🔹آیت الله حائری شیرازی🔹 گاهی زبان انسان آتشفشان و گاهی همین زبان چشمه است. وقتی انسان از روی کینه حرف میزند، دل آتش گرفته است و زبان، دهانه آتشفشان است. لابد دیدهاید که گاهی یک شهر از آتشفشان میسوزد. گاهی با یک سخنچینی، فتنهها پیش میآید و خونها ریخته میشود. همین زبان، گاهی رودخانهای میشود که هر جا گذشت حیات و برکت پدید میآورد. حضرت عیسی بن مریم میفرماید: «وجعلنی مبارکا اینما کنت» خدا مرا با برکت قرار داده است، هر جا که باشم. سخن او مثل رودخانهای برکتزا است. انبیای الهی، آب هستند و سخن آنها دلها را آباد میکند. اگر در دل انسان چشمه جوشید، زبان رودخانه میشود، اما اگر ارتباط با خدا قطع شد، همان زبان آتشفشان میشود.

🔹آیت الله حائری شیرازی🔹 اگر خانهای را اجاره بدهید، اجاره را از او میستانید. خواه در خانه حضور داشته باشد، خواه در سفر باشد. آدمی اگر دل خود را به خدا سپرد خدا چه از انسان کار بکشد چه نکشد اجرش را خواهد داد.

🔹آیت الله حائری شیرازی🔹 اگر پول دادید و کتابی خریدید اینکه فروشنده با آن پول چه خواهد کرد دیگر به شما ربطی ندارد. خداوند در قرآن می‌فرماید: «اناللّه اشتری من المؤمنین انفسهم و اموالهم»جان و مال مؤمنین را خدا خریده است. در برابر اینکه بهشت برای آنها باشد. پس دیگر از جان و مال مپرس و پشت سر خود را هم نگاه نکن که من جان تو را کجا میگیرم و مال تو را کجا خرج میکنم؟ تو با هر کس که معامله میکنی، دنبالش نمیگردی، امّا با خدا که معامله میکنی، چشمت هنوز دنبالش است؟!

🔹آیت الله حائری شیرازی🔹 آدمی که خود را به خدا میسپارد، مریضی است که خود را به طبیب سپرده طبیب اگر صلاح دید، دوا میدهد، نسخه بلندبالا مینویسد و اگر ندید، نمینویسد. مبادا مثل آن مریضهایی باشیم که به دکتر سفارش میکنند، «دکتر! دو تا آمپول برایم نمینویسی؟» بعضی از عوام میروند دکتر و دکتر مثلاً قرص به آنها میدهد میگویند: «این دکتر خوب نبود، آن دکتری خوب است که آمپول میدهد» یا مثلاً میگویند:«نگاه کن! فقط دو تا کلمه برایم نوشته است» خیال میکند آن دکتری خوب است که دو صفحه مینویسد. اگر دکتری بگوید، «تو دوا احتیاج نداری، مراقبت کن خوب میشوی»، چنین دکتری که به مریض راست میگوید، مشتری ندارد. بعضی از دکترها چیزی مینویسند تا مریض به آنها بیعقیده نشود. انسان نباید با خدا مثل آن مریض عوام برخورد کند، باید خودش را به او بسپارد تا هرچه خودش صلاح دید. برایش بنویسد.

🔹آیت الله حائری شیرازی🔹 غریزه ما اسبی است که سوار تقوا، زمام آن را در دست دارد. اگر سوار کشته شود، اسب از جاده منحرف میشود و در باغ و مزرعه این و آن میافتد امّا اسبی که سوار دارد، در راه مستقیم حرکت میکند. در نماز میگویید: «اهدنا الصراط المستقیم» خدایا! مرا از داخل راه عبور بده که به بیراه نروم، یعنی بر اسب غریزهام، تقوا سوار باشد. انبیا میآیند تا انسان را بر نفس خود مسلط کنند. کشورهای قدرتمند عالم، اسبهای بیصاحباند، بلکه بدتر، گرگ و پلنگ بیصاحب، بلکه از آنها هم درندهتر. انسان وقتی بیصاحب شد، از هر حیوانی خطرناکتر میشود، چون از آنها پرزورتر است.

🔹آیت الله حائری شیرازی🔹 تقوا کیمیایی است که اگر به فانی بزنند، باقی میشود. آنچه درباره تأثیر کیمیا گفتهاند این است که اگر به مس بزنند طلا میشود. تقوا از آن هم هنرمندتر است؛ اگر انسان همه مسهای عالم را برای خودش طلا کند، باز باید این همه طلا را بگذارد و برود. اما تقوا طلای فنانشدنی و نامیرا، به تو میبخشد.

🔹آیت الله حائری شیرازی🔹 نه‌تنها در مسئله اخلاق خشت اول انسان‌شناسی است بلکه در هر مسئله‌ای که پای انسان در میان باشد، خشت اولش تعریف انسان است.