صبحے بود و مبعثے ڪھ سٺـاره‌اٺــ افٺاد و ٺــو جایشـ بالا رفٺـے و وسط قابـ آسمانـ جاـے گرفٺے. شدـے شباهنگـ و چشمگیر. ڪارـے ڪردـے ڪھ سرمـ همیشھ بالا باشد و نگاهمـ خیرھ بھ ٺــو. #سالگرد_قمری

اسفند که می‌شود قلبم تندتر می‌زند. به نیمه که می‌رسد نگاهم می‌افتد به آینه. نور وقیح و مزاحم هم پی‌ نگاهم را می‌گیرد و پهن می‌شود وسط قاب. بعد از کمر می‌شکند و برمی‌گردد به من. چشمم را چنگ می‌زند. دقیقه‌ای پلک می‌بندم. بعد که بازش می‌کنم دختری را وسط قاب می‌بینم که از اتفاق‌ شبیه است به من. چشمانم گره می‌خورد به چشمان سیاه و براقش. تصویر خودم را توی مردمک‌‌هایش می‌بینم. لبخند می‌زنم. با لبخند جواب می‌دهد. سر که کج می‌کنم، سر تکان می‌دهد ولی اخم که می‌کنم، خیره فقط نگاهم می‌کند و همچنان می‌خندد. لبخندش مثل عسل شیرین است و مثل خواب کوتاه. دروغ چرا؟ دوستش دارم. از وفا و صمیمیتش خوشم می‌آید. توی گذر و پیچ‌وخم‌های زندگی، جاهایی که باید راه کج می‌کرد و می‌رفت تا تمام شوم و بریزم، پا پس نکشید و ماند. وقتی‌هایی که التماس گوشت و عصب و استخوان را می‌کردم و بی‌صدا می‌گفتم: «کو معرفت؟» باصدا سرم داد کشید که دست از همه‌شان بکشم و بچسبم به روح. که روح بهتر است و فُلان و فُلان. که دنبالش راه بیفت و حواست را پرت کن از درد و خستگی. توی گوشم تکرار کرد: «این نیز بگذرد» بونه ‌‌گرفتم که «چطور و چگونه؟» نگاهم را بغل گرفت و پرتاپ کرد به دورها، به سرانجام. و خلاصه‌ی کلام بود با من تا این لحظه و امشب... امشب بعد خاموش کردن شمع‌ها، باز در آینه نگاه انداختم. زودتر از من نشسته بود در قاب. لبخند نزده، لبخند زد و این‌بار پیش از من بارانی ‌شد. خیسی چشمانش رنگ پس داد و صورتش را مات کرد و خاموش. و اینجا بود که فهمیدم این من نبودم در آینه، همیشه تو بودی که داشتی نگاهم می‌کردی. ♢بـھ وقٺــ سیزدهمینـ روز از اسفنـد هـزار چهارصـد و یڪـ♢ #تولدم_تولدت #خواهرانه‌هامون #تو_هستی_پیشم_بیشتر_از_قبل @hh00tt | 『➁ ɥsıℲ』

نگاهم گیر کرده بود به صفحه گوشی، به پیامک اداره پست: «مرسوله به اداره پست شهر اهواز تحویل گردید.» مار توی دلم پیچ ‌خورد. به روی خودم نیاوردم. صفحه‌ها را برگشتم عقب. وارد سایت شدم. نوشتم: «آدرس من اینه.» اضافه کردم: «بسته رو اشتباه فرستادید اهواز!» و تا چند روز پیگیر نشدم. دیروز بود که بسته از در خانه‌مان آمد تو. شکل و شمایلش داد می‌زد که داخل شکم بزرگش چه دارد. می‌دانستم هرچه که هست، قطعا کتاب نیست. اسم «فائزه» را که دیدم قلبم ریخت. اشک پرده انداخت روی چشمم. بعد خیالم از لای پنجره نیمه باز بیرون رفت. در کوچه پس‌کوچه‌ها چرخید و شهر به شهر جلو رفت تا رسید به اهواز. نرمه بادی که مخلوطی بود از بوی زهم ماهی و شوری دریا زد توی صورتم. حتی لحظه‌ای پایم پوست نرم و گرم شهرش را لمس ‌کرد. بعد صورت فائزه جلویم نقش بست. نگاهم روی نگاه مهربانش دقیقه‌ای سکته کرد. چشم باز کردم و رفتم سراغ گوشی. برای فائزه حسابی از حس و حالم نوشتم. و سراغی از مبارکه گرفتم. گفتم: «فائزه سورپرایزم کرده.» گفت: «فقط فائزه؟» گفتم: «یعنی چی؟ واضح حرف بزن!» گفت: «حالا برو جلو، می‌فهمی!» حرفش از توی گوشم رد ‌شد و ریخت توی مویرگ‌ها. چرخید و چرخید تا رسید به قلبی که ضربانش شدت گرفته بود. نگاه سنگینم را روی پوست نازک جعبه و محتوایات داخلش ‌چرخاندم. ولى هرچه زور زدم و چشم‌ تنگ کردم، چیزی حاصل نشد. وقتی خیالم راحت شد که هدیه‌ای پنهان نمانده، توی گروه پیام دادم. خواستم فخری فروخته باشم. شروع کردم به تمجید. که فائزه این‌طور کرده و آن‌طور. از شکلات‌ها گفتم. از چیپس و ماگ و نوتلا. کوکی را هم‌ چسباندم به ته جمله. حالا يا گوششان بقيه چيزها را نشنيده بود يا شنيده بودند و به روى خودشان نياوردند كه فقط قفلی زدند روی کوکی. که کوکی را بخور و چرا معطل می‌کنی؟ حالا نه به این شکل، ولی یک چیزی شبیه به این‌. نزدیک به شانزده جفت چشم چسبیده بود به صفحه گوشی. متنظر بودند ببینند من کِی گشنه‌ می‌شوم و سراغ کوکی را می‌گیرم. هرکدام به شکلی ترغیبم می‌کردند. زینب اصرار و اصرار که خوردی خبر کن. طاهره می‌گفت موقع خوردن از کوکی تکه‌تکه شده و دهانت فیلم بگیر. نفیسه هم از کوکی‌های محلی‌شان گفت. از عطر زعفران و شیرینی پودر قند با آرد و زردچوبه. می‌خواست بزاق دهانم را قلقلک بدهد. هرچه جلوتر می‌رفتم، حرف‌هاشان از حالت توصیه خارج می‌شد و رنگ و بوی تهدید می‌گرفت. حدیث حتی به زور متوسل شد که: «میثاق کوکی رو می‌خوری یا بیام فرو کنم تو حلقت؟» این لابه‌لا حرف‌هایی هم از محتوا ‌زدند که برایم گنگ بود و نامفهوم. فاطمه می‌گفت: «اصن چیزی که میانش چیزی برای ارائه نداشته باشه چیز نیست» ریحانه پافشاری می‌کرد: «محتوا مهم‌تر از فرمه، حتی اگه استاد نفی کنه.» و مبارکه جوش می‌زد: «کوکی رو آروم بخور!» و ادامه می‌داد: «جان من است او هی مبُردیش. آن من است او هی مخوردیش.» عقربه ساعت انگار چسبیده بود به چهار و پانزده دقیقه. چهار و پانزده دقیقه و تمام وسایل خانه شده بودند چشم و از طرف گروه سومی‌ها مرا می‌پاییدند. زیر فشار نگاهشان داشتم له می‌شدم. بچه‌ها و زمین و زمان از یک طرف به خوردن کوکی فشار می‌آوردند، وافل و موکای جاخوش کرده در شکم هم از طرف دیگر. زور دومی اما می‌چربید. نمی‌گذاشت حتی فکر کوکی‌ از آسمان ذهنم بگذرد. مجبور شدم درِ گروه را تا نزدیکی‌‌های ساعت نه ببندم و قفل و زنجیرش کنم. تا مبادا سری از آن‌ تو‌ بیرون بیاید و حرفی از کوکی بزند. چند ساعتی خوابیدم. حالا گرسنگی حسابی به شکمم نشسته بود. از مامان خواستم کوکی را ببرد. بی‌انصافی نکرد و چاقو را درست وسط شکم لاغرش فرو کرد. نوک چاقو جایی آن وسط‌ها به چیز محکمی خورد و بیشتر فرو نرفت. بعد با انگشت به جانش افتاد. پوست و گوشتش را که کند، کارتِ هدیه سرش را از آن تو بیرون آورد. کارت مثل بچه، زیر پتویی از آرد و شیر و تخم‌مرغ جاخوش کرده بود تا یخ نزند. بهت و تعجب و مقدار زیادی هم ذوق باهم ریخت ته دلم. ذوق اما غالب بود. آمد و روی لب‌هایم چرخید. بعد وسط چشم‌هایم چنبره زد. گرمای تنش مسری بود. چشمم داغ شد و اشک باریکی پوست صورتم را دست کشید و پایین ریخت. توی گروه نوشتم: «شما می‌دونستید؟» بچه‌ها شروع کردند به خنده، به شوخی و مسخره. که چطور متوجه نشدی؟ حتی برچسب خنگی بهم زدند. حدیث می‌گفت: «به خدا من اگه می‌دونستم اینقدر خنگی، می‌دادم کارت رو بزنن رو پاکت اداره پست، روی اون قسمت گیرنده که چشات ببینه.» ولی من بی‌خیال از این حرف‌ها، فکرم پرواز کرد و رفت نشست روی پشت‌بام ظهری که پیام فاطمه(مدیر اجرایی) بالا آمد. آدرس و کد پستی‌ام را می‌خواست. می‌گفت لازم دارد و هرچه اصرار کردم بیشتر نگفت.

