که همه ی اینا ، با #توکل به خدا و #تحمل به دست آوردم ... ! و خودم به دست آوردم ! نه بابام حضوری کنارم بود ، نه پارتی داشتم ... #فقط_خدا رو داشتم .

اونوقتی که اوضاع زندگیم ، به یه تار مو بند بود ، و واقعا نمیدونستم باید چیکار کنم ، به این فکر میکردم که الان داره یه کسی نگاهم می‌کنه ... مواظبمه ...

حتی اگر هزار بار هم درد بکشم ، می‌دونم که بعدش قراره یه دست نوازش الهی رو سرم کشیده بشه .

اعتقاد داشتم که : اگر خدا میگه من به اندازه ی تحمل انسان ها بهشون سختی میدم ، پس یعنی منم قرار نیست بیش از حد سختی ببینم . اگر الان زنده ام ، پس یعنی تونستم تحمل کنم !

اون شب رفیقم منو رسوند خونه و رفت و من موندم و پنجره های دیگه ای که تو ذهنم باز شده بود ... ♾

من همه ی اون حرف ها رو بلد بودم و شاید بار ها برای بقیه هم نقل کرده بودم . اما انسان ، نیاز به #موعظه داره !

اینکه فلانی ، باباش پولداره

فلانی ، مامانش دستپختش خیلی خوبه

فلانی موهاش بوره

فلانی ، صداش طلاست

از خودش که نبوده ... اکتسابی که نبوده ... ذاتی بوده

خودش در انتخاب اونا هیچ نقشی نداشته !

نگا خودت کن ! چشاتو وا کن !

آیا این جایی که ایستادی ، با شرایطی که تو داری ، همخوانی داره یا نه !؟

آیا تو کم کاری کردی ؟!

اگر کم کاری کردی ، خودتو بشدت ملامت کن ... خوببببب ملامت کن

اگر نه ، به خودت بگو آفرین ! آفرین که تونستی با زحمت و تلاش به اینجا برسی !

آدم ، با راحتی و پا دراز کردن به جایی نمی‌رسه...

یه رفیق داشتم ، سطوح عالی بود ( سطح ۲_۳ ) یعنی حد اقل ۸_۹ سال تو حوزه بود . باباش هم ثروتمند ... ماشین و خونه و اووووه ...

سخنرانی بلد نبود :)

۱۳ سال بعد از اینکه طلبه شده بود ، تازه لباس پوشیده بود که بره تبلیغ اونم موقت ... :)

این کم کاری کرده بود ... با اینکه فول امکانات بود ...