#کلیپ_تصویری 🍃بیچاره منم ک یک عمر 🍃عادت کردم به جدایی #اللهم_عجل_لولیک_الفرج

🔺پروفسور جرالد هورن فعال حقوق‌ سیاه‌پوستان و استاد دانشگاه هیوستون آمریکا: 🎥 ما در خیابان‌ها مانند حیوان قتل‌عام می‌شویم و به کمک #ایران نیازمندیم. 🔸 ایران و متحدانش باید موضوع مظلومیت سیاه پوستان امریکایی را به کمیته حقوق بشر سازمان ملل بکشانند.

سخنان زاکانی در مورد پشت پرده تأیید اعتبار نامه تاجگردون در کمیسیون تحقیق

س ز: 🌹🌹🌹🌹 ✳واکنش تند آیت الله کعبی به نامه موسوی خوئینی ها پاسخ آیت‌الله عباس کعبی عضو هیات‌رئیسه مجلس خبرگان خطاب به منافق رسوا یعنی محمد موسوی خوئینی ها استاد تفسیر گروهک تروریست فرقان:👇 بسم الله الرحمن الرحیم قال الله تعالی فی محکم کتابه: وإذا قیل لهم لا تفسدوا فی الأرض قالوا إنما نحن مصلحون / ألا إنهم هم المفسدون ولکن لا یشعرون (سوره بقره ایه ۱۱_ ۱۲ ) پرسش های روشن از آقای موسوی خوئینی ها درباره نامه ۷/ ۴/ ۱۳۹۹ ایشان خطاب به رهبر معظم انقلاب اسلامی. بدون مقدمه و در محضر ملت بزرگ ایران آقای موسوی خوئینی‌ها به عنوان یکی از سران داعیه دار اصلاح طلبی به پرسش های زیر پاسخ دهد؟👇 ۱_ نقش مدعیان اصلاحات در این ۴۱ سال مدیریت کشور چه بوده است؟ ۲_ فرایند رای مردم به چه میزان در پیشرفت یا پسرفت اوضاع کشور موثر بوده است؟ ۳_ عبور از خط امام توسط مدعیان خط امام و عقب نشینی از آرمان‌های امام را چگونه باید تحلیل کرد؟ ۴_ راه حل جریان مدعی اصلاح طلبی برای مشکلات مردم و اقتصاد چیست؟ تا کنون چه کرده اند؟ ۵_چرا جریانی که باید پاسخگوی معضلات کشور باشد با فرار رو به جلو امروز پرسشگر شده است؟ ۶_ چرا در این نامه مشروعیت و مقبولیت نظام زیر سوال رفته است؟ چرا اقتدار، پیشرفت و رشد و تعالی نیروهای مومن و انقلابی و این نسل پویا و حرکت آفرین بر اساس گفتمان انقلاب اسلامی و افق‌های تحولات بر پایه نقشه راه و سیاست‌های کلان راهبردی نظام نادیده گرفته شده است؟ ۷_ آیا در این تحلیل نباید جنگ سختِ امنیتی، جنگ نرم، تروریست دولتی و اقتصادی، جنگ روانی و فرهنگی و هالیوودی و طراحی‌های اتاق‌های مکر و فریب دشمن به ویژه آمریکا ورژیم صهیونیستی را دید؟ ۸_ فتنه ۷۸ و ۸۸ و۹۸ نشان می دهد هر ده سال فتنه‌ای توسط دشمنان شکل گرفته است. چرا در فتنه‌ها به جای رعایت امنیت و اقتدار و وحدت وانسجام ملی و موضع گیری بر علیه دشمنان، بدون مرزبندی روشن و در همسویی با آنان در جهت تزلزل مشروعیت و مقبولیت نظام موضع گرفته‌اید؟ آیا قصد شورش بر علیه ملت و کشور و جمهوری اسلامی با بهانه‌های واهی دارید؟ ۹_ آیا امام راحل (قدس سره) گستاخی برعلیه نظام و تزریق یاس و ناامیدی به مردم مومن و انقلابی و صبور و مقاوم را تحمل می کرد؟ ۱۰_ چرا کارنامه درخشان ۴۱ سال اقتدار و عزت و پیشرفت و بزرگی و عظمت ملت ایران و حرکت رو به جلو و رشد فزاینده را نمی بینید؟ ۱۱_ آیا یادتان رفته امام راحل به مدعیان خردورزی در حکمرانی موسوم به عقلای قوم! چه نهیبی زدند؟ و چگونه آنان را بر حذر کرد تا به دامن آمریکا نیفتند؟ ۱۲_ آیا با پشتوانه‌های معرفتی التقاطی و تند و افراطی دهه شصت خود و دوستان فرسوده و پشیمان نسبت به گذشته می‌خواهید درباره ۴۱ سال انقلاب و آینده مسیر نورانی ملت و کشور و انقلاب قضاوت کنید؟ این تذهبون؟ از پاسخ منصفانه به این سوالات روشن می‌گردد چگونه ایشان و طیف فکری وابسته‌شان به کشور و ملت و انقلاب اسلامی و نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران لطمات جبران ناپذیری زده‌اند و نیز روشن می‌گردد که در این ۴۱ سال هرجا که پیشرفت حاصل شده است در سایه مکتب انسان ساز اسلام و هدایت‌های ولی فقیه بوده است؛ و هر جا پس‌رفت وارتجاع و مشکلات مزمن اقتصادی و آسیب‌های فرهنگی و اجتماعی دیده‌ایم حاصل بی‌تدبیری جریان مدعی اصلاحات و القای تردید و بی‌اعتمادی ونگاه لیبرالی آنان بوده است. مکروا و مکر الله و الله خیر الماکرین. 🌺🌺🌺🌺

پاسخ نامه موسوی خوئینی ها به امام خامنه ای

🎥 موسوی خوئینی ها مانع انتشار اسناد جاسوس بودن بنی صدر قبل از انتخابات شد

یادداشت وحید جلیلی در پاسخ نامه موسوی خوئینی ها به امام خامنه ای که حاوی تذکرات ، یاد آوریها و نکات ارزشمندی است.👇

کمدی –تراژدی در سه پرده:”لبه پرتگاه؛ فرصت اندک؛ اوضاع غیرقابل‌دوام‌” ۱۱ تیر, ۱۳۹۹ | دسته‌بندی شده در ویژه وحید جلیلی یادداشتی درباره نامه اخیر حجت‌الاسلام موسوی خوئینی‌ها نوشته که در ادامه می‌آید: “ اکنون کشور عزیز ما در بن بست و بحرانی از سختی و ناخشنودی دست و پا می‌زند … ملک و ملت به لبه پرتگاه وحشتناک ویرانی و نابودی رسیده است“. این بخشی از نامه سرگشاده جمعی از اعضای نهضت آزادی در تبیین وضع کشور است. در همین نامه آمده است: “اتخاذ هدف‌های احساساتی افراطی، …، سیاست‌های نابخردانه و بالاخره ناتوانی مسوولین و نادرستی روشهای پیروی شده در سیاست خارجی، کشور پرافتخار ایران را به بدترین انزوای سیاسی انداخته است، بدنامی و بی‌اعتباری بین‌المللی را نصیبمان کرده است و ما را در معرض دائمی توطئه‌های “تلافی گرانه” قرار داده است. علاوه بر اینها از ارتباط و احترام و استفاده از جریان‌های بین‌المللی محروم گشته‌ایم.” پای این نامه را؛ مهندس بازرگان، دکتر یزدی، مهندس صباغیان، مهندس معین‌فر و …امضا کرده‌اند. جماعتی که امضایشان پای نامه است؛ معتقد بودند فارغ از زندگی دینی ِفردی، با “دانسته‌هایی از مبادی غیرمتعارف” نمی‌توان حکمرانی درستی داشت. منظور آنها از دانسته‌هایی از مبادی غیر متعارف، ایمان به محاسباتی در عالم بود که حقایقی مثل خدا و قرآن و نبوت و امامت را هم در بر می‌گرفت. مهم‌ترین جزء این نامه البته؛ مهم‌تر از اسامی معتبرِ امضاکنندگان؛ تاریخ انتشار آن است: اردیبهشت ۱۳۶۹ . به ادعای نهضت آزادی؛ سی سال پیش، جمهوری اسلامی در بن بست و در لبه پرتگاه و در آستانه ویرانی و نابودی بوده است. دوباره بخوانیم: ” اکنون کشور عزیز ما در