نقطه آغاز سیر و سلوک الی الله و بیدار کردن نیاز معنوی در انسان کلیپ بسیار زیبا از استاد پناهیان @haghighah @haghighah

روایت معتبر درباره روز شهادت امام حسن مجتبی (ع) ؛ 28 صفر یا هفتم این ماه ؟ نمونه ای از تحریف تاریخ در اثر اعتماد به غیرمتخصص و پیروی از فضاسازی برخی جریانهای مذهبی اینکه در سالهای اخیر برخی اصرار دارند شهادت امام مجتبی (ع) را در هفتم صفر وانمود کنند سند محکمی ندارد. وقتی منابع تاریخی و حدیثی شیعه و سنی تا پایان قرن 7 را جستجو می کنیم هیچ نویسنده شیعه یا سنی نمی یابیم که گفته باشد شهادت امام حسن (ع) در اوایل صفر یا در هفتم صفر یا حتی در اواسط این ماه بوده است. عموم مورخان و محدثان شیعه « 28 صفر » یا « آخر صفر » را نقل کرده اند (1) و مورخان اهل سنت نیز یکی از روزهای آغازین ماه ربیع را مطرح کرده اند(2). یعقوبی نیز گرچه شیعه است اوایل ربیع را ذکر کرده است(3). اگر بخواهیم بین روایات مورخان سنی با روایات علمای شیعه سازگاری برقرار کنیم باید بگوییم وفات امام حسن (ع) تقریبا همزمان با سالروز وفات رسول الله ص بوده(اواخر صفر یا اوایل ربیع) بوده یا سه چهار روز دیرتر(طبق قول اهل سنت). بنابراین بسیار با اوایل ربیع نزدیک است لذا عجیب نیست که مورخان اهل سنت چند روز اشتباه کرده باشند و اوایل ربیع را مطرح کنند(4). بنابراین اینکه در سالهای اخیر یک جریان سازماندهی شده از منبری ها و مداحان محترم ، اصرار دارند شهادت امام مجتبی (ع) را در «هفتم صفر» وانمود کنند مبتنی بر روایت یا مستند محکمی نیست زیرا نخستین کتابی که این روز را به عنوان روز شهادت حضرت(ع) ذکر کرده کتاب «الدروس الشرعیه» نوشته «شهید اول»(قرن 8) است(5) که گویا در نسخه خطی آن در هنگام استنساخ (رونویسی از روی نسخه خطی) اشتباه شده و عبارت «آخر صفر» به صورت «سابع صفر» ثبت شده است. پس از آن ، کفعمی نیز – قاعدتا در اثر اعتماد به نسخه کتاب «الدروس» - همین اشتباه را نقل کرده است(6). وقتی تنی چند از علمای معاصر ادعا می فرمایند که « مشهور این بوده که شهادت امام مجتبی(ع) در هفتم صفر رخ داده»!! باید از آن جهت باشد که این عزیزان صرفا سرگرم مباحث فقه و اصول هستند و فرصت مراجعه به کتب حدیث و تاریخ را ندارند. از این رو از «اجماع کتب قدیمی و معتبر تاریخ و حدیث فریقین» در این موضوع ناآگاه مانده اند و به یک اشتباه در نسخه کتاب «الدروس» را – که