•|
بسم رب النور|•
مادر کلمه‌ای است که شاید همان راز ورود ما به جهان دینی باشد. جهانی که در آن خدا با بشر سخن می گوید و انسان خود را در آغوش او احساس می کند.
این روزها و در‌میان همه‌ی شلوغی‌های درونی و بیرونی، وقتی چشم‌هایمان را میبستیم و با قلبمان گوش میسپردیم ، می‌شنیدیم آوای
《اغیثینی یا فاطمه》 است که شهر را پر کرده.
می‌دیدیم که در هر کوی و برزن، همه و همه دست به دامان مادری شده‌اند که نورِ عالمین است.
که با یک نگاهش تمام سنگینی همومِ عالم را از روی سینه برمیدارد.
ما نیز با بضاعت اندکمان، برآن شدیم که به بانوی نور متوسل شویم.
دور هم جمع شدیم، شعرشما را خواندیم،
برای غربت شب‌های علی (علیه‌السلام) اشک ریختیم
پناه بردیم به قلم و جوهر کتیبه‌تان
دخیل بستیم به چای روضه تان
قرآن خواندیم و متوسل شدیم، به محبوب دلِ شما.
فقط و فقط وفقط برای اینکه بگوییم، ما نامی آشناتر و نزدیک‌تر از شما سراغ نداریم.
برای اینکه بگوییم، ای مادرآب، ای زهرای علی، اگرچه فرزند خوبی برایتان نبودیم اما یقین داریم که وجود شما، بشارتی است بر آنکه خداوند اگر پیامبر را از میان ما می‌برد اما مادر را برای ما می‌گذارد.
برای اینکه بگوییم، ما با دعای شماست که زنده‌ایم و نفس میکشیم، ما را به حال خودمان وامگذارید مادر خوبی‌ها.
@tarahane_ayeh
@heyathonarisf / هیئت هنر اصفهان