بن بست و بحرانی از سختی و ناخشنودی دست و پا می‌زند … ملک و ملت به لبه پرتگاه وحشتناک ویرانی و نابودی رسیده است”. بر همین مبنا هم بود که؛ امضاکنندگان نامه اردیبهشت شصت و نه، یازده سال قبل از آن، در اعتراض به تسخیر لانه جاسوسی از دولت استعفا دادند و حاضر به ادامه همراهی با امام نشدند. * محور اصلی اشغال سفارت آمریکا، موسوی خوئینی‌ها بود؛ که ” اکنون” (اردیبهشت۶۹) از رهبران برجسته جناحی بود که مجلس شورای اسلامی را با ریاست مهدی کروبی بطور کامل در اختیار داشت، کاندیدایش در انتخابات ریاست جمهوری رای آورده بود، و از کرسی‌های اصلی دولت؛ وزارت کشور به عبدالله نوری و وزارت ارشاد به سید محمد خاتمی از اعضای مجمع روحانیون رسیده بود. مصطفی معین منتخبِ ائتلاف “مستضعفین و محرومین” در انتخابات مجلس سوم، سکان وزارت آموزش عالی را به دست گرفته بود، بسیاری از جایگاه‌های کلیدی دولت در اختیار جناح چپ بود و از دیدگاه پیشکسوتانی مثل مهندس بازرگان، در دوره مسئولیت این عزیزان، ” ملک و ملت به لبه پرتگاه وحشتناکِ ویرانی و نابودی” رسیده بود. **** اکنون در حالی که سی سال(سه تا ده سال و شش تا برنامه پنجساله) از نامه ” لبه پرتگاه” بهار ۶۹ گذشته، نامه دیگری در تابستان ۹۹ با همان مضمون، این بار با امضای موسوی خوئینی‌ها! منتشر شده است. **** در این سی سال، جمهوری اسلامی توانسته است از مملکتی که به گواهی کارشناسان و صاحب‌نظران معتبر و باتجربه‌ای همچون مهندس بازرگان در”بن بست” و در “لبه پرتگاه وحشتناک ویرانی و نابودی” بوده است؛ کشوری بسازد که در برخی صنایع و فناوری‌های مهم دنیای امروز از هوا-فضا و هسته‌ای گرفته تا زیست فناوری و سلول‌های بنیادی تا نانوتکنولوژی و صنایع موشکی و پهپادی و … جزو هشت یا پنج یا سه کشور اول جهان است. در چالش‌های منطقه‌ای، آمریکا را با هفت هزار میلیارد دلار هزینه در غرب آسیا از سوریه بیرون انداخته، در یمن ناکام گذاشته، در لبنان به زوزه واداشته، در عراق رسما محکوم به خروج کرده و در ماجرای اسرائیل از جنگ ۳۳ روزه به جنگ ۲۲ روزه و جنگ ۸ روزه کشانده است. در همین سی سال ناقابل که در پیش بینی قاطع و قریب الوقوع عقلا و دنیادیدگانِ نهضت آزادی تاخیری مختصر! پیش آمده، جمهوری اسلامیِ در لبه پرتگاه وحشتناک ویرانی و نابودی؛ حدودا بیست و پنج انتخابات سراسری با صدها میلیون رای برگزار کرده که متوسط مشارکت در آنها از بسیاری کشورهای اروپایی و آمریکایی بیشتر بوده است. در این سی سال “دهها هزار” روستا؛ در ایران از جاده یا برق یا گاز یا همه اینها برخوردار شده و میلیون‌ها جوان ایرانی از تحصیلات عالی با کیفیت بالاتر از همه کشورهای منطقه و در موارد زیادی قابل رقابت با جوامع صنعتی غرب، برخوردار شده‌اند که فقط بخشی از آنها اکنون بیش از ۴۰۰۰ شرکت دانش بنیان را اداره می‌کنند که یک قلم موفقیتشان صادرات لوازم درمانی و پزشکی در بحران کرونا به آلمان و ساخت پتروپالایشگاه ستاره خلیج فارس و صدور بنزین تولیدی آن به امریکای لاتین است. و در همین جمهوری اسلامی که سی سال پیش به خاطر “اتخاذ هدف‌های احساساتی افراطی، و سیاست‌های نابخردانه در سیاست خار

