توبه در اسلام داراى شرايطى است؛ 1- ترك گناه، 2- پشيمانى از گناه، 3- تصميم بر انجام ندادن دوباره گناه، 4- تلافى و جبران گناه.(1) توبه همچون بيرون آوردن لباس چركين از بدن و پوشيدن لباس پاك و تميز است. توبه همچون شستشوى بدن آلوده و عطر زدن است. قرآن در آغاز سوره هود مى‌فرمايد: و ان استغفروا ربكم ثم توبوا اليه (2)؛ و از پروردگار خود آمرزش بطلبيد، سپس به سوى او بازگرديد. آوردن استغفار و توبه در يك آيه، حاكى از آن است كه اين دو با هم تفاوت دارند، اولى به معنى شستشو و دومى به معنى كسب كمالات است. انسان اول بايد خود را از گناهان پاك کنه و سپس خود را به اوصاف الهى بيارايد، اول هرگونه معبود باطل را از قلب خود بزدايد پاک کند و سپس معبود حق را در آن جاى دهد، به قول حافظ🔻🔻🔻 تا نفس، مبرّا ز نواهى نكنى                          دل، آئينه نور الهى نكنى

نگو آب ازسرم گذشته خدامنو نمیخاد و....

خیلی مهربونه دیر قهرمیکنه خیلی زودم آشتی

برای همینه میگه صدبارهم توبه شکستی بازآ

استغفار و توبه در قرآن توبه و استغفار در قرآن-در قرآن، ذات پاك خداوند، 91 بار غفور، «بسيار آمرزنده» و 5 بار غفّار، «بسيار بخشنده» ياد شده و در آيات بسيارى، مردم به استغفار و طلب آمرزش از درگاه خدا دعوت شده‌اند. و بيش از 80 بار سخن از توبه و پذيرش توبه به ميان آمده است. در اينجا به ذكر چند آيه مى‌پردازيم: 1- والّذين اِذا فَعَلوا فاحِشَة اَو ظلموا اَنفُسهم ذكروا الله فَاستَغفروا لِذُنوبِهم(3)؛ و از نشانه‌هاى پرهيزكاران آن است كه: هرگاه مرتكب عمل زشتى شوند، يا به خود ستم كنند، به ياد خدا مى‌افتند و براى گناهان خود از خدا طلب آمرزش مى‌كنند. 2- و من يَعمَل سُوء او يَظلِم نَفسَه ثُمّ يَستغفِرِ الله يَجد الله غَفوراً رَحيماً(4)؛ كسى كه كار بدى انجام دهد، يا به خود ستم كند، سپس از خداوند طلب آمرزش نمايد، خداوند را آمرزنده و مهربان خواهد يافت. 3- وعد الله الّذينَ آمَنوا و عَمِلوا الصّالِحاتِ لَهم مَغفِرةٌ و اجرٌ عظيم(5)؛ خداوند به آنها كه ايمان آورده و عمل صالح انجام داده‌اند وعده آمرزش و پاداش عظيمى داده است. 4- قُل يا عِبادِىَ الَّذينَ اسرفُوا على اَنفُسهِم لا تَقْنطوا مِن رَحمَة الله إنّ الله يَغفرُ الذُّنوبَ جَميعاً إنَّه هو الغَفورُ الرّحيم(6)؛ بگو اى بندگان من كه بر خود اسراف و ستم كرده‌ايد، از رحمت خداوند نوميد نشويد كه خدا همه گناهان را مى‌آمرزد و او بسيار بخشنده و مهربان است.

تب تند بیماری کرونا این روزا خیلی منو به فکر انداخته. این چند روز کاملا فهمیدم که اگه بدونیم چیزی به ما آسیب میزنه با همه وجود سعی می ‌کنیم از اون دور بشیم. اما یه سوال! مگه نمیشه گفت گناه برای روح مثل کرونا برای جسمه؟ همون قدر خطرناک و حتی مُسری. مگه گناه روحمون رو آلوده به عفونت و زندگی مون رو مختل نمیکنه؟ پس چرا وقتی برای کرونا نگرفتن، مدام دست هامون رو می‌شوریم، فکری برای ضدعفونی کردن روحمون از گناهان نمی‌ کنیم؟ اگه برای کرونا نگرفتن از افراد مشکوک به بیماری، فاصله می ‌گیریم، چرا برای آلوده نشدن روحمون، از همنشینی با گناهکارا خودداری نمی کنیم؟

انگار بیماری روح رو بی‌ اهمیت تر از بیماری جسم می ‌دونیم و باور نداریم که آلودگی روح هم، اول از ویروس غفلت و گناه شروع میشه و بعد گناه آروم آروم تمام وجودمون رو می ‌گیره. باور کنید که روح هم مثل جسم حتی شاید بیشتر، به مراقب و مداوا احتیاج داره! چون همون طور که ویروس کرونا جسم رو ضعیف می ‌کنه، ویروس گناه هم روح رو ضعیف می ‌کنه. می‌ خوام یه حقیقت تلخ رو بهتون بگم: یکی از دلایل طولانی شدن غیبت امام زمان، گناهان ما شیعیانه؛ گناهانی که نمیذاره قوی بشیم. یادمون باشه تا شیعه قوی نشه و نتونه از امامش محافظت کنه، ظهور محقق نمیشه.

همین مجازی ما حجاب لب حجاب چشم حجاب قلم حجاب کلام باید داشته باشیم وطرز حرف زدن ماهم کاملا مشخص میکنه وطرفین ازحالات همدیگر باخبرمیشن حتی المقدور باهمکلامی غیر همجنس باید خودداری کرد و اگربدونیم بااین همکلامی دچار لغزش میشیم باید جلوی مفسده رو گرفت وخاتمه داد

عرض سلام مطمئن باش اگه با تو چت می‌کنه خیلی ساده می‌تونه جایگزین برات پیدا کنه با یکی دیگه هم چت کنه...نگران نباش فقط خودتو بهر ترتیبی شده از این کار بکش بیرون با تمام تجربه م میگم ما دخترا هستیم که ضربه میبینیم پسرا هیچیشون نمیشه تو نشی یکی دیگه وبرای اینکه بتونن به خواستشون برسن حالت عذاب وجدان میدن به طرف بری خودمو ال میکنم وفلان وبیسار .....هرچی ازشون داری حذف کن و برگرد به آغوش خدا آخرش سرابه بمولا