به سراغ من اگر می‌آیید پشت هیچستانم پشت هیچستان جایی است پشت هیچستان رگ‌های هوا پر قاصدهایی است که خبر می‌آرند، از گل وا شده دورترین بوته خاک آدم اینجا تنهاست و در این تنهایی، سایه نارونی تا ابدیت جاری است به سراغ من اگر می‌آیید نرم و آهسته بیایید مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من "سهراب سپهری"

باران که شدی مپرس این خانه ی کیست سقف حرم و مسجد و میخانه یکیست باران که شدی پیاله هارا نشمار جام و قدح و کاسه و پیمانه یکیست

باران! تو که از پیش خدا مى‌ آیی توضیح بده عاقل و دیوانه یکیست بر درگه او چونکه بیافتند به خاک شیر و شتر و رستم و موریانه یکیست

با سوره ى دل، اگر خدا را خواندى حمد و فلق و نعره مستانه یکیست این بى‌ خردان، خویش خدا مى‌دانند اینجا سند و قصه و افسانه یکیست

از قدرت حق، هرچه گرفتند به کار در خلقت تو و بال پروانه یکیست گر درک کنى خودت خدا را بینى درکش نکنی، کعبه و بت‌ خانه یکیست"

"

مهدی‌مختارزاده

"

_

"باوانم" کلمه‌ای کوردیه که معنیش میشه'تیکه‌ای از جسم و جانم' #واژه🌱

_من اینجا ریشه در خاکم من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم من اینجا تا نفس باقیست می مانم من از اینجا چه می خواهم، نمی دانم امید روشنایی گر چه در این تیره گی ها نیست من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی گل بر می افشانم من اینجا روزی آخر از سِتیغ کوه چون خورشید سرود فتح می خوانم و می دانم تو روزی باز خواهی گشت "فریدون‌مشیری"

[ میان استخوان های خرد شده ایم اما... امید تقلا می‌کند برای روییدن! ]