مسئولین مبسوط!
و باز هم مردم حرف آخر را زدند.
همان مردمی که فرزندان خود را همچنان برای دفاع از اسلام و انقلاب به قربانگاه می فرستند.
همین مردمی که هیچکس با وانت، مرغ و برنج و گوشت دم خانه پیرزنی که سه بچه اش شهید شده اند، توزیع نمی کند.
همین مردمی که پدر پیر دو شهید، از همین مغازه ای خرید می کند که من و تو روغن و برنج می خریم.
همین مردمی که هزینه بنزین دور دور کردن ماشین های مدل بالا و آقازاده ها، بر دوش آنان بیشتر سنگینی می کند ولی صدایشان درنمی آید.
هیچ تحفیفی هم ویژه خانواده شهدا و جانبازان شیمیایی که نفس ندارند و ... وجود ندارد.
پدر و مادری که همه دار و ندار خود فرزندانشان را فدا کردند، نه با اسکورت و محافظ آمده بودند، نه با ماشین ضدگلوله.
پای پیاده، مثل همه مردم، مثل 40 سال گذشته.
با اتوبوس و مترو، از در خانه آمدند تا بگویند:
ما همچنان ایستاده ایم.
مسئولین اما.
خیلیها که نیامدند چون کار واجب تر داشتند.
بعضیا که اصلاح طلب و کارگزار هستند و این کارها را پوپولیستی و امّل بازی می دانند و همچنان خود را تافته جدابافته می دانند.
و آنهایی که آمدند ...
ای وای
با ماشین شیشه دودی، چراغ زنان و بوق زنان، انگاری دختر 14 ساله عروس می برند!
تا دم جایگاه آمدند.
تازه چون هوا سرد بود، محافظین و همراهان بجایشان مشت گره کرده خود را بالا می بردند و شعار می دادند!
حواستان باشد
این مسندی که بر آن تکیه زده اید، امانت خون آن فرزندان مظلوم است.
از انقلاب گرفته تا جنگ و دفاع از حرم و این آخری ها مقابله با فتنه.
شاید این دنیا چندصباحی فکر کنید خبری است،
ولی آخرش باید آه و ناله آن مادر و پدر شهید را جوابگو باشید.
و باز مردم محجوب، مظلوم، صبور، مقاوم و مخلص، خالصانه تر از مدعیان، آمدند و مشت خود را بر دهان همه آنانی که با انقلاب اسلامی زاویه پیدا کرده اند، چه چپ و چه راست و هر حزب و گروه، کوبیدند.
خدا لعنت کند آنان را که بجای دین، حزب دارند!
حمید داودآبادی
4 آذر 1398
تهران - میدان انقلاب اسلامی
@hdavodabadi
