در این برف آن لبان او ببوسیم که دل را تازه دارد برف و شکر #مولوی🌱

خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو به دو نقش و به دو صورت به یکی جان من و تو #مولوی ᝰ@giioomeh🔗

چون ندارم با خلایق الفتی خلق پندارد ما دیوانه ایم #مولوی

سخت نازک گشت جانم از لطافت‌های عشق دل نخواهم ،جان نخواهم آنِ من کو آنِ من؟ 👤#مولوی

تو نیز بیا یارا تا یار شوی ما را زیرا که ز جان ما، جان تو نشان دارد! #مولوی🩷🕊...

رندان سلامت می‌کنند جان را غلامت می‌کنند مستی ز جامت می‌کنند مستان سلامت می‌کنند غوغای روحانی نگر سیلاب طوفانی نگر خورشید ربانی نگر مستان سلامت می‌کنند ای آرزوی آرزو آن پرده را بردار از او من کس نمی‌دانم جز او مستان سلامت می‌کنند آن دام آدم را بگو وان جان عالم را بگو وان یار و همدم را بگو مستان سلامت می‌کنند ای ابر خوش باران بیا ای مستی یاران بیا وی شاه طراران بیا مستان سلامت می‌کنند #مولوی # ❣️

رندان سلامت می‌کنند جان را غلامت می‌کنند مستی ز جامت می‌کنند مستان سلامت می‌کنند غوغای روحانی نگر سیلاب طوفانی نگر خورشید ربانی نگر مستان سلامت می‌کنند ای آرزوی آرزو آن پرده را بردار از او من کس نمی‌دانم جز او مستان سلامت می‌کنند آن دام آدم را بگو وان جان عالم را بگو وان یار و همدم را بگو مستان سلامت می‌کنند ای ابر خوش باران بیا ای مستی یاران بیا وی شاه طراران بیا مستان سلامت می‌کنند #مولوی # ❣️

اتحاد یار با یاران خوش است #مولوی

سخت نازک گشت جانم از لطافت‌های عشق دل نخواهم ،جان نخواهم آنِ من کو آنِ من؟ 👤#مولوی

🌿🌿 عاشقان نالان چو نای و عشق همچون نای زن تا چه‌ها در می‌دمد این عشق در سرنای تن هست این سر ناپدید و هست سرنایی نهان از می لب‌هاش باری مست شد سرنای من گاه سرنا می‌نوازد گاه سرنا می‌گزد آه از این سرنایی شیرین نوای نی شکن شمع و شاهد روی او و نقل و باده لعل او ای ز لعلش مست گشته هم حسن هم بوالحسن بوحسن گو بوالحسن را کو ز بویش مست شد وان حسن از بو گذشت و قند دارد در دهن آسمان چون خرقه رقصان است و صوفی ناپدید ای مسلمانان که دیده‌ست خرقه رقصان بی‌بدن خرقه رقصان از تن است و جسم رقصان است ز جان گردن جان را ببسته عشق جانان در رسن ای دل مخمور گویی باده‌ات گیرا نبود باده گیرای او وانگه کسی با خویشتن #مولوی

🌿🌿 عاشقان نالان چو نای و عشق همچون نای زن تا چه‌ها در می‌دمد این عشق در سرنای تن هست این سر ناپدید و هست سرنایی نهان از می لب‌هاش باری مست شد سرنای من گاه سرنا می‌نوازد گاه سرنا می‌گزد آه از این سرنایی شیرین نوای نی شکن شمع و شاهد روی او و نقل و باده لعل او ای ز لعلش مست گشته هم حسن هم بوالحسن بوحسن گو بوالحسن را کو ز بویش مست شد وان حسن از بو گذشت و قند دارد در دهن آسمان چون خرقه رقصان است و صوفی ناپدید ای مسلمانان که دیده‌ست خرقه رقصان بی‌بدن خرقه رقصان از تن است و جسم رقصان است ز جان گردن جان را ببسته عشق جانان در رسن ای دل مخمور گویی باده‌ات گیرا نبود باده گیرای او وانگه کسی با خویشتن #مولوی