جی” در لبه پرتگاه وحشتناک ویرانی و نابودی بوده!؛ همین چند ماه پیش دهها میلیون ایرانی از زن و مرد و پیر و جوان و نوجوان با فریاد انتقام سخت به خیابان‌ها آمده‌اند تا میزان تَره‌ای که این ملت برای ترّهات عقلا و صاحبان دانسته‌های متعارف و منکران مبادی غیرمتعارف معرفت و خِرد؛ خُرد می‌کنند را به نمایش بگذارند. ****** برگردیم به نامه هفت تیر ۹۹ آقای موسوی خوئینی‌ها. اولا تاکید کنیم؛ ما که بخیل نیستیم، دم آقای خوئینی‌ها هم گرم، ان‌شاءالله سی سال بعد هم، در پاییز ۱۴۲۹؛ بزرگوار دیگری احساس وظیفه کند و ملت ایران را در لبه پرتگاه وحشتناک ویرانی و نابودی نشان بدهد. مگر نامه سی سال پیش مرحوم مهندس بازرگان با آن “اکنون” و آن الفاظ غلاظ و شداد و اعلام بن بست و پیش بینی نابودی قریب‌الوقوع ایران و ایرانی، ضرری به کسی رساند؟ تا باشد از این نامه‌ها . “یبدّل الله سیئاتهم حسنات” ؛ ان‌شاءالله روح مرحوم بازرگان به خاطر ادخال سرور در قلوب مومنین بابت مرور نامه سی سال پیش ایشان، مشمول رحمت الهی قرار گیرد و از این منظر؛ نامه آقای موسوی خوئینی‌ها را هم می‌شود نوعی باقیات الصالحات دانست. کس نیارد ز پس تو پیش فرست! البته ما که معتقدیم موسوی خوئینی‌ها حتی اگر از این جنس باقیات الصالحات هم از خودش به جا نگذارد؛ به خاطر نقش بی بدیلش در تسخیر لانه جاسوسی شیطان بزرگ به دو شرط جایش وسط بهشت است. یکی اینکه نفرین پیرمرد‌های مستجاب الدعوه‌ای مثل تاج‌زاده و عباس عبدی و سعید حجاریان (که مشت‌های‌ گره‌کرده‌شان را به سینه می‌کوبند و تسخیرکنندگان لانه را لعنت می‌کنند) او را نگیرد و دوم آنکه خودش به درگاه شیطان توبه نکند و مشمول احباط نشود. * در نامه بهار ۶۹ نهضت آزادی به “وعده‌های به مستضعفین و شعارهای پرطنین” اشاره شده بود که قاعدتا نقطه اوجش در آن روزگار؛ “ائتلاف مستضعفین و محرومین” مجلس سوم؛ با شعار “جنگ فقر و غنا” و “مرگ بر اسلام آمریکایی” بود. ائتلافی که موسوی‌خوئینی‌ها مغز متفکر و از ستون های‌اصلی آن بود. * سه سال بعد از “پرتگاه وحشتناک ویرانی و نابودیِ” نهضت آزادی؛ من آقای موسوی خوئینی‌ها را برای اولین و آخرین بار از نزدیک دیدم: میتینگ ائتلاف نیرو‌های خط امام در دانشگاه شهید بهشتی. قبل از مرحله دومِ انتخابات مجلس چهارم. مجمع روحانیون “مبارز” ؛ از رقیب عقب افتاده ‌بود و امید داشت در مرحله دوم انتخابات جبران کند. آقای‌کروبی که آن زمان رئیس مجلس بود، نفر سی و یکم تهران شده‌ بود و آمار شهرستانها هم از این بهتر نبود. منِ دانشجوی یک‌لاقبا که برخلاف استادمان آقای مهدوی‌کنی و رفیقش آقای کروبی قائل به حذف صددرصدی رقیب نبودم و نه نفیسه فیاض بخش و محمود صابر همیشگی را برای مجلس بهتر از مرضیه دباغ و حاجاقا رحیمیان