#حضرت_رسول_اکرم_صلوات_الله_علیه
✅مردی از اميرالمؤمنين امام علی(علیه السلام) درخواست كرد که اخلاق حضرت رسول اكرم(ص) را برايش وصف کند و بشمارد!
حضرت(ع) فرمود :
تو نعمتهاي دنيا را بشمار تا من نيز اخلاق آن حضرت(ص) را برايت بشمارم!
آن مرد عرض كرد：
چگونه ممكن است نعمتهای دنيا را احصاء كرد و به شمارش آورد، در حالی که خداوند در قرآن کریم مي فرمايد：
📋«وَ اِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللهِ لا تَحْصُوهَا»
♦️اگر نعمت های خداوند را بشماريد، نمی توانيد آن را به پايان برسانيد.(نحل ۱۸)
اميرالمؤمنين(ص) فرمود :
خداوند تمام نعمت های دنيا را قليل و كم می داند، در اين آيه كه مي فرمايد :
📋«قُلْ مَتاعُ الدُّنْيا قَلِيلٌ»
♦️بگو متاع دنيا اندك است!(نساء ۷۷)
در حالی که خداوند متعال اخلاق رسول اكرم(ص) را در اين آيه عظيم شمرده و چنانچه مي فرمايد：
📋«اَنَّكَ لَعَلَي خُلُقٍ عَظِيمٌ»
♦️تو را خوئی بسيار بزرگ است.(قلم ۴)
اينك تو چيزی كه قليل است نمی تواني بشماري، من چگونه چيزي كه عظيم و بزرگ است شمارش كنم!
ولی همين قدر بدان، تمام پيامبران مظهر يكي از اخلاق پسنديده بودند، چون نوبت به آن حضرت(ص) رسيد تمام اخلاق پسنديده را جمع كرد و از اين رو فرمود：
📋«اِنِّي بُعِثْتُ لِأُتَمّمَ مَكارِمَ الْاَخلَاقِ»
♦️من برانگيخته شدم تا اخلاق نيكو را تمام كنم و به کمال برسانم.(۱)
📚منبع :
۱)السُنن الکبری بیهقی، ج۱۰، ص۳۲۳
✨﷽✨
✍امام رضا(علیه السلام):
🔴عقل مسلمان تمام نیست، مگراین كه ده
خصلت را دارا باشد:
۱ـ مردم به او امید خیر داشته باشند؛
۲ـ از بدى او در امان باشند؛
۳ـ خیر اندك دیگرى را بسیار شمارد؛
۴- خیر بسیار خود را اندک شمارد؛
۵- هرچه حاجت از او خواهند دلتنگ نشود؛
۶ـ درعمر خود از دانش طلبى خسته نشود
۷ـ فقر در راه خدا از توانگری(بدون رضای خدا)
برایش محبوبتر باشد؛
۸ـ خوارى در راه خدا از عزّت درکنار دشمن خدا،
برایش محبوبتر باشد؛
۹ـ گمنامى را از پُر نامى بیشتر بخواهد؛
سپس با تاکید فرمودند:
و اما دهم...
احدى را ننگرد جز این كه درباره اش
بگوید که او از من بهتر و پرهیزكارتر است....
📚 تحف العقول ص۴۴۳
❤️ امام هشتم اقیانوس #رأفت و دریای بی‌پایان #رحمت است؛ زوار قبر او أقرب خلق هستند به #عرش_خدا...
🎙 آیت الله العظمی وحید خراسانی
📆 ۷/ اسفند/ ۱۳۸۷
◼️ #کلام_فقیه #امام_رضا علیه السلام #پیشنهاد_دانلود ☝️
پنجاه مورد از اخلاق و رفتار محمدی(ص):
۱-هنگام راه رفتن با آرامی و وقار راه می رفت.
۲-در راه رفتن قدم ها را بر زمين نمی کشيد.
۳-نگاهش پيوسته به زير افتاده و بر زمين دوخته بود.
۴-هرکه را می ديد مبادرت به سلام می کرد و کسی در سلام بر او سبقت نگرفت.
۵-وقتی با کسی دست می داد دست خود را زودتر از دست او بيرون نمی کشيد.
۶-با مردم چنان معاشرت می کرد که هرکس گمان می کرد عزيزترين فرد نزد آن حضرت است.
۷-هرگاه به کسی می نگريست به روش اربابان با گوشه چشم نظر نمی کرد.
۸-هرگز به روی مردم چشم نمی دوخت و خيره نگاه نمی کرد.
۹-چون اشاره می کرد با دست اشاره می کرد نه با چشم و ابرو.
۱۰-سکوتی طولانی داشت و تا نياز نمی شد لب به سخن نمی گشود.
۱۱-هرگاه با کسی، هم صحبت می شد به سخنان او خوب گوش فرا می داد.
۱۲-چون با کسی سخن می گفت کاملا بر می گشت و رو به او می نشست.
۱۳-با هرکه می نشست تا او اراده برخاستن نمی کرد آن حضرت بر نمی خاست.
۱۴-در مجلسی نمی نشست و برنمی خاست مگر با ياد خدا.
۱۵-هنگام ورود به مجلسی در آخر و نزديک درب می نشست نه در صدر آن.
۱۶-در مجلس جای خاصی را به خود اختصاص نمی داد و از آن نهی می کرد.
۱۷-هرگز در حضور مردم تکيه نمی زد.
۱۸-اکثر نشستن آن حضرت رو به قبله بود.
۱۹-اگر در محضر او چيزی رخ می داد که ناپسند وی بود ناديده می گرفت.
۲۰-اگر از کسی خطایی صادر می گشت آن را نقل نمی کرد.
۲۱-کسی را بر لغزش و خطای در سخن مواخذه نمی کرد.
۲۲-هرگز با کسی جدل و منازعه نمی کرد.
۲۳-هرگز سخن کسی را قطع نمی کرد مگر آنکه حرف لغو و باطل بگويد.
۲۴-پاسخ به سوالی را چند مرتبه تکرار می کرد تا جوابش بر شنونده مشتبه نشود.
۲۵-چون سخن ناصواب از کسی می شