به نام نامی سر ، بسمه تعالی سر
بلندمرتبه پیکر ، بلندبالا سر
.
فقط به تربت اعلات ، سجده خواهم کرد
که بنده ی تو نخواهد گذاشت ، هرجا سر
.
قسم به معنی لا یمکن الفرار از عشق
که پر شده است جهان ، از حسین سرتاسر
.
نگاه کن به زمین ! ما رأیت إلا تن
به آسمان بنگر ! ما رأیت إلا سر
.
سری که گفت : ” من از اشتیاق لبریزم
به سرسرای خداوند می روم با سر
.
هر آنچه رنگ تعلق ، مباد بر بدنم
مباد جامه ، مبادا کفن ، مبادا سر “
.
همان سری که ” یحب الجمال ” محوش بود
جمیل بود ، جمیلا بدن ، جمیلا سر
.
سری که با خودش آورد بهترین ها را
که یک به یک ، همه بودند سروران را سر
.
زهیر گفت : حسینا ! بخواه از ما جان
حبیب گفت : حبیبا ! بگیر از ما سر
.
سپس به معرکه عابس ، ” أجنّنی ” گویان
درید پیرهن از شوق و زد به صحرا سر
.
بنازم ” أم وهب ” را ، به پاره تن گفت
برو به معرکه با سر ولی میا با سر
.
خوشا به حال غلامش ، به آرزوش رسید
گذاشت آخر سر ، روی پای مولا سر
.
چنان که یک تن دیگر به آرزوش رسید
به روی چادر زهرا گذاشت سقا ، سر
.
در این قصیده ولی آن که حسن مطلع شد
همان سری است که برده برای لیلا سر
.
همان که احمد و محمود بود سر تا پا
همان سری که خداوند بود ، پا تا سر
.
پسر به کوری چشمان فتنه کاری کرد
پر از علی شود آغوش دشت ، سرتاسر
.
میان خاک ، کلام خدا مقطعه شد
میان خاک ؛ الف ، لام ، میم ، طا ، ها ، سر
.
حروف اطهر قرآن و نعل تازه ی اسب
چه خوب شد که نبوده است بر بدن ها سر
.
تنش به معرکه سرگرم فضل و بخشش بود
به هرکه هرچه دلش خواست داد ، حتی سر
.
جدا شده است و سر از نیزه ها درآورده است
جدا شده است و نیفتاده است از پا سر
.
صدای آیه ی کهف الرقیم می آید
بخوان ! بخوان و مرا زنده کن مسیحا سر
.
بسوزد آن همه مسجد ، بمیرد آن اسلام
که آفتاب درآورد از کلیسا سر
.
عقیله ، غصه و درد و گلایه را به که گفت ؟
به چوب ، چوبه ی محمل ، نه با زبان ، با سر
.
دلم هوای حرم کرده است می دانی
دلم هوای دو رکعت نماز بالا سر
.
#سیدحمیدرضا_برقعی
