🍃🌱🕊 #چادرانه✌ حجاب بدون #حیااَداست.....!!! می گویند: میخواهم فکر نکنند که چادری هاعقب مانده اند! نهایت عقب ماندگی همین کارشماست ، که چادرزهرایی را آغشته به تبرج می کنید !

شکوه از تو غرور از تو غم دنیا به دور از تو تو شوق تماشایی تو بی پروا و زیبایی دلت دریا شبت روشن به نام توست نام من دیدنی ترین آسمان ای ستاره باران زخمی عشقی وطنم باید صدایت بزنم باید کنارت بمانم شعری و شوری وطنم وقتی صدای تو منم باید که از تو بخوانم زخمی عشقی وطنم باید صدایت بزنم باید کنارت بمانم شعری و شوری وطنم وقتی صدای تو منم باید که از تو بخوانم مرا با خود ببر آرام به بغض آخرین سنگر به خواب کوچه ی عاشق به عطر لاله ی پرپر تو حس خوب بارانی تو فریاد دلیرانی حریم امن دورانی تو ایرانی تو ایرانی زخمی عشقی وطنم باید صدایت بزنم باید کنارت بمانم شعری و شوری وطنم وقتی صدای تو منم باید که از تو بخوانم زخمی عشقی وطنم باید صدایت بزنم باید کنارت بمانم شعری و شوری وطنم وقتی صدای تو منم باید که از تو بخوانم زخمی عشقی وطنم شعری و شوری وطنم باید که از تو بخوانم •┈┈••✾•✨🧕✨•✾••┈┈• 🧕🏻حجـــــاب و عفــــاف🧕🏻   . ┈┉┅━❀🌺❀━┅┉┈ 「⃢🦋➺@hejab_o_efaf ┈┉┅━❀🌺❀━┅┉┈ کپی همراه لینک ممنونیم🌺🌺

به وقت رمــــــان

🇮🇷🌴فنــــــــدرســک🌴🇮🇷: #رنج_مقدس #قسمت_سی_و_هفتم دفتر علی سنگين نيست؛ اما ندانستن اينکه اين داستان چه کسی است که علی در دفترش نوشته، آزار دهنده است. تا دفتر را از دست ندادم بايد تمامش کنم. *** شب برايش سنگين و سخت شده است. قبلاً منتظر می ماند تا شب برسد و از خستگی های روزانه اش به پرده سياه شب پناه ببرد؛ اما اين شب ها از فکر و خيال بيچاره شده است. پيش تر ها جايی خوانده بود که «خوبی ها و مهربانی ها» هم می تواند تو را تا جهنم بکشانند! انسان اگر نفس خودش را زير پا نگذاشته باشد؛ خوبی ها و زيبايی ها مغرورش می کند. قابيل که از اول جنايتکار نبود. گاه خودش را زير ذره بين می گذاشت، گاه دوستان دور و اطرافش را. گاهی خوب اند، گاهی پايش که بيفتد، حاضرند هزار بدی بکنند تا به آنچه که دلشان می خواهد برسند. اين متن تمام هستی او را رو آورد. مادر متوجه حال و روزش شده بود. مدارا می کرد. پدر يکی دو بار سر صحبت را باز کرد تا مشکل فکر و دلش را بفهمد. گفته بود که هنوز تکليف خودم با خودم روشن نيست. صحرا ظاهرا خيلی در دانشگاه مراعات می کرد؛ ولی کم کم داشت در لحظات خلوت فکرش راه پيدا می کرد. صحرا به هر بهانه ای هم صحبتش می شد. برادرش، درسش، تنهايی اش، مشکل دوستش، سؤالهای ذهنش... - شما به من شک داری و ازم دوری می کنی! اين حرف صحرا مثل پتک می خورد توی سرش. شک يعنی چه؟ دوری کردن او از صحرا، نه از روی شک، که از روی ترديد به اين کار بود. - همين که می فهمم پياممو، ايميلمو، نوشته مو خوندی آرامش می گيرم. همين قدر همراهيت برام کافيه. راضی ام. چهاردهم اسفند بود. روزهای آخر نفس کشيدن زمستان. با ذهن آشفته ای که به هم زده بود تا صبح خوابش نبرد. دمِ سحر عطش عجيبی داشت. به طلب آب از اتاق بيرون آمد. مادر را ديد که سر سجاده اش نشسته است. دنبال پناه می گشت. مقابلش نشست. برای آنکه به چشمان مادر نگاه نکند حاشيه های سجاده را به بازی گرفت. مادر از چشمان او حال و روزش را خواند. اين مدت شايد مراعات کرده و حرفی نزده، اما مگر می شود که حالش را نفهميده باشد. مادر عادتشان داده بود روی پای فکر و تدبير خودشان بايستند و هر جا صلاح ديدند لب به سخن باز کنند. اجازه می داد که تجربه کنند، شکست بخورند، بلند شوند، زخمی بشوند؛ اما نشکنند و نااميد نشوند. هر چند اين مدت حالش اين قدر بد بود که مجبور شد لب باز کند. مادر لبخندی زد و دستش را ميان موهای آشفته اش کشيد. چه قدر به اين نوازش و کلام مادر نيازمند بود! به سجده رفت و سر که از سجده برداشت، مطمئن بود اين سجده و دعای مادر، گره از کارش باز خواهد کرد؛ اما اينکه چه طور باز می شود و او چه قدر بايد تاوان بدهد، نمی دانست ادامه دارد . . . ✍ 🧕🏻حجـــــاب و عفــــاف🧕🏻   . ┈┉┅━❀🌺❀━┅┉┈ 「⃢🦋➺@hejab_o_efaf ┈┉┅━❀🌺❀━┅┉┈