#دعــاے_عهـــد» 🎤 محسن فرهمند 💯 @hazrateshah

#دعای_هر_روزماه_رجب 💯 @hazrateshah

🍃هر روز ما به مدح علی می شود شروع هو هوی صبح باد صبا مدح حیدر است . . . ✿[ @hazrateshah ]✿ ══•◇•🌸•◇•══

السلام على اميرالمؤمنين، السلام على وصي خاتم النبيين. 💯 @hazrateshah

☀️ #حدیث_مهدوی ☀️ 💎 امام_زمان_عج : 🌤به شیعیانم بگویید برای #فرج من #دعا کنند و از خداوند بخواهند که مرا از #زندان غیبت نجات دهد... #اللﮩـم_عجـل_لولیـڪ_الفـرجــــ 💯 @hazrateshah

#جمعه‌های‌انتظار 🍂انگار انتظار به پایان نمی‌رسد داغ فراق یار به پایان نمی‌رسد 🍂پاییزها دو مرتبه تکرار می‌شوند این سال بی بهار به پایان نمی‌رسد 🍂باران عشق تا که نباری به هیچ وجه قحطی در این دیار به پایان نمی‌رسد 🍂هر جمعه ندبه خوانده ام اما بدون تو این جمعه های زار به پایان نمی‌رسد 🍂«عجّل فرج» به روی لب و توشه ها سیاه هجران که با شعار به پایان نمی‌رسد... #اللهم‌عجل‌لولیک‌الفرج #امام_زمان 💯 @hazrateshah

⏪ یاران حضرت روز ظهور هرکجای زمین باشند کنارهم جمع می شوند. 🎤استاد یوسفیان . 💯 @hazrateshah

استوری مهدوی استوری های خودمان را هم رنگ امام زمان کنیم اللهم عجل لولیک فرج🌹 💯 @hazrateshah

🌺🌹🌺🌹🌺🌹🌺🌹 از #علی آموز اخلاص عمل ترجمه و شرح #حکمت ۴۵۴ نهج البلاغه : انسان ضعیف را با فخر چه کار؟ 🌺🌹🌺🌹🌺🌹 وَ قَالَ (عليه السلام): مَا لِابْنِ آدَمَ وَ الْفَخْرِ؟! أَوَّلُهُ نُطْفَةٌ وَ آخِرُهُ جِيفَةٌ، وَ لَا يَرْزُقُ نَفْسَهُ وَ لَا يَدْفَعُ حَتْفَهُ.   🔸🔹🔸🔹🔸🔹   راه غرور زدايى (اعتقادى، علمى): و درود خدا بر او، فرمود: فرزند آدم را با فخر فروشى چه كار؟ او كه در آغاز نطفه اى گنديده، و در پايان مردارى بد بو است، نه مى تواند روزى خويشتن را فراهم كند، و نه مرگ را از خود دور نمايد.     ألـلَّـهُـمَــ عَـجِّـلْ لولیک الفرج🤲🏻 ✿[ @hazrateshah ]✿         ══•◇•🌸•◇•══‌