هم آدرس دادن برایم سختم بود و هم نمی‌دانستم چه‌جور منظورم را به کلمات سنجاق کنم که دو هفته دیگر تهران نیستم. این شد که پایم به گروه «سومی» باز شد. بچه‌ها یک‌جوری برایم نقش بازی کردند که فکر کردم حرف عیدی و این‌جور چیزهاست. نگو از همان روز کارشان توی گروه پشتی، گروهی به اسم «دروغ مصلحتی برای تولد میثاق» شروع شده بود. فائزه هم مسئول بود تا تمامی نقشه‌ها را به مرحله اجرا برساند. ١٤٠١ برای پرده سوم و پایان، چیزی کم داشت. شده بود فسنجانی بدون رب انار یا قیمه بدون لیمو‌ عمانی. باید ماجرایی می‌آمد‌ و این سال را آن‌طور که باید تمام می‌کرد. داشتم ناامید می‌شدم که استادیارها آستین بالا زدند. همین‌طوری بمونید برام♡ #تولد #هدیه‌ای_که_وسط_کوکی_جاخوش_کرده_بود #چرا_چنین؟ @hh00tt | 『➁ ɥsıℲ』

من آدم روزهای سخت نیستم. هیچ‌کداممان نیستیم. اینکه می‌گویند فلانی گرگ باران دیده است را درک نمی‌کنم. هیچ‌وقت نکرده‌ام. به نظر من سختی هرچه بیشتر، پوست هم نازک‌تر. اصلا ندیده‌ام آدم پوست کلفت به عمرم. مگر داریم؟ مگر می‌شود با سوهان زندگی درافتاد و باز هم پوستِ کلفت داشت. سوهان کارش تراشیدن است، حالا چه آهن، چه چوب، چه پوست و ناخن. کافی‌ست یک‌بار دست‌ش در رفت‌و‌آمد روزها به تنت بخورد. لمس نازکش هم چنگ می‌اندازد. از رد انگشتش خون غلت می‌خورد و بیرون می‌ریزد. کمی بعد حتما دلمه می‌بندد. خشک می‌شود و پوست می‌اندازد. ولی درد، آن زیرها چشمش باز است و منتظر. تا بهانه‌ای بیاید و خودش را خالی‌ کند. و امروز صبح دوباره خالی شد. به بهانه افتادن ستاره مسعود دیانی. اگر غریبه‌ای در آن سر دنیا هم ستاره‌اش می‌افتاد، باز بیرون می‌ریخت. سراغ صفحه‌اش را گرفتم. همیشه همین کار را می‌کنم. از روزهای قبلشان سراغی می‌گیرم. می‌خواهم بیشتر بدانم. این بیشتر دانستن همانا و‌ پرواز خیال هم همانا. خیالم شده بود پرنده‌ای. مدام می‌کوبید به قفسِ سرم. بال‌بال می‌زد که راه باز کنم برایش. دست و پایش را ‌بستم. هرچه بیشتر تقلا ‌کرد، طناب را محکم‌تر کشیدم. بی‌توجه به داد و بی‌دادش چشم دوختم به آلبوم دیانی. پر بود از قصه. آن‌ پایین‌ترها شاید صدای خنده‌ای می‌آمد. ولی بالاتر که آمدم، اگر صدایی می‌آمد که کم بود از اتفاق، فقط خِس‌خِس نفس‌هایی بود مردانه. روایت‌ها با سنگینی چشمانم تمام شد. به پلک‌هایم فشار ‌آورد. افتادند روی هم. حالا یک سَر فکرم جایی بود، پیش آیه و ارغوان و بقیه‌اش توی چندسال قبل، کنج تاریکی از خانه خودمان. خیال رها شده بود. می‌رفت و از اتفاق ‌زیاد هم رفت. رفت تا رسید به صبح‌هایی که با یک بغل خبر بد بالا می‌آمدند. به آدم‌هایی که رمق سرپا ایستادن نداشتند و عمرشان با سال کهنه ته ‌می‌کشید. آخرین دری که زد، خانه مرگ بود. مرگی که هرصبح، با