اساسا یک کتاب فقهی است –اعتماد کرده اند. دستکم برخی از این عزیزان تحت تاثیر طیفی از فضلای اطراف خود قرار دارند و در مسائل تاریخی و حدیثی ، بیش از حد به آنان اعتماد دارند که آنان نیز به نوبه خود تحت تأثیر طراحی های برخی از منبری ها و مداحان هستند که اصرار دارند در روز هفتم صفر نیز عزاداری برپا کنند. عجیب اینست که برخی از فقهای ما گاهی «بدون مطالعه کافی» ، قاطعانه در مسائل غیرفقهی اظهارنظر می کنند حال آنکه اولا تخصص یا مطالعات کافی در این زمینه ندارند ثانیا این مباحث اولویتهایی نیست که مراجع به آن بپردازند بلکه تجدیدنظرهای احساسی و بی پایه درباره تقویم مناسبتهای دینی ، صرفا منجر به «بحث های حاشیه ای» ، «دودستگی شیعیان» و «کاسته شدن اعتماد عمومی به علما» می گردد. ----- پاورقی: (1) حسن بن موسی نوبختی (متوفای 310هـ) فرق الشيعه ، ص24 و کلینی (متوفای 329هـ)، الكافي ، ج:1 ، ص:461 و شیخ مفید(متوفای 413هـ) ، مسارّ الشیعه ، ص47 و شیخ طوسی(متوفای 460هـ) ، مصباح المتهجد، ج2، ص: 790 و فتال نیشابوری (مقتول در سال 508هـ) ، روضة الواعظين و بصيرة المتعظين (چاپ قدیم)، ج1، ص: 168 و طبرسی(متوفای 548هـ) ، إعلام الورى بأعلام الهدى (چاپ قدیم)، ص: 206 و همو ، تاج المواليد، ص: 82 و ابن شهرآشوب(متوفای 588هـ) ، مناقب آل أبي طالب (ع)، ج4، ص: 29 و محمدتقی شوشتری(التستری – متوفای 1415ق)، رسالة في تواريخ النبي و الآل، ص: 33 (2) محمد بن سعد (متوفای 230هـ) ، الطبقات الكبرى، خامسة1، ص:354 و بلاذری(متوفای 279هـ) ، أنساب الأشراف، (چاپ زكار)، ج3، ص:299 و طبری،تاريخ الطبري (تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم - بیروت)، ج11، ص:514 و ابن عبدالبر(متوفای 463هـ) ، الاستيعاب، ج1، ص:389 (3) تاريخ اليعقوبى(متوفای 284هـ) ،ج2، ص:225 (4) در میان مؤلفان شیعه ، علی بن عیسی اربلی(متوفای 692هـ) در دو جای کتاب خود دو گونه سخن گفته است. وی نخست قول اهل سنت یعنی 5 ربیع الاول را آورده ولی در صفحه بعد روایتی نقل کرده که شهادت حضرت را در ماه صفر (بدون اشاره به روز خاصی) می داند. اربلی، کشف الغمة(چاپ قدیم) ، ج1، صص: 584-585 (5) شهید اول (متوفای 786هـ) ، الدروس الشرعية ، ج2 ، ص7 (6) كفعمي (متوفای 905هـ) ، جنة الأمان الواقية(مصباح الکفعمی) ، ص: 510 http://arabi-maleki.blogfa.com/post/518 @shenakhtehadis @shenakhtehadis

