بسم الله الرحمن الرحیم گاهی لازم است نکته ای، حرف یا کلامی تکانت دهد، به تفکر واداردت، یا اصلا داغونت کند. و این بهترین حالتی است که در بی حالی و تکرر ایام، می توان بدست آورد. و این بشارت می دهد که: یک خود جدید از خودت بنا کنی. اگرچه فکر می کنی این تغییر و تحول، یا زلزله، به مضاقت خوش نیاید. هراست را افزون کند و کمی ناامیدت سازد. ولی درست که: ساختمان‌ کلنگی وجودت را ویران کرده، ولی زمینش هنوز مال خودت است! پس شروع کن به ساخت و ساز خودت. برای ساختن هیچ وقت دیر نیست. شاید که جسمت را نتوانی تغییر دهی. بگویی دیگر وفتی برای تناسب اندام نیست. برای پرورش اندام دیگر دیر است! ولی: برای تغییر مسیر اشتباه، هیچ وقت دیر نیست. مگر نه اینکه خداوند رحمن و رحیم می فرماید: حتی اگر دم مرگ هم توبه کنید، می پذیرم! توبه دم مرگ، فقط برای عذرخواهی از گناهان و راحت مردن نیست. بلکه برای بازگشت از شیوه و روش اشتباه، و پیدا کردن راه و روش جدید و درست است. شاید که دم‌ مرگ هم خدا فرصتی مجدد بدهد، ولو یک ساعت؛ که همان یک ساعت بعد از تحول، به همۀ عمرِ اشتباه رفته، می ارزد. وقتی خداوند سبحان در قرآن مجید می فرماید: آیا آنکه می داند، با آنکه نمی داند، برابر است؟! این را خطاب به مثلا مومنینی می گوید که حتی تا آخر عمر، به اشتباه مسیری را به تصور و تخیل ایمان، می پیمایند ولی نمی دانند اشتباه می روند! پس همین که فهمیدیم اشتباه می رفتیم، اوج پیروزی است. یعنی که از این به بعد می دانیم. پس جزو دانندگان محسوب می شویم. و دیگر نه وقتمان می دهد و نه حق داریم خود را به ندانستن بزنیم. اگر نمی خواهی خودت را درست کنی و اشتباهاتت را جبران کنی، یک بحث دیگر است! خیلی از مردم حاضر نیستند تحول و نو شدن را بپذیرند؛ بخصوص در نفسِ وجودشان. مثل کسانی که باوجود ویران شدن خانه شان، حاضر نیستند خانه را تعمیر یا بازسازی یا ترک کنند؛ پس همانجا در زیر آوار همان خانۀ کهنه جان می سپارند و می گندند و فراموش می شوند! حتی شاید که خدا هم آنها را فراموش کند. بلند شو راه بیفت راضی به امروزت نباش قانع بودن به وضع موجود، ضررش از مرگ بیشتر است! تا از خودت ناراضی نشوی، هیچ جایی برای رشدت پدید نمی آید. خودت شو خودت را تغییر بده تا خدای خودت را با چشمانی بازتر و ذهنی سالم تر و نگاهی فراگیرتر بشناسی. مَن عَرَفَ نَفسَه، فَقَد عَرَفَ رَبّه کسی که خودش را شناخت، خدای خودش را خواهد شناخت. یک عمر بدون بسم الله رفتیم حتی نماز خواندیم و نفهمیدیم فقط زبانمان بسم الله گفته، نه دلمان! بسم الله بگو و برخیز و برای خدا و خودت، ادامۀ راه را که روشن تر از گذشته خواهد بود، بپیما. که فقط اوست منتظر تو. حمید داودآبادی

عاشورای ۱۳۷۴ جنوب لبنان، شهر نبطیه عکاس: حمید داودآبادی