🔹خدا رحمت کند مادرم را.
یکی از راههای تربیتی وی این بود که هرگاه از ما خلافی میدید، دیگر کار به ما نمیداد و نمیگذاشت در خانه کار کنیم؛ یعنی ظرف شستن و دوخت و دوز و مانند آنها را از ما سلب میکرد و از این طریق کار را پیش ما ارزشمند میساخت.
امروزه بسیاری از ما دقیقاً بالعکس عمل میکنیم؛ یعنی وقتی بچه خلافی کرد او را به کار وا میداریم یا اگر اذیت کرد، کار او را دو برابر میکنیم.
در نتیجه، چنین بچهای کار را تنبیه تلقی میکند، در حالیکه ما بیکاری را به عنوان تنبیه تلقی میکردیم!
@haerishirazi
عاشوراى حسين(ع) الگوى جنگ هشت سالهى ما بود. امام اين جنگ را نعمت خدا عنوان فرمود. جنگ براى ما بزرگترين فاجعه بود اما وقتى بر بزرگترين فاجعه صبر كنند، زيباترين مىشود. «ما رأ یت الا جمیلا» جنگ، معرف ما در عالم شد. همان غبارزدايى كه عاشورا از درخشش نور اهلبيت كرد، جنگ هم با انقلاب ما كرد. جنگ، معرف ضعف ابرقدرتها و قدرت دين، زشتى، سوءنيت و شقى بودن آنها و معرف اقتدار اسلام شد. امام فرمود:«ما درصدد آزاد كردن انرژى متراكم عالم اسلام هستيم». اين انرژى متراكم را چگونه مىخواهند آزاد كنند؟ با عاشورا.
@haerishirazi
🔹آیت الله حائری شیرازی:
گل با همه گلبرگها زیباست، نه پرپر
از زینب کبری(س) در موقع اسارت سؤال شد که این حادثه را چطور دیدی؟
جواب داد: به خدا همه چیز زیبا بود.
او همه چیز را کنار هم میبیند.
شما اگر یک مجموعه زیبا را برش برش کنید و آن را تکهتکه نگاه کنید، زیبا نیست.
یک گل، وقتی همه اجزایش را با هم میبینیم، زیباست ولی پرپر شدهی آن ناراحتکننده است.
حضرت زینب(س) میگوید، من همه چیز را کنار هم گذاشتم و کلّ تصویر را میبینم که میگویم، زیباست.
آن بزرگوار از چه زاویهای نگاه میکند به صحنه عاشورا که زیبایی میبیند؟
قطعا از زاویهای بالاتر از زمان حال است، .
مثل هواپیمای نقشهبرداری که یک زاویه دید کلّی بهدست میدهد.
هیچ کس با نگاه یا لمس یک نوار کاست نمی تواند بفهمد که آن نوار پر است یا خالی، و اگر پر است چه چیزی در آن ضبط شده است.
ظاهر نوار کاست هیچ نشانه ای به ما نمی دهد، مگر این که در دستگاه ضبط صوت قرار داده شود.
قیامت دستگاه ضبط صوتی است که در آن، نطق اعضاء و جوارح آشکار خواهد شد. ظاهر انسان ها، مانند نوارها شبیه یکدیگر است، تنها یک دستگاه خدایی مانند قیامت است که با آن می توان از درون انسان ها پرده برداشت.
@haerishirazi
امام زمان(عج) اگر غايب مىشود، ابتدادر دلها غايب
مىشود و بعد از آن، در جامعه و اگر ظاهر مىشود، ابتدا بر
دلها ظاهر مىشود و بعد از آن بر جامعه.
@haerishirazi
آن که خودش سیر خورده باشد، بوی سیر را نه از خود و نه از دیگران نمیشنود.
گناه، بوی بدی دارد که خود گناهکار، آن بو را در نمییابد؛ اما آنها که اهل گناه نیستند، کاملا بوی نامطبوع آن را استشمام میکند.
@haerishirazi
امام یازدهم(ع) در عصری بودند که شیعیان ناشکری میکردند. آنها مبلغی وجوهات (خمس و زکات) خدمت امام(ع) فرستاده بودند. عدهای از شیعیان نامهای به امام(ع) نوشتند که بیلان مصرف این اموالی که خدمت شما رسیده را به ما بگویید و اینکه این پولها را چگونه خرج کردید. آدم به امام زمانش نامه بنویسد، بگوید اموال را به کی دادی؟ کجا خرج کردی؟
حضرت پاسخ داد: چرا این سؤال را از امامان قبلی نکردید؟ چه زمانی رسمتان بوده از امام سؤال کنید که این پولها کجا رفته؟ کجا خرج شده؟ اگر امامت یک امر مستمری است چرا با من این رفتار را میکنید اما با امامان قبلی نکردید؟
بعد از این پاسخ، حضرت دستور داد پرده مشکی رنگی بر در اتاق ایشان آویختند. مردم که برای سوال میآمدند حق نداشتند پرده را عقب بزنند و از پشت پرده با آن حضرت صحبت میکردند. غیبت از اینجا آغاز شد.