🌷 بدترین عمل، گمراه کردن یک انسان 🌷بهترین عمل، تربیت یا ارشاد یک انسان 🌷مَن قَتَلَ نفساً ... فکأنّما قَتَلَ الناس جمیعا و مَن احیاها فکأنّما احیا الناسَ جمیعا (بخشی از آی 32 سوره مائده) اگر حیات معنوی و مرگ معنوی را از این آیه الهام بگیریم معنایش اینست که اگر یک نفر را جهنمی کنی، گویا همه مردم را جهنمی کرده ای و اگر راه هدایت را به یک نفر نشان بدهی گویا همه مردم را هدایت کرده ای. 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 @GgaroGhati @GgaroGhati

غلو درباره اهل بیت (ع) - بخش 1 روایت صحیح السندی که می گوید نباید کلمه «ربّ» را برای امامان (ع) به کار برد: در روایتی با سند صحیح آمده که ابوبصیر می گوید امام صادق(ع) به من فرمودند: " ای ابومحمد! از هرکس که ادعا کند ما (امامان) ، ربّ هستیم اعلام برائت و بیزاری کن!" من عرض کردم: "خدا از او بیزار باد!" آنگاه حضرت فرمودند: " از هرکس که ادعا کند که ما (امامان) ، پیامبر هستیم اعلام برائت و بیزاری کن!" عرض کردم: "خدا از او بیزار باد!" منبع: 📚 رجال‏ الكشي صص: 297-298 توضیح: 1- یکایک راویانی که در سند این روایت هستند از شیعیان ثقه(معتبر) هستند و درباره صحت سند آن تردیدی نیست. 2 - امام صادق(ع) این سخن را در جواب گروهی از غالیان (افراطی های منحرف مدعی تشیع) بیان فرمودند که ادعا می کردند که امامان(ع) «ربّ زمین و آسمان» هستند!! این افراطیها(غالیان) احادیثی نیز برای اثبات عقاید باطل خود جعل می کردند که برخی از این روایات جعلی در کتابهای حدیث نیز نقل شده بلکه گاهی برخی از مبلغانِ کم سواد یا غافل به آنها استناد می کنند. عضویت در کانال «بررسی روایات»👇 @shenakhtehadis @shenakhtehadis