با اين حال تكبّر چرا؟ امام علی (عليه السلام) در اين گفتار حكيمانه اش به متكبران فخرفروش هشدار مى دهد كه به گذشته و آينده خود بنگرند و اين صفت رذيله را از خود دور سازند، مى فرمايد: «انسان را با تكبر چه كار؟ در آغاز، نطفه بى ارزشى است و سرانجام مردارى (گنديده). نمى تواند خود را روزى دهد و نه مرگ را از خود دور سازد»; (مَا لاِبْنِ آدَمَ وَالْفَخْرِ: أَوَّلُهُ نُطْفَةٌ، وَ آخِرُهُ جِيفَةٌ، وَ لاَ يَرْزُقُ نَفْسَهُ، وَ لاَ يَدْفَعُ حَتْفَهُ). شك نيست كه انسان امتيازات فراوانى دارد و نسبت به مخلوقات ديگر برتر است و بسيارى از انسان ها امتيازات ويژه اى ازنظر مال و ثروت و جاه و مقام و شرافت خانوادگى و قدرت جسمانى بر ديگران دارند ولى اين امتيازات دليل بر آن نمى شود كه انسان موقعيت خود را فراموش كند و به اين و آن فخر بفروشد و به خويشتن ببالد و گرفتار صفت رذيله اى شود كه مردم را از او و او را از خدا دور سازد. امام(عليه السلام) روى چهار نكته براى اثبات كوچكى و حقارت متكبران فخرفروش تأكيد مى كند، نخست روى آغاز آفرينش انسان تكيه مى نمايد كه نطفه اى است كوچك و ناچيز كه بسيارى از افراد از آن اظهار تنفر مى كنند و در پايانش هنگامى كه از دنيا مى رود چند ساعت بعد تبديل به جيفه گنديده اى مى شود. آيا اين امور باعث افتخار و تكبر است؟ سپس به بيرون وجود او نظر افكنده، مى فرمايد: توان اين را ندارد كه خود را روزى دهد و نيز مرگ را از خود دور سازد. البته ممكن است انسان براى تحصيل روزى، زراعت و دامدارى و تجارت داشته باشد ولى اگر خشكسالى شود يا آفتى در زراعت و دام ها بيفتد همه سرمايه او بر باد مى رود. يك طوفان يا آتش سوزى ممكن است مال التجاره او را نابود سازد و به تعبير ديگر تمام اين موارد از سوى خداوند روزى بخش است. انسان آن را جابه جا مى كند و از آن بهره مى گيرد. پس هرگز روزى دهنده خويش نيست. مرگ را هم از طريق درمان بيمارى ها و رعايت بهداشت ممكن است بتوان چند صباحى به تأخير انداخت ولى چنين نيست كه مرگ انسان در اختيار خودش باشد. به خصوص مرگ هاى پيش بينى نشده كه ناگهان دامان انسان را از دورن يا برون وجودش مى گيرد و به جهان ديگر مى فرستد. گويا اين كلام امام(عليه السلام) برگرفته از آيات قرآن مجيد در اواخر سوره واقعه است هر چند قرآن آن را به عنوان دليلى بر خداشناسى و معاد ذكر كرده ولى امام(عليه السلام) آن را به صورت ديگرى بيان نموده است. قرآن مجيد درباره آغاز وجود انسان مى فرمايد: «(أَفَرَأَيْتُمْ مَّا تُمْنُونَ * أَأَنْتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخَالِقُونَ); آيا از نطفه اى كه در رحم مى ريزيد آگاهيد؟ آيا شما آن را مى آفرينيد يا ما آفريدگاريم». بعد مى فرمايد: «(نَحْنُ قَدَّرْنَا بَيْنَكُمُ الْمَوْتَ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ); ما در ميان شما مرگ را مقّدر ساختيم; و هرگز كسى بر ما پيشى نمى گيرد!...». بعد مى افزايد: «(أَفَرَأَيْتُمْ مَّا تَحْرُثُونَ ...); آيا هيچ درباره آنچه كشت مى كنيد انديشيده ايد؟! آيا شما آن را مى رويانيد يا ما مى رويانيم؟! هرگاه بخواهيم آن را مبدّل به كاه درهم كوبيده مى كنيم كه در شگفتى فرو رويد! بعد مى افزايد: «(أَفَرَأَيْتُمُ الْمَاءَ الَّذِي تَشْرَبُونَ...); آيا درباره آبى كه مى نوشيد انديشيده ايد؟! آيا شما آن را از ابر نازل كرده ايد يا ما نازل مى كنيم؟! هرگاه بخواهيم، اين آب گوارا را تلخ و شور قرار مى دهيم; پس چرا شكر نمى كنيد؟!».[1] در حكمت هاى 126 و 419 نيز تعبيرات ديگرى آمده است كه به فخرفروشان و متكبران به شدّت هشدار مى دهد و به آن ها مى گويد: آغاز و انجام زندگى خود را بنگريد و از ناتوانى هاى خود در برابر حوادث كوچك زندگى باخبر شويد تا از باده غرور و تكبر سرمست نگرديد و راه زندگى را گم نكنيد. شاعر عرب نيز مى گويد: ما بالُ مَن أوّلُه نُطفَةٌ * وَجيفَةٌ آخِرُه يَفْخَرُ يُصبِحُ ما يَملِكُ تَقدِيمَ ما * يَرجو ولا تأخِيرَ ما يَحذَرُ چرا كسى كه آغاز كارش نطفه بى ارزش و آخرش مردار گنديده اى است اينقدر فخرفروشى مى كند؟ صبح مى كند در حالى كه توانايى ندارد آنچه را مى خواهد به سرعت به دست آورد و آنچه را از آن بيم دارد به عقب اندازد.[2]