چرا؟! چون ناشکری کردند. غیبت نتیجه ناشکری است. ظهور نتیجه شکرگذاری است. هر چه شکرگذاری بیشتر شود پرده غیبت رقیقتر میشود. این پرده، غباری است بین امام و مأموم. این غبار از امام نیست از امت است. هر چه غبار امت فرو بشیند، جمال امام روشنتر میشود.
@haerishirazi
وزنه بردار هر قدر قوى باشد، حتى اگر بتواند صدها قالى
بلند كند، هرگز نمىتواند قالى زيرپاى خود را كه روى آن
نشسته، بلند كند. آدم مىتواند سر همه را گرم كند ولى
سرخودش را نمىتواند گرم كند، زيرا اين «خود»، همزاد آدم
است، همكلاس و همرتبه اوست و آدم هرچه آموخته،
«خود» او همپا به پايش آموخته است. نفس انسان قالى زير
پاى انسان است و برداشتنى نيست.
@haerishirazi
هواپیما را دیدهاید که از روی زمین اوج میگیرد؟ هواپیما دوباره به زمین بر می گردد، اما موشک از جاذبه زمین خارج میشود و دیگر بر نمیگردد. سرعت زیادی لازم است تا موشک از جاذبه زمین خارج شود. همان طور که زمین «جاذبه» دارد، «نیت» هم «جاذبه» دارد.
نیت انسانها گاهی در «جاذبه» خود انسان گیر میکند. بسیاری از اعمالی که انسان به سوی ملکوت میفرستد، از جو خودش نمیگذرد؛ او فکر میکند آن عملی که فرستاده، رسیده است! اما در قیامت که عملش را نشانش میدهند میبیند که خیلی از آنها به جاذبه خودش باز گشته است.
درجات عمل، همهاش مربوط به نیت میشود و بستگی دارد به این که تا چه اندازهای بتواند از خودش رها شود که این مربوط به شکستگی و سوزدل است...
@haerishirazi
خورشید همیشه نور میافشاند و زمین یکی از میلیونها نقطهای است که از نور خورشید بهره میگیرد، اما برای این که از نور خورشید بهرهمند شود میبایست در معرض تابش آن قرار بگیرد.
این که شبها نصف کرهی زمین از نور خورشید بیبهره است نه برای این است که خورشید به سمت زمین نمیتابد، بلکه زمین باید موضع خود را تغییر دهد.
«توبه» تغییر وضعیت انسان نسبت به خداوند است، نه تغییر وضعیت خداوند نسبت به انسان.
@haerishirazi
آینهها سه نوعاند:
«ساده» که تصویر هر چیز را همان گونه که هست نشان میدهد؛ «محدب» یا «کوژ» که تصویر راکوچک و «مقعر» یا«کاو» که تصویر را بزرگ نشان میدهد.
عقل، آینه سادهای است و هر چیز را همان گونه که هست نشان میدهد. اما نفس انسان، آینهای است که در آنِ واحد هم مقعر و هم محدب است؛ آنچه را خود میپسندد، بزرگ جلوه میدهد و آنچه را نمیپسندد، کوچک نمایش میدهد.
@haerishirazi
بسیاری از امراض انسان، ریشه در زمان بارداری و دوران جنینی فرد دارد. این امراض تا وقتی نوزاد در رحم مادر است رنجی برای او ایجاد نمیکند، اما پس از تولد، آرام آرام نشانههای بیماری بروز میکند!
دنیا رحم است و ما جنین آخرتیم. امراض روح ما در آخرت خودشان را نشان میدهند، چون روح ما متعلق به آنجاست. خشم، شهوت، زیاده طلبی و سایر رذایل و امراض اخلاقیِ خود را در دنیا نمیفهمیم، بلکه در آخرت درمییابیم و آنجاست که روحمان باید رنج بکشد، چرا که این مریضیها را از رحم دنیا به آخرت بردهایم و در آنجا مانند یک نوزاد ناقص الخلقه و مریض مادرزاد، پا گذاشتهایم.
@haerishirazi
مسافری که به سوی مقصد حرکت میکند، راه نرفته را پیش رو میبیند؛ اما اگر به سمت خلاف مقصد بایستد، مسیر طی شده را خواهد دید.
کسی که رفتهها و کردههای خود را میبیند، باید باور کند که در حال اشتباه است و پشت به مقصد ایستاده و کسی که نرفتهها و نکردهها را مینگرد، شک نکند که رو به مقصد ایستاده و در مسیر صحیح قرار دارد.
@haerishirazi