آفتاب، کوچه‌ها را دست می‌کشید و جلو می‌آمد. مثل رهگذر از پشت در داد می‌زد. و سلام می‌داد. آدم‌ها را انگاری ترس بلعیده بود. ساکت و سردشان کرده بود که سلام ندهند. و نمی‌دادند جز عده‌ای. تا دهانشان می‌آمد به جوابِ سلام باز شود، رهگذر می‌آمد و گرمای تنشان را می‌مکید. نرمه‌نرمه سرد می‌شدند و بی‌رمق. بعد از روی صندلی بلند می‌شدند و می‌رفتند روی میز، کنار شمع، توی قاب. انگار که هیچ‌وقت بیرون از قاب نبودند و همیشه آنجا بودند. صبح پنجشنبه باز دستی از آستین روزگار بیرون آمد و زخمم را لمس ‌کرد. خون بیرون ریخت و من دست و پا زدم که باور نکنم، که مرگ این‌قدر نزدیک است. که بی‌هوا انگشتش را می‌چسباند به زنگِ در‌. که پا پس نمی‌کشد تا در را باز کنی. خواستم بترسم. حتی لحظه‌ای ترسیدم. نه از مرگ، که از تنهایی. ولی باد خاطرم آورد که ترس برای آن‌هایی‌ست که منتظری ندارند. #مسعود_دیانی #ستاره‌ی‌دیگری‌که‌افتاد @hh00tt | 『➁ ɥsıℲ』

آبنبات‌هل‌دار را آرام ورق می‌زنم. می‌خواهم شیرینی‌اش ذره‌ذره جوش بزند و بریزد ته دلم. ولی هرچه جلو می‌روم و تقلا می‌کنم به‌ جانم نمی‌شیند. شده مثل شیرینی مانده‌ای‌ که شیرینی‌اش ‌بیشتر از اینکه سر بخورد توی معده، می‌چسبد به سق و دردسرساز می‌شود. خوب می‌دانم چرا این‌طور شده، ولی تقصیر را می‌اندازم گردن سیب‌زمینی‌ها. سیب‌هایی که مثل آدم‌های روزه‌دار، هرکدام یک وری پهن شده‌اند وسط چینی سفید کنار دستم. هر یک خطی که می‌خوانم، برمی‌گردم و مقداری روی بشقاب و محتویات داخلش وقف می‌کنم. سرخی سس توی مسیر نگاهم نشسته و مدام پلکش می‌پرد. چشمک می‌زند انگار. دلم غنج می‌رود. آب دهانم را یکجا قورت می‌دهم. به سرم می‌زند که تا صفحه ۱۰۰ سراغش را نگیرم. و نمی‌گیرم. چهل دقیقه جان می‌کنم. حالا بیست و پنج صفحه منظور را خوانده‌ام، نون‌خ شروع شده و نوبت خوردن سیب‌زمینی‌هاست. آبنبات‌هل‌دار که نتوانست حالم را جا بیاورد، امیدوارم به ترکیب این دو باهم. سه‌چهارتایی سیب‌ توی دهانم جا می‌گیرد و برمی‌گردم به تلویزیون، به نون‌خ. نگاهم قفل می‌شود روی سلمان. خنده‌ای زورکی بیرون می‌ریزم. شنیده‌ام خنده حتی مصنوعی هم خوب است. خنده را بیشتر می‌کشم. تعداد بیشتری سیب‌ توی حلق جا می‌گیرد. مزه‌ی سیب‌زمینی و شیرینی مایل به تندی سس می‌چسبد به زبانم. خیلی طول نمی‌کشد که مزه‌اش می‌ریزد. سیب‌ها تلخ می‌شوند. سسش تلخ‌تر. عین همین بشقاب را بقیه هم دارند. به‌به و چه‌چه می‌کنند. تعریف که جدا از خود سیب‌زمینی که مثل عسل شیرین است، نحوه درست کردنش هم بی‌تأثیر نیست. هرچه بیشتر می‌گویند، دهانم تلخ‌تر می‌شوم. مثل امروزی انگار زمین و زمان حالشان با من به‌هم ریخته. هوای بهار‌ نیش‌دار شده. هی توی خانه دور می‌چرخد و پوست دست و صورتم را خراش می‌اندازد. یا شمعدونی‌های پشت پنجره بیشتر از اینکه صورتی باشند، شرابی بدرنگ شده‌اند و آب توی بطری شور. تلخی از جانم پس داده و روی همه‌چیز دست کشیده. از آبنبات هل‌دار گرفته، تا سیب‌زمینی‌ها و نون‌خ. همه را زهرمار کرده. ♢بـھ وقٺــ دهمینـ روز از فروردینـ هـزار چهارصـد و دو♢ #تلخی @hh00tt | 『➁ ɥsıℲ』