محمد و زندگی و پیامش محمد - که درود خدا بر او باد- خود را انسانی معرفی می‌کرد از هر جهت شبیه دیگر انسان‌ها با این تفاوت که به او وحی می‌شود. پیامبر ما هیچگاه داعیۀ الوهیت در هیچ سطحی نداشت. زندگی روزمره‌اش مثل دیگر ابناء بشر، طبیعی بود و با همۀ مظاهر خیر و زیبای زندگی سر آشتی داشت. اهل عشق و عطر و نیایش بود. موهایش را بلند می‌گذاشت تا به دوشش برسد. موهای بلندش را همیشه روغن می‌زد و خوشبو نگه می‌داشت. ... گاه سوار بر الاغ برهنه می‌شد و کسی را هم پشت خود سوار می‌کرد. هیبت و عظمت ساختگی زمامداران را خوار می‌شمرد و از این رو، وقتی پیرزنی در گفتگو با او به ترس و لکنت افتاد، در مقابلش زانو زد و با تواضع و مهربانی به او گفت؛ من پسر همان زنی هستم که شیر گوسفندان را می‌دوشید! هیچ علقه‌ای به مال و منال دنیا نداشت. به قول علی، سنگی بر سنگی ننهاد. زندگی‌اش چندان ساده و بی‌تجمل بود که گاه یارانش بر وضع او نگران می‌شدند. گاه هفته‌ها می‌گذشت که از اجاق خانه‌شان دودی به هوا برنمی‌خاست، زیرا غذایی در منزل‌شان طبخ نمی‌شد. این را از زبان عبدالرحمن بن عوف گفته‌اند که روزگاری در عهد عثمان، سینی پر از گوشتی را نزد مهمانانش نهاد؛ اما ناگهان به گریه افتاد و گفت گمان نکنم این رفاهی که به ما رو کرده است، علامت رستگاری ما باشد چرا که رسول خدا هفته‌ها می‌شد که دودی از مطبخ خانه‌شان بلند نمی‌شد. محمد بنا به عرف زمانه‌اش، زن‌های متعدد داشت، زنانی که گاه با مقایسۀ وضع زندگی خود با حاکمان روم و مصر و ایران، بر او می شوریدند و طالب تجملات می‌شدند. او هیچگاه بر این زنان سخت نمی‌گرفت و در برابرشان چندان نرمخویی پیشه می‌کرد که یارانش بی‌تاب می‌شدند. هر وقت اعتراض زنان به جای باریک می‌کشید او با بانگ بلند در پی خاموش کردن‌شان برنمی‌آمد. به گوشۀ انزوایی می‌رفت تا آب‌ها از آسیا بیفتد. روزی عمر او را که به حال قهر در گوشه‌ای بر حصیری از لیف خرما خفته بود، پیدا کرد. ردِّ حصیر بر پهلوی محمد نقش بسته بود. عمر اشک در چشم آورد و گفت یا رسول‌الله اجازه بده من به حساب این زنان برسم! پیامبر اما او را نهی کرد. جنگ و صلح و داوری محمد نیز مصداق انأبشر مثلکم بود. این موارد را در هاله‌ای از ابهام نپیچید تا به صورت رازی سر به مهر در تاریخ بماند. منطق رفتارش روشن و علنی و همه فهم بود. آنچه اما پیام محمد را در سطح جهان گسترش داد همان جهان‌بینی ساده و شفاف و جذابش بود. او به خلاف نظام‌های فکری چند خدایی، تثلیث یا ثنویت‌گرایی، توحید نابی را عرضه کرد که انسان‌های معمولی نیز آن را درک می‌کردند. در نظام توحید فکری او فقط یک خداست که هم اول است و هم آخر است و هم ظاهر است و و هم باطن است. هو الاول و والاخر و الظاهر و الباطن! انسان‌ها در برابر او همه از یک سنخ و گوهراند و کاملاً برابر. از این رو، هر انسانی در نزد خدا غایتی فی‌نفسه است و هیچ عذر و بهانه‌ای برای فرارش از مسئولیت اخلاقی‌اش قابل پذیرش نیست. چنین انسانی طفیلی و وابسته به موجود دیگری نیست. استقلال رأی و قدرت تفکر دارد. از همین روست که من بر خلاف برخی بدفهمی‌هایی که از فردگرایی وجود دارد، پیامبر اسلام را بزرگترین مروج فردگرایی تعالی‌بخش در تاریخ می‌دانم. با این همه، پیام پیامبر اسلام مانند هر پیام دیگری در تاریخ سبب کژفهمی پاره‌ای از پیروان و منکرانش شده است. با آنکه پیام توحیدی محمد، ساده و روشن است، اما درونی کردن این پیام مشروط به نوعی پالودگی باطنی است. اهل عدل و احسان آن را درونی می‌کنند چرا که ان‌الله یامر بالعدل و الاحسان. فردی که درونش از آلودگی تیره باشد بهره‌ای از این پیام نمی‌برد گرچه قائم الیل و دائم الصیام باشد! و اگر فردی دست اش به تعدی و ظلم و ستم و جور بر بندگان خدا دراز شده باشد که در آن صورت واویلا! بهره‌ای از پیام پیامبر نمی‌برد که هیچ بلکه: ما یزید ظالمین الا خسارا! باری از همین رو، پیام محمد امری فرا قومی و انسانی است. جوهر پیام او رنگ هیچ نوع تعلق قومی را نمی‌پذیرد، بنابراین، آنچه در سیرۀ او رنگ و لعاب قومیت گرفته از جوهر پیام او نیست. در حقیقت، انسان امروز، ماهیت غیر قومی و فراملی دین را پذیرفته است، زیرا جوهر دین ورای همۀ اختلافات انسانی است. فقط برخی از ایرانیان خشمگین از تداخل دین و دولت در ایران، اخیراً خصلت قومی دین را پیش کشیده‌اند؛ چنانکه گویی پیامبر هم می‌تواند خودی یا بیگانه باشد! آیا تاکنون هیچ شنیده‌اید که یک روس یا یونانی یا برزیلی یا آمریکایی یا رومی یا قبطی یا آلمانی دیانت مسیح را نفی کند به این دلیل که عیسی مردی یهودی از ناصره یا بیت لحم بوده است؟ احمد زیدآبادی @haghighah @haghighah

چرا نماز بخونیم؟ پاسخ: با وجود عظمت خدا اصلا چرا نماز نخونیم؟! @pasokhtext @pasokhtext

