💥#تلنگر
مردم اگر میدونستن یه
« اللهم عجل لولیک الفرج »
گفتن
چقدر بزرگشون میکنہ
چقدر میتونہ مشکلات و برطرف کنہ
چقدر میتونہ راهشون بندازه
همه زندگیشون و میزاشتن زمین و دست به آسمون میبردن و میگفتن
«اللهمعجللولیکالفرج»🤲
🍃 آیت الله بهجت رحمه الله علیه:
✅✍🏼 برای رهایی از گناه و آلودگی باطن، زیاد بگویید #استغفرالله و خسته نشوید و خاطر جمع باشید این علاج است.👌🏻📿
✴️✨داءکم الذنوب و دواءکم الاستغفار
درد شما، گناهان است، و دوای شما استغفار🤌🏻📿
🛑 #نشرصدقهجاریه👌🏻
15.48M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
وجودی نبودو علی بود
حالا هم هیچ وجودی نیستُ علی است
و بعد از این هم همه ی ما خواهیم رفت و علی خواهد ماند.
بودِ علی به بودِ خداست
بزار اینجوری بگم:
بودِ خدا به بودِ علیست.
#فضائل
#برعمرلعنتتتت🔥
🇵🇸☫𝓰𝓸𝓶𝓷𝓪𝓶☫🇵🇸
-
-
-
.. و یکی دیگر خوبرق یهودی است که
مردی زرگر بود در مدینه و جناب حسین
-علیه السلام- را دوست میداشت
هر وقت آن حضرت را میدید، سلام
میکرد و به روی آن جناب تبسم مینمود
و تا در خانه همراهی آن بزرگوار میکرد،
جناب سیدالشهداء احوال آن یهودی زرگر
را از جدش پرسید فرمود: من از جبرئیل
پرسیدم، او مرا خبر داد که چون اسلام
نیاورد او را به جهنم میبرند لیکن چون
حسین را دوست میداشت آتش او را
نمیسوزاند! خوشا حال کسیکه حسین
-علیه السلام- را امام و حجت خدا بداند
و او را دوست بدارد،
و در عزای او بگرید، جهنم را نخواهد
دید! مگر وقت عبور از پل صراط و آن
وقت جهنم به او التماس میکند که:
یا مؤمن جز عنى فان نورك اطفأ نارى!
ای مومن عبور کن از من، چرا که نور تو
مرا خاموش ساخت و رفع آتش نمود!
از مهر حسین طینت هر کس که سرشت
هر چند بود منزل او دیر و کنشت
در دوزخ اگر در آورندش بمثل
جاگرم نکرده میبرندش به بهشت
صد هزاران آفرین بر جان او
بر روان پاک فرزندان او
گر ز معرب بر زند خورشید سر
عین خورشید است نمی چیز دگر
شاخ گل هر جا که میروید گل است
خم می هر جا که میجوشد مل است
مجوسی که خوشه انگور میدهد در
راه علی ثمرش و اثرش به او میرسد!
پس البته شيعه که مال خود را در
عزاداری حسین بن علی صرف میکند
هم در دنیا و هم در آخرت ثمرش را
خواهد دید.
با کریمی گر کنی احسان سزد
هر درم را او عوض هفتصد دهد
این بود مردم فرزند میفروختند
که خرج تعزیه داری کنند!
گر نه دیدندی هزاران بار پیش
عاقلان کی جان کشیدندی به پیش
کر ترا شکی و ریبی سر زند
تاجران انبیاء را کن سند
📚مجمع النورین، سبزواری، ص٢٧٥