قرآن ترجمه المیزان
سوره 26
سوره مبارکه الشعراء
صفحه 368
قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّينَ (20)
گفت: آن (قتل قبطى) را آن وقت در حالى انجام دادم که از ناآگاهان بودم. (20)
فَفَرَرْتُ مِنْكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكْمًا وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُرْسَلِينَ (21)
پس وقتى که از شما ترسيدم از دستتان فرار کردم و پروردگارم به من حکمت بخشيد و مرا از پيامبران مُرسَل قرار داد. (21)
وَتِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَيَّ أَنْ عَبَّدْتَ بَنِي إِسْرَائِيلَ (22)
و [آيا] اين نعمتى است که منّت آن بر من مى نهى که بنى اسرائيل را برده کرده اى؟! (22)
قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِينَ (23)
فرعون گفت: خداوندگار جهانيان چيست؟ (23)
قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا ۖ إِنْ كُنْتُمْ مُوقِنِينَ (24)
گفت: خداوندگارِ آسمان ها و زمين و آنچه ميان آن دو است، اگر شما اهل يقين هستيد. (24)
قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ (25)
[فرعون] به اطرافيانش گفت: آيا نمى شنويد [موسى چه مى گويد]؟ (25)
قَالَ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ (26)
[موسى] گفت: [او] پروردگار شما و پروردگار پدران پيشين شما است. (26)
قَالَ إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِي أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ (27)
[فرعون] گفت: بى شک [اين] رسول شما که به سويتان فرستاده شده مجنون است. (27)
قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَيْنَهُمَا ۖ إِنْ كُنْتُمْ تَعْقِلُونَ (28)
[موسى] گفت: [همان] خداوندگار مشرق و مغرب و آنچه ميان آن دو هست، اگر تعقّل مى کنيد. (28)
قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَٰهًا غَيْرِي لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ (29)
[فرعون] گفت: اگر معبودى جز من اختيار کنى حتماً تو را از زندانيان قرار مى دهم. (29)
قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُكَ بِشَيْءٍ مُبِينٍ (30)
[موسى] گفت: آيا اگر معجزه اى روشنگر براى تو بياورم [باز زندانى ام مى کنى]؟ (30)
قَالَ فَأْتِ بِهِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (31)
[فرعون] گفت: اگر راست مى گويى آن را بياور. (31)
فَأَلْقَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُبِينٌ (32)
پس عصايش را افکند و ناگهان آن اژدهايى نمايان شد. (32)
وَنَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِيَ بَيْضَاءُ لِلنَّاظِرِينَ (33)
و دست خود را [از گريبانش] بيرون آورد و به ناگاه براى بينندگان سفيد بود. (33)
قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَٰذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ (34)
[فرعون] به مهتران گرداگردش گفت: قطعاً اين ساحرى کاردان است (34)
يُرِيدُ أَنْ يُخْرِجَكُمْ مِنْ أَرْضِكُمْ بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ (35)
مى خواهد با سحر خود شما را از سرزمينتان بيرون کند، پس شما چه دستور مى دهيد؟ (35)
قَالُوا أَرْجِهْ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ (36)
گفتند: [کار] او و برادرش را به تأخير انداز و گروهى گردآورنده را به شهرها بفرست. (36)
يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَلِيمٍ (37)
تا هر ساحر زبردست [و] کاردانى را نزدت بياورند. (37)
فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِيقَاتِ يَوْمٍ مَعْلُومٍ (38)
پس ساحران در موعد روزى مشخّص گردآورى شدند. (38)
وَقِيلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنْتُمْ مُجْتَمِعُونَ (39)
و به مردم گفته شد: آيا شما مجتمع خواهيد شد؟ (39)
🌸🌸🌸🌸
نکات تفسیری صفحه ۳۶۸:
چند نکته:
آیات این صفحه به بخشی از گفت وگوی حضرت موسی علیه السلام با فرعون و نشان دادن چند معجزهی الهی به او اشاره کرده است. در بین نکات این آیات، به دو نکته اشاره می کنیم:
1ـ موسی علیه السلام از چه بی خبر بود؟(آیه 20): می دانیم که پیامبران معصوم بوده و پیش از برانگیخته شدن، مرتکب گناهی نشده اند؛ زیرا پیامبران، مسئولیتِ رهبری همه جانبهی مردم را بر عهده داشته اند، و مردم نیز موظّف بوده اند که بدون چون و چرا از آنان اطاعت کنند. اگر امّا مردم از پیامبرانشان گناهی سراغ داشته باشند، حاضر به اطاعت از آنان نمی شوند یا با شک و تردید از آنان پیروی می-کنند؛ زیرا احتمال می دهند که آنان در رساندن پیام های خدا و دستورهای او نیز دچار اشتباه شوند. به همین علّت، خداوند به پیامبرانش چنان آگاهی و علمی بخشیده که خود را با آن از گناه حفظ می کنند؛ همان گونه که ما با آگاهی از آلودگی خاک یا هر چیز کثیف دیگر، از خوردن آن پرهیز می کنیم.
در آیهی 20 می خوانیم که حضرت موسی علیه السلام در توجیه کشتن غیر عمد یکی از فرعونیان ستمکار گفت:
«من آن کار را در حالی انجام دادم که از ضالین بودم.»
در اینجا شاید برای برخی این سؤال پیش آید که مگر ممکن است پیامبر خدا از ضالین باشد. برخی از مفسّران بزرگ در پاسخ این سؤال گفته اند که منظور از واژهی «ضالّ» در این آیه، شخص گمراه نیست؛ بلکه منظور، شخصی است که از عاقبت کار خود خبر ندارد. در حقیقت، حضرت موسی علیه السلام خود را مقصّر نشمرد؛ زیرا آن حضرت در دفاع از یک مظلوم، با شخص ستمگری گلاویز شد و در آن دعوا ـ بدون اینکه قصد کشتن او را داشته باشد ـ با ضربهی مشتی که به او زد، او را از پای درآورد و بنابراین مرتکب هیچ گناهی نشد. آن حضـرت امّا در آن موقع نمی دانست که این ماجرا، باعث زیر و رو شدن زندگی او و فرارش از مصر و آوارگی اش در کوه و بیابان می شود. در واقع حضرت موسی علیه السلام به فرعون فرمود که من از عاقبت کار خود خبر نداشتم و نمی دانستم که دفاع از آن شخص مظلوم، به مرگ طرف مقابل و دردسر برای خودم می انجامد.
2ـ ید بیضاء(آیۀ 33): بر اساس آیهی 12 سورهی نمل، حضرت موسی علیه السلام با نُه معجزهی شگفت انگیز نزد فرعون و فرعونیان رفت. یکی از آن معجزات که در این آیه نیز آمده، «ید بیضاء»(دست سفید و درخشان) است. بر اساس برخی از روایات، حضرت موسی علیه السلام برای انجام این معجزه، دست در گریبان خود کرد و آن را بیرون آورد؛ در آن هنگام، دست آن حضرت چنان می درخشید که نگاه به آن ممکن نبود؛ همان طور که نگاه به خورشید امکان ندارد.