غذای امام حسین رو با گدایی باید گرفت
خدابیامرز حاج "محمود حسینی" (پدر خانمم) که از قدیمی های تهرون بود (البته اصلیتش کاشونیه) یه خاطره قشنگ داره که تا حالا چندین بار برام تعریف کرده، ولی هر بار جذابیت و تاثیر خودش را برام داره.
حاج محمود می گفت:
"
اون قدیم قدیما که اصلا شماها نبودین، یه حاجی بازاری بود (متاسفانه حاج محمود اسم اون حاجی رو یادش رفته) که همۀ ۳۰ روزِ ماه محرم رو خرج می داد.
یه باغ داشت که هر روز ده بیست تا دیگ بزرگ بار می ذاشتن و برای ظهر، قیمه نذری به مردم می دادن. اونم از اون قیمه ها که عطرش آدمو زنده می کنه. (یعنی زنده تر می کنه).
دم ظهر که غذای نذری آماده می شد، خود حاجی، یه کاسه می گرفت دستش و می رفت لای جماعتی که از یکی دو ساعت پیش صف کشیده بودن تا نذری بگیرن.
می رفت وسط اونا توی صف، کاسه اش رو دراز می کرد و با التماس می گفت:
- آقا تو رو خدا … یه کاسه غذای نذری هم به من بدین …
وقتی بهش گفتن:
- آخه حاجی، خوب نیست. همه این دیگهای غذا که مال خودته. این چه کاریه می کنی؟!
گفت:
- روزیِ و غذای امام حسین (ع) رو، باید گدایی کرد و گرفت."
روح همشون شاد
حمید داودآبادی