می‌دانستم و نه از آن سو حاضر بودم به جای عمید زنجانی نام سعید حجاریان را بنویسم؛ نگران از غلبه فلّه‌ای جناح راست، رفته ‌بودم به همایش انتخاباتی نیرو‌های خط امام! و موسوی خوئینی‌ها، کاندیدای ناکام مرحله اول، سخنران جلسه بود. از جمعیت تُنُک حاضر در سالن و حرف‌های ناامیدانه خوئینی‌ها می‌شد فهمید که مخالفانِ عصبانی ِ “استکبار و اسلام آمریکایی”، شانس چندانی برای پیروزی ندارند و همین هم شد. جناح چپ که موسوی خوئینی‌ها از رهبران موثر و اصلی‌اش به شمار می‌آمد، برخلاف چهارسال قبلش که توانست فهرست “مهدوی کنی” را با اتهام ” اسلام آمریکایی” و “ضد ولایت مطلقه فقیه” از گردونه خارج کند این بار خودش در انتخابات کنار رفت. در مجلس سوم؛ خوئینی‌ها و جناحش معتقد بودند که “راستی‌ها ” (اصولگرایان بعدی): « با ولایت مطلقه فقیه مشکل دارند و نظرات ولی فقیه را به مولوی و ارشادی تقسیم می‌کنند و اختیارات ولی‌فقیه را در حد اختیارات رسول الله نمی‌دانند و به اندازه کافی با آمریکا دشمن نیستند و حتی ممکن است خیال مذاکره و سازش به ذهنشان خطور کند» و این گناهی بود از دیدگاه خوئینی‌ها و کروبی و تاج‌زاده و سعید حجاریان و عباس عبدی ومیردامادی و رجب مزروعی و …؛ نابخشودنی. کار به جایی رسید که مریدان کروبی و خوئینی‌ها، شیخ محمد یزدی را در مسجد ارگ با فریاد مرگ بر ضد ولایت فقیه و مرگ بر اسلام آمریکایی از منبر به زیر کشیدند و از مسجد بیرون کردند چون او را لایق نمایندگی در مجلس انقلابی و پیرو ولایت مطلقه فقیه نمی‌دانستند و البته چند روز بعد که امام؛ آقای یزدی را به عضویت شورای نگهبان منصوب کرد سوت زنان خودشان را به کوچه علی چپ انداختند، اگر چه در خلوت دلخور بودند که چرا نتوانسته‌اند امام را جوگیر تبلیغات خودشان کنند. چهارسال بعد اما، اما آن تب تند به عرق نشسته بود و “ائتلاف مستضعفین و محرومین” که به رهبری کروبی و خوئینی‌ها و سید محمد خاتمی و عبدالله نوری، توانسته بود در انتخابات مجلس سوم، اسلامِ سازشکارِ جناح راست را رسوا و خانه‌نشین کند؛ خودش در آستانه خانه‌نشینی بود. *** از همایش

دانشگاه شهید بهشتی و سخنرانی آقای خوئینی‌ها تنها جمله‌ای که به خاطرم مانده این بود که “من که خانواده‌ام بازاری بوده‌اند مخالف بازارم؟” (قریب به همین مضامین). جو انتخابات، خوئینی‌ها را گرفته بود و داشت سیگنال‌های متفاوتی می‌داد. دیر شده بود البته و انتخابات مرحله دوم هم آمد و رفت و جوگیر‌ها را جا گذاشت. انتخابات تمام شد اما جوگیری حضرات چپ تمام که نشد هیچ؛ وارد ابعاد عجیب و غریبی شد و سال‌ها بعد، از ابراز ارادت به بازاری‌های متدین به اظهار چاکری و نوکری به درگاه سرمایه‌داری لائیک و پذیرش ولایت مطلقه شیطان بزرگ بر دنیای متعارف، رسید. * خوئینی‌ها اگرچه از سوی مردم کنار گذاشته شد؛ هنوز کرسی “مشاور سیاسی رهبری” را داشت. آیت الله خامنه‌ای او را که از معدود روحانیون مخالف رهبری او؛ در مجلس خبرگان بود در