آن شب؛ تنم داغ بود. گاهی هم می‌لرزید. نفس بازی درآورده بود. هی خودش را می‌انداخت‌ توی گودال سینه و بیرون‌ نمی‌آمد. مگر به زور و تقلا. قلب هم افتاده بود روی دور و گومپ و ‌گومپ می‌زد. باید می‌خوابیدم، قبل از آنکه جیغ و داد دستگاه بلند شود. چشمانم اما به زور هم بسته نمی‌شد. ته نگاهم گیر کرده بود به پوست نازک مفاتیح کنار تخت. به «یا رازق الطفل الصغیر» به «یا راحم الشیخ الکبیر» فاصله من و مفاتیح زیاد بود، ولی نه آن‌قدری که بهانه بدهد دستم. شروع کردم به خواندن. دوصفحه باز روبه‌رویم زود تمام شد. پنج دقیقه، ده دقیقه، یک ربع طول کشید تا ورق خورد و رفت صفحه بعد. باز از گوشه راست بالا شروع کردم و نگاهم مثل ماهی لیز خورد و افتاد آن پایین، سمت چپ. و دوباره فاصله. هربار فرازهای آخر صفحه، آن‌قدر نوک زبانم می‌ماند تا یکی از کنار من و تختم رد شود. فرقی نمی‌کرد چه کسی، فقط احتیاج داشتم که یکی بیاید و نوک انگشتش بگیرد به صفحه تا ورق ‌بخورد. راضی بودم به همین! پریشب؛ پایم را کردم توی یک کفش که بقیه‌اش را راحتی می‌خواهم. اصرار پشت اصرار. آخر هر جمله هم شرح حال ‌کردم که خسته‌ام. جوابم اما فقط سکوت بود. یک ساعت بعد رسیدم به جوشن. دلم گرم بود که نفس می‌آید و درد چند ساعتی هست گم شده. نرم‌نرم جلو رفتم. تا «یا مجیب دعوة المضطرین»که قرار گذاشته بودم به تکرار چندباره‌اش با گریه. ولی همین که رسیدم، سردی ریخت توی وجودم. چندباری پلک زدم. مردمک‌ها را چپ و راست و بالا و پایین کردم که شاید حریر نازک نشسته روی چشمم کنار برود. نرفت. فقط کلفت‌تر شد. «یا من لا یرجی الا فضله» برایم مات بود. «یا من وسعت کل شی‌ءٍ رحمته» مات‌تر. نور ملایم و باد نرم پنکه هم بی‌تاثیر نبودند. حوالی ساعت یک، سر «یا حبیب الباکین یا سید المتوکلین...» سرم روی متکا دور ‌چرخید. بعدازظهر خوابیده بودم، ولی باز دلم تنگش بود. نفهمیدم چه جور، فقط ‌خواندم و جلو ‌رفتم. «بک یا‌الله‌»‌ها را هم چسباندم به آخرش‌. عجله داشتم به تمام شدن. فقط اندازه چند «مولای یا مولای» صبر کردم. «انت القوی و انا الضعیف و هل یرحم الضعیف الا القوی» را که روانه‌ی آسمانِ پشت سقف کردم، تاریکی پرده انداخت روی چشمم. قبول! خیرم در همین است که هست... که غیر این، همه‌اش شر است. که اگر نبود، حتما اتفاق افتاده بود. «وعسی‌ان‌تحبواشیئا‌وهو‌شر‌لکم» #تاحالا‌دست‌خودت‌بوده‌بقیه‌ش‌هم‌با‌خودت @hh00tt |『➁ ɥsıℲ』