⭕️صبر و استقامت سورة مُزَّمِّل در مکّه بر پيامبر(ص) نازل شده‌است. کلمة مُزَّمِّل، به معناي کسي است که خود را در لباس‌هايش پيچيده و نام اين سوره از آية اوّل آن گرفته شده. و امّا از ميان هجده آية آغازين اين سوره كه در صفحة 574 آمده‌اند، خداوند در آیة دهم اين سوره، دستوري به پيامبر(ص) و به تَبَعِ او، به تمام كساني كه در خطّ او گام بر مي‌دارند، مي‌دهد. آية 10 مي‌فرمايد: «وَ اصبِر عَلي ما يَقولون وَ اهجُرهُم هَجراً جَميلا»؛ «در برابر آن‌چه دشمنان مي‌گويند، صابر و شكيبا باش و از آنها دوري كن». در حقيقت، اين آية شريفه به مقام صبر و هجران اشاره مي‌كند كه:⭕️در مسير حق ايذا وآزار دشمنان فراوان است. به‌علاوه گاهي در اين‌جا بي‌اعتنايي و دوري لازم است. مطالعة تاريخ انبيا(ع) و پيروان راستين‌آنان نشان مي‌دهدكه ايمان به خدا، به معناي واقعي‌اش، قوّت و قدرت روحي عجيب و حيرت‌انگيزي به انسان مي‌دهدكه به‌راستي از هيچ حادثه‌اي، هرچند از آن وحشت‌انگيزتر نباشد، نمي هراسد و در برابر هيچ قدرتي، هرچند از آن قدرتمندتر نباشد، به زانو در نمي‌آيد.⭕️ برگرفته از آثار آيت‌الله ضياءآبادي⭕️@ghjariafsane

نمونه‌اي از آنان، عبداللهِ بنِ حذاقه، از سابقين در اسلام است. يعني، از جمعيّت اندكي است كه در مكّه، به رسول خدا ايمان آوردند و شكنجه‌هاي دَدمَنِشانة مشركان را تحمّل نموده و دست از ايمان خود برنداشتند.⭕️در زمان عمر لشكر روم هشتادودو نفر از مسلمانان را اسير كرد و همين عبدالله، در رأس آنها بود. او را نزد سردار روم آوردند. او به عبدالله تكليف كرد كه: بيا نصرانيّت را بپذير، من آزادت مي‌كنم و همه‌گونه وسايل رفاه زندگي در اختيارت مي‌گذارم. عبدالله گفت: من موحّد و اهل لاإلهَ إلاَّالله هستم. من دينم را با تعارف به‌دست نياورده‌ام كه با تعارف از دست بدهم. او از اين جواب قرص و محكم كه توأم با بي‌اعتنايي نسبت به گفتار او بود، سخت برآشفت و بعد دستور داد ديگ بزرگي پر از روغن زيتون آوردند و روي آتش جوشاندند. آن‌گاه، دستور داد يكي از مسلمانان اسير را آوردند. به او هم گفت: از اسلام دست بردار و به نصرانيّت در بيا. او هم اعتنا به حرف او نكرد. دستور داد لختش كردند و در همان روغن جوشيدة زيتون انداختند!⭕️ @ghjariafsane

گفتن و شنيدن اين سخنان، آسان است. امّا انسان بينديشد كه: آنها چه ايمان قويّ و محكمي به عالم پس از مرگ داشتند و ارزشي براي جان خود در مقابل ايمان به خدا قائل نبودند؟! اگر مي‌گفت: بله؛ تسليمم، مطلب تمام مي‌شد و زندگي مرفّهي داشت. ⭕️ به هرحال بيش از چند لحظه نگذشت‌كه پوست و گوشتش جدا شد و استخوان ها روي روغن آمد. آن‌گاه، آن‌سردار رو به عبدالله بن حذاقه كرد وگفت: اين منظره را ديدي؟! اگر در مقابل من تسليم نباشي، به همين بلا مبتلا خواهي شد! او منقلب شد و به شدّت گريست. سردار روم گفت: عجب! تو اين‌قدر ترسو بودي كه گريه كردي؟! عبدالله گفت: تو اشتباه كردي! اين گريه‌ام به‌خاطر اين روغن جوشان نيست، بلكه براي اين است كه چرا يك جان بيشتر ندارم؟! آرزو مي‌كنم اي كاش به تعداد موهاي بدنم جان داشتم و به تعداد جان‌هايم ميان اين روغن جوشان انداخته مي‌شدم!⭕️ @ghjariafsane