حکمی به مشاورت خود منصوب کرده بود. این حکم در شرایطی صادر شده ‌بود که احمق‌های بسیاری؛ تمام مشکلات کشور را به تسخیر لانه جاسوسی نسبت می‌دادند و عده نه چندان کمی، موسوی خوئینی‌ها را به سبب نقش بی‌بدیلش در آن ماجرا؛ جاسوس شوروی یا رهبر اصلی گروه فرقان یا سرچشمه تندروی و افراط در کشور معرفی می‌کردند و در این ادعا هم بسیار مصر بودند و حکم رهبری (که جوگیر فضاسازی‌های آن‌ها نشده بود) برایشان موجب تعجب و حتی دلخوری بود. شاید خود موسوی خوئینی‌ها هم متعجب بود. بالاخره هرچه که باشد او به عنوان یک چهره ضد آمریکایی و مخالف اسلام لیبرال سرمایه دارها، شرعا نتوانسته بود خودش را قانع کند که به رهبری آقای خامنه‌ای رای بدهد. چه بسا خامنه‌ای از نگاه او به اندازه کافی انقلابی نبود و ممکن بود در غیاب امام؛ راه نفوذ آمریکا و اسلام لیبرال و غرب‌زده‌ها و سازشکارها گشوده ‌شود و او و دوستان خط امامی‌اش مهدی کروبی و سید محمد خاتمی و هادی غفاری و عبدالله نوری و غلامحسین کرباسچی واسحاق جهانگیری و … وظیفه داشتند از انقلاب در برابر این خطر محافظت کنند! ** به نامه اخیر برگردیم. تفاوت نامه آقای خوئینی‌ها با نامه مرحوم بازرگانِ منزوی و بی مسئولیت، در آن جاست که در روزهایی این نامه را منتشر کرده که رفقا و مریدانش لااقل در دو قوه سکان دار بوده‌اند. مجلس تَکرار پس از ۴سال، تازه چند روزی است بارش را زمین گذاشته و دولت “تَکرار” در هفتمین سال استقرار، همچنان سر کار است. اسحاق جهانگیری؛ اصلاح‌طلب مشهور و مرید قدیمیِ خوئینی‌ها و صاحبِ جمله طلاییِ و تاریخیِ “یادتان هست؟”؛ همچنان مدیر ارشد قوه مجریه است. آخوندی مسئول ارشد ستاد میرحسین موسوی که قرار بود از ۸۸ تدابیرش در حوزه مسکن را اجرایی کند؛ در ۹۲ رسید به جایی که میرحسین می‌خواست برساندش و رساند وضع مسکن را به جایی که می‌خواست برساند. آرزوی آخوندی البته این بود که ۸۸ به قدرت می‌رسید و می‌توانست جلوی ساخت میلیونی مسکن در عرض ۴ سال ۸۸-۹۲ توسط حزب‌اللهی‌های جوان را بگیرد و سیاستی مبتنی بر دانسته‌های مبادی متعارف اعمال کند اما اگر چه در آن مقطع ناکام ماند پس از آن توانست به شکل تحسین برانگیزی جبران کند و به پاس خدماتش به جای دو بار، پنج بار از مجلس محترم رای اعتماد بگیرد! “یادتان هستِ” جهانگیری را که یادتان هست آقای خوئینی‌ها؟ “تَکرار” رفیق گرمابه و گلستانتان را چطور؟ **** در نامه فرموده‌اید که گرانی نگرانتان می‌کند. می‌شود بپرسیم گزارش گرانی را دقیقا کدام رفیقتان به شما رسانده است؟ آنکه در خانه ۵۰ میلیاردی می‌نشیند؟ یا آن پرچمدار جنگ فقر و غنا که از عرش انقلاب، فقط یک خانه خیابان فرشته برایش مانده و از مبارزه‌اش با آمریکا فرش قرمزی زیر پای برجامیان؟ گرانی روی ابراهیم اصغرزاده فشار آورده یا هدایت آقایی یا مری ابتکار و سید هاشمی که شام عروسیشان خوراک لوبیا بود؟ یا سید محمد خاتمی و سلبریتی‌های دور و برش که از توی جکوزی پنت‌هاوسشان در تهرانجلس یا از متلشان در اُتاوا برای فلاکت مملکت توئیت می‌کنند؟ راستی از شیخ غلامحسین کرباسچی نماینده امام در ژاندارمری چه خبر؟ وظیفه مرزبانی‌اش را خوب انجام می‌دهد؟ شنیده‌ام شبانه‌روز مواظب است کسی از مرزهای جُردَن؛ به قلعه جنگ فقر و غنایتان نفوذ نکند. بچه‌های روزنامه سلام کجا هستند راستی آقای مدیر مسئول! بگذریم. **** اسم محسن حججی به گوشتان خورده است حاج آقا؟ حسین حریری، مصطفی صدرزاده، محمد جاودانی، عباس دانشگر، محمودرضا بیضایی، حسن قاسمی دانا، … . الو! حاج آقا! معنایی دارد این اسم‌ها برایتان؟ و صدها و هزارها و دهها و صدها هزار اسم دیگر که به اندازه شما بصیرت نداشتند که با “دانسته‌هایی از آن مبادی که برای دوستان غربزده و سکولار نامتعارف است” نمی‌شود جان خود را فدا کرد. حیف شد؛ اجازه نگرفته بودند از مبادی عرفی شما برای این که جانشان را بدهند تا شما امنیت داشته باشید با امامشان به زبان طعن سخن بگویید. اسم قنات ملک را شنیده‌اید؟ روستایی نزدیک راور. بی‌بی‌سی که

زیاد نگاه می‌کنید، حتماً باید آشنا باشد آن بچه دهاتی برایتان که پرزیدنت ترامپ این روزها اسمش را زیاد می‌برد. یادتان نیامد؟ بیشتر فکر کنید. همان که سال ۷۸ به رفیق “تَکراری”تان نامه نوشت و گفت به مریدان ایرانیِ شهید آبراهام‌ لینکلن زیاد دل خوش نکند، آنها هزار تایشان هم به یک موی محسن حججی معتقد به دانسته‌های “غیرمتعارف برای ِدنیای آزاد و بی بحران! غرب”، نمی‌ارزد. یادتان نیامد؟ همان که دُم آن سگ زرد را گرفت و از سوریه بیرونش انداخت. ببخشید حاج آقا به آمریکا توهین شد. اشکال شرعی نداشته باشد خدای نکرده؛ به دولت آمریکا بد گفتیم. مثل رفیق سابق ما قلبتان درد نگیرد. او هم مثل شما و رفیق جدیدش ترامپ محترم (که نباید او را تخریب کرد!)؛ حاج قاسم را سمبل “سلطه جویی منطقه‌ای”! می‌دانست. در هر صورت خوب شد به تشییع جنازه نیامدید وگرنه ممکن بود با دانسته‌هایی از مبادی غیر متعارف مواجه بشوید. حاجاقا! آن دهها میلیون نفری که در آن مراسمات شرکت کردند احتمالا خیلی بیش از رفقای میلیاردر و قالتاق شما گرانی را حس نمی‌کردند؟ دیده‌اید فیلم بعضی رفقای عزیز قدیمی میلیاردرتان را که چطور به حاج قاسم طعنه می‌زنند و بد و بیراه می‌گویند؟ حاجاقا یادتان هست تیتر می‌زدید: اسلام ابراهیمی، اسلام آبراهامی! راستی بچه‌ها از آمریکا خبری برایتان نمی‌فرستند؟ زیادند که دست‌پرورده‌هایتان، ماشاءالله در هر ایالت آمریکا چند تا پناهنده از پرچمدارانِ جنگ فقر و غنا! و دشمنان اسلام آمریکایی! دارید. بعضی‌هایشان در بازدید از کلوپ همجنس‌بازها مضامین نامه شما را توییت می‌کنند و بعضی زیر اعلامیه ازدواجِ سفیدشان. **** حاج آقا یادتان هست چه قشقرقی به پا کردید سر ولایت مطلقه؟ و رفقای‌تان گفتند آقای خامنه‌ای ولایت مطلقه فقیه را قبول ندارد! و می‌خواستند امام را هم حتی جوگیر کنند. که زد توی دهنشان که: “خامنه‌ای خورشید انقلاب است!