ایام محسنیه و نقل یک ماجرا در جلسه‌ای که اساتید بزرگوار، حاج آقای نظری منفرد، حاج آقای فرحزاد، حاج آقای عابدینی، حاج آقای حسینی قمی، حاج آقای بهشتی، حاج آقای سعیدی، بنده و جناب آقای رکنی، کارشناسان و تهیه کننده برنامه سمت خدا در قم در منزل آقای حسینی قمی برگزار شد، ایشان گفتند من از حضرت آیت الله وحید سوال کردم، آقا شما بعد از صفر، و در آغاز ربیع عزاداری دیگری دارید؟ پاسخ ایشان منفی بود و آمادگی و کمک به شور و حرارت مردم برای فاطمیه را ترجیح دادند( روایت هفتاد و پنجم به بعد و البته آقای وحید، اول و هشتم ربیع، هر دو نقل را برای امام عسکری علیه السلام عزاداری میکنند.) (نقل قریب به مضمون) بعد آقای حسینی گفتند، برای نقل این مطلب از آیت الله وحید، چه قدر حرف های کذایی به من زدند. حاج آقای نظری منفرد فرمودند، من هم همین را از حضرت آیت الله وحید پرسیدم و مثل پاسخی که به شما دادند را به من هم فرمودند و برای ایام محسنیه در اوایل ربیع به صورت عمومی نظری نداشتند. پ ن؛ دوستان میدانند سال پیش از بنده نکات نه‌گانه‌ای درباره اوایل ربیع منتشر شد، که با مطلب بالا تفاوت‌هایی داشت. در نقل بالا فقط راوی و شاهد ماجرا هستم. پ ن۲؛ ای کاش دفاتر مراجع عظام تقلید حفظهم الله برخی سوالات مردم و درگیری‌های فکری مومنین را زود و رسمی پاسخ دهند، تا مردم از تحیر بیرون بیایند. پ ن۳؛ طبعا موضع رسمی اجتماعی در این گونه مسائل با رهبر معظم انقلاب است، که آن هم روشن است. بنده نیز نکات نه‌گانه پارسال خود را گرچه به آن باور دارم، به احترام این موضع باز‌نشر نکردم. پ ن۴؛ البته این را اضافه کنم، توسل و روضه خوانی برای صدیقه طاهره سلام الله علیها و حضرت محسن، حتی در تمام روزهای سال خیلی خوب است و توفیق میخواهد. @kashani1395

تبریک یا تسلیت؟ چند سالی است که رسم شده تا افراد در عصر روز هشتم ربیع‌الاول که بنا بر مشهور سال‌روز شهادت امام عسکری (ع) است، به بهانه آغاز امامت امام عصر (عج) به هم تبریک می‌گویند و این اواخر حتی مراسم جشن و سرور هم بر پا می‌کنند. امامت هر امام در همان روز و لحظه شهادت امام قبل آغاز می شود و تبریک گفتن در آن سنت نیست و تا چند دهه قبل هم مرسوم نبوده است، چرا که با غم امام بعد به خاطر از دست دادن پدر خویش همراه است. چنان که در روز شهادت امیرالمؤمنین (ع) یا سال های بعد آن کسی به امام مجتبی (ع) تبریک نمی‌گوید، یا در عصر روز عاشورا کسی به امام سجاد (ع) تبریک نمی گوید. به همین ترتیب در روز شهادت امام عسکری (ع) هم تبریک گفتن به امام زمان (عج) معنا ندارد. درست مانند آنکه بعد از مرگ پدری، به فرزند ارشدش تبریک بگوییم که بزرگ و راهنمای خاندان شده است. این سنتی است مربوط به پادشاهان و سلاطین و نه تنها بعید است مورد تأیید معصومین باشد که به جرأت می‌توان چنین چیزی را مردود دانست. امام زمان (عج) در روز شهادت پدرشان محزونند و شیعه در حزن ائمه محزون است نه شادمان. نویسنده: استاد علی ریاحی نبی @pasokhtext @pasokhtext

اعتراف شیخ احمد الکبیسی (عالم آزاده اهل سنت) به اینکه مهدی (عج) از نسل امام باقر (ع) و امام صادق (ع) خواهد بود @haghighah @haghighah

سخنان سوزناک یکی از علمای شیعه افغانستان درباره ضرورت کنار نهادن خونریزی های فرقه ای و تفرقه بین شیعه و سنی @haghighah @haghighah

تکبر چیست؟ @haghighah @haghighah

ماجرای شیعه شدن یکی از استادان دانشگاه عرب پس از 6 سال تحقیق @haghighah @haghighah