند. به تمام کسانی که به شما ظلم کردند دعا کنید؛ فقط به خاطر اینکه شیعه هستند. مثل مادری که به بچه‌اش دعا می‌کند و از حقش می‌گذرد. وقتی شما از این طرف بخشیدی و سختگیری نکردی، دل دیگران به شما نرم می‌شود و آن‌ها هم برای شما طلب مغفرت می‌کنند؛ دل به دل راه دارد. حق دارانِ شما هم از شما صرف نظر می‌کنند. وقتی حق داران صرف نظر کردند راهت باز می‌شود. _آیت‌الله حائری شیرازی

سِرّش چیست؛نمیدانم! نخل ها را قدر این انسان ها دوست دارم:)