“ که اگر قرار بود ولی فقیه هم جوگیرِ فضاسازی‌های امثال شما بشود که ولی فقیه نبود دیگر. کسی بود مثل کاهنان سلف شما که آنها بگویند: “مملکت در پرتگاه وحشتناک ویرانی و نابودی است” و او تقدیم کند جمهوری اسلامی را به تمدن سکولار و کارآمد و شکوفا و حقوق بشریِ غرب که به جای مبادی نامتعارف؛ دانسته‌هایش را از مبادی متعارف می‌گیرد و این روزها شکوفایی و کارامدی و حقوق بشرش را بیش از هر دوره دیگری در خیابان‌های آمریکا شاهدیم. * آقای خوئینی‌های عزیز! خبر از آینده می‌دهید؟ چرا در کنار پیشگویی از آینده کمی به گذشته نگاه نکنیم؟ نگران نباشید. شما گذشته را شفاف کنید؛ آینده- به هر دومعنا- روشن خواهد شد. اما نگرانی شما از آینده نیست، از گذشته‌تان است که حالا زیر نورافکن نگاه مردم است. آینده وقتی در خطر خواهد بود که امثال شما بتوانید برای بار صدم نعل وارونه بزنید و در جمع‌بندی درست گذشته، اخلال کنید و گرنه امام حکیم ما آن روز که گفت: “جمهوری اسلامی نه یک کلمه کمتر نه یک کلمه بیشتر”؛ می‌دانست چه می‌کند. هدف آن بزرگ این بود که امید بدهد: “اوضاع غیرقابل‌دوام‌ ” است. اگر چه خواسته‌اید ما را از اوضاع غیر قابل دوام بترسانید ولی ناخواسته نوید داده‌اید. چرا هرگاه ملت در آستانه جمع‌بندی‌های بزرگ قرار گرفته و موقعیت مکاران و ساده‌لوحان در خطر افتاده و غیر قابل دوام بودن وضعشان آشکار شده به تکاپو افتاده‌اند تا “لبه پرتگاه” بسازند. یادتان هست آن نامه مشعشع قبلی را! یادتان هست پیش‌بینی‌های‌تان را؟ مجلس ششم از خاطر شما هم رفته باشد از یاد ما نرفته است. چیزی مشابه شورای شهر اول تهران که آن هم دربست در اختیار اصلاح طلبان بود و چیزی در مسخره و شامورتی بازی از مجلس اصلاحات کم نداشت. سیزده سال بعد از نامه اردیبهشتی نهضت آزادی؛ این بار نوشتن نامه اردیبهشتی برای جهنم خواندن ایران بر دوش گروه دیگری افتاده بود. اول بخش‌هایی از نامه را با هم بخوانیم و بخندیم: “آنچه ما را بر آن داشت تا بدین صورت مصدع اوقات شویم؛ حساسیت شرایط، “فرصت اندک”؛ و بزرگی خطریست که پیش روی کشور است … شاید در تاریخ پر فراز و نشیب معاصر ایران، هیچ زمانی را به حساسیت امروز نتوان یافت…. با این حال و روز کشور، فرصت چندانی باقی نمانده است. غالب ملت ناراضی و نا امید، اکثریت نخبگان ساکت یا مهاجر، سرمایه‌های مادی گریزان و نیروهای خارجی از هر طرف کشور را احاطه کرده‌اند.”راستش من همین الانش هم که می‌خوانم جوگیر می‌شوم وبی درنگ دنبال تلفن می‌گردم که به کاخ سفید زنگ بزنم که ما رو نخور. اینقدر انرژی دارد این نامه. این ادخال السرور و باقیات الصالحات دوم مربوط می‌شود به نمایندگان مجلس ششم و اردیبهشت ۱۳۸۲٫ برای تغییر ذائقه؛ اسامی بعضی امضاکنندگان نامه “فرصت اندک!” را مرور کنیم؟ سرکار خانم حقیقت جو نماینده اصلاح طلب دوره ششمِ مجلس شورای اسلامی که فعلا مقیم ایالات متحده بوده و بنا به اعلام خودشان با افتخار به ازدواج سفید مش