تازه راه افتادیم 😃

خدا میخواد صبر منو امتحان کنه

انقد از خودم بدم میاد و به زندگیم نمیرسم که حد نداره

الانم دراز کشیدم رو فرش کثیف وسط اتاق دم سطل آشغال چون چیزی برای از دست دادن ندارم

یه آدم بد قول شدم که نمیتونم هیچ تعادلی بین هیچ کاری ایجاد کنم 😭

این وسط باید نگران یک بچه ی اسکل هم باشم

یک روز از دست این بچه من سکته میکنم واقعا چقدر بده که آدم بزرگ میشه و خیلی چیزارو متوجه میشه و احساس مسئولیتش نسبت به اطرافیانش بیشتر میشه ولی کاری هم از دستش برنمیاد

یک جوری خوابم میاد که میخوام بمیرم 😭

مثلا میخواستم درس بخونم خیر سرم

نهایتا بتونم ظرفامو بشورم و بعدش بخوابم

از آشپزخونه ی شلوغ متنفرم و اصن حوصله ی این که وایسم ملت بیان وسط ظرف شستن من ظرفاشونو بشورن ندارم و این که تیکه بندازن که بدو چقد طولش میدی و فلان بعضیا یه جوری ظرف میشورن که بیشتر شبیه کثیف کردنه تا شستن من اینجا واقعا نمیتونم سریع باشم چون اصن حس تمیزی نمیده و کلی باید مقدمه چینی کنم برای یه ظرف شستن کوفتی

ظرفامو گذاشتم پایین