⭕️روميان از اين شهامت و قوّت روحي عجيب به حيرت افتادند و گفتند: درست نيست اين‌چنين مرد قويّ‌النّفس دريادلي از بين برده شود. و به اين‌فكر افتادندكه آزادش كنند، امّا دنبال بهانه‌اي مي‌گشتند! سردار رومي گفت: بسيار خوب؛ بيا سر مرا ببوس، آزادت مي‌كنم. عبدالله گفت: نه؛ من مسلمانم و اسلام با عزّت توأم است. بوسيدن سر كافر ذلّت است و با عزّت اسلامي من نمي‌سازد! اين سخن بر تعجّب آن مرد رومي افزود و خواست از درِ تطميع وارد شود و گفت: بيا دين من را قبول كن، من هم دخترم را به تو تزويج مي‌كنم و هم تو را شريك در حكومتم قرار مي‌دهم! گفت: حرف عجيبي است! گوهر ايماني كه من به دست آورده‌ام، در نظرم به مراتب از دختر تو و از حكومت بر يك مملكت باارزش‌تر است! سردار رومي ديد: خير؛ اين آدم مردي نيست كه با تهديد و تطميع به زانو درآيد و دست از ايمان خود بردارد. گفت: بسيار خوب؛ بيا سر مرا ببوس، من هم خودت و هم هشتاد نفر همراهانت را آزاد مي‌كنم. عبدالله گفت: آري؛ اين كار را مي‌كنم. چون مي‌دانم بوسيدن سر يك كافر، به بهاي آزاد شدن هشتاد مسلمان از قيد اسارت، مورد رضاي خداوند است. از جا برخاست و جلو آمد و سر او را بوسيد. او هم به وعده وفا كرد و آنها را آزاد نمود. وقتي به مدينه آمدند، عمر باخبر شد كه: عبدالله اين‌چنين قدرت ايماني از خود نشان داده‌است؛ برخاست و سر او را بوسيد. اصحاب با او مزاح مي‌كردند و مي‌گفتند: تو رفتي در ديار كفر، سر كافر بوسيدي؟! مي‌گفت: بله؛ سر يك كافر بوسيدم و سر هشتاد مسلمان را از اسارت نجات دادم.⭕️ @ghjariafsane

اين‌جا، ممكن است سؤالي در برخي از ذهن‌ها مطرح شود. و آن اين‌كه: ⭕️مگر مسألة تقيّه از وظايف ديني يك مسلمان نيست‌كه وقتي در معرض خطر جاني قرار گرفت، بايد ايمان خود را مكتوم نگه‌دارد و از افشا و اظهار آن خودداري نمايد؟ پس چرا عبدالله بن حذاقه و همراهانش با آن‌كه ديگ جوشان روغن زيتون را ديدند، تقيّه نكردند؟!⭕️ @ghjariafsane

در جواب عرض مي‌شود⭕️هدف اصلي از تقيّه حفظ جان مسلمان نيست. بلكه هدف، برپا داشتن پرچم توحيد و اِعلاي كلمة اسلام است. اگر انسان مسلمان، در شرايطي قرار گرفت كه سكوت در مقابل دشمن و پنهان نگه داشتن عقيده و ايمان، سبب شكست مكتب توحيد و خوار و ذليل نشان دادن اسلام و مسلمين مي‌شود، در اين صورت، تقيّه حرام، و ايستادگي در پاي عقيده و ايمان، و دفاع از آن واجب مي‌شود، هرچند به قيمت جان انسان مسلمان تمام شود! آري؛ اگر شرايط، طوري بود كه لطمه خوردن يا كشته شدن يك مسلمان، نفعي به حال اسلام و مسلمين ندارد، در اين‌صورت تقيّه جايز، و بلكه در شرايط خاصّي واجب مي‌شود كه كشته شدن او، مضرّ به حال اسلام و مسلمين باشد و زنده ماندنش سبب تقويت اساس مكتب و ترويج دين باشد.⭕️ @ghjariafsane

⭕️ به هرحال، هدف از تقيّه حفظ جان نيست، بلكه هدف حفظ اسلام و قرآن است.⭕️ بعضاً آية: لاتُلقوا بِأيديكُم إلَي التَّهلُكَه، را دستاويز قرار مي‌دهند كه: خدا فرموده‌است: خود را با دست خود، به هلاكت نيفكنيد. به اينان بايدگفت:آيا به دفاع از دين برخاستن و به‌شهادت رسيدن هلاكت است؟ اگر چنين است، پس اصلاً دستور جِهاد كه در متن دين آمده‌است لغو، و بلكه مستلزم تناقض در آيات قرآن است! زيرا از يك طرف، آيات وجوب قتال با كفّار آمده و رفتن به ميدان جنگ را واجب كرده‌است. و از طرف ديگر آية: لاتُلقوا بِأيديكُم إلَي التَّهلُكَه، اقدام به قتال را تحت عنوان القاي نفس به تهلكه، تحريم كرده‌است.@ghjariafsane

⭕️ آري⭕️آن‌كس كه جان براي او بيش از ايمان ارزش دارد، در نظرش تمام فداكاري هاي در راه دين، القاي نفس به تهلكه است. در حالي‌كه اگر مقاومت‌ها و فداكار ي‌هاي مسلمانان صدر اسلام، مخصوصاً دوستان مخلص و صميمي امام امير المؤمنين از قبيل ميثمِ‌تمّارها و رُشَيدِ هَجَري‌ها و حُجرِبنِ‌عدي‌ها كه با شكستن سدّ تقيّه و افشاگري‌ها جان خود را فدا كردند، اگر آن رادمردان اسلام و ايمان و مقاومت‌هاي صريح آنها نبود، امروز نه از اسلام خبري بود، و نه از تشيّع اثري!⭕️@ghjariafsane