#رمان_فرار_از_جهنم 🔖📚 #پارت13 این قسمت: چطور تشکر کنم؟  اون روز من و حنیف رو با هم صدا کردن ملاقاتی داشتیم … ملاقاتی داشتن حنیف چیز جدیدی نبود، اما من؟ من کسی رو نداشتم که بیاد ملاقاتم 🤨 در واقع توی 8 سال گذشته هم کسی برای ملاقاتم نیومده بود … تا سالن ملاقات فقط به این فکر می کردم که کی ممکنه باشه؟ …🤔 برای اولین بار وارد سالن ملاقات شدم … می و صندلی های منظم با فاصله از هم چیده شده بودن و پای هر میز یه نگهبان ایستاده بود … شماره میز من و حنیف با هم یکی بود … خیلی تعجب کردم 😳 همسرش بود … با دیدن ما از جاش بلند شد و با محبت بهش سلام کرد حنیف، من رو به همسرش معرفی کرد🧑 اون هم با حالت خاصی گفت: پس شما استنلی هستید؟ حنیف خیلی از شما برام تعریف کرده بود ولی اصلا فکر نمی کردم اینقدر جوان باشید 😯 اینو که گفت ناخودآگاه و سریع گفتم: 25 سالمه … از حالت من خنده اش گرفت 😄 دست کرد توی یه پاکت و یه تی شرت رو گذاشت جلوی من 👕 واقعا معذرت می خوام …🙏 من بسته بندیش کرده بودم اما اینجا بازش کردن، خیلی دلم می خواست دوست شوهرم رو ببینم و ازش تشکر کنم که حنیف اینجا تنها نیست … امیدوارم اندازه تون باشه 😇  اون پشت سر هم و با وجد خاصی صحبت می کرد؛ من خشکم زده بود …😦 نمی تونستم چشم از اون تی شرت بردارم … اولین بار بود که کسی به من هدیه می داد … اصلا نمی دونستم چی باید بگم یا چطور باید تشکر کنم 😥 توی فیلم ها دیده بودم وقتی کسی هدیه می گرفت … اگر شخص مقابل خانم بود، اونو بغل می کرد و تشکر می کرد … و اگر مرد بود، بستگی به نزدیکی رابطه شون داشت مثل فنر از جا پریدم … یه قدم که رفتم جلو تازه حواسم جمع شد اونها مسلمانن👳‍♂🧕 رفتم سمت حنیف و همین طور که نشسته بود بغلش کردم و زدم روی شونه اش بغض چنان مسیر گلوم رو پر کرده بود که نمی تونستم حرفی بزنم … نگهبان هم با حالت خاصی زل زده بود توی چشمم😥 #ادامه_دارد... #این‌داستان‌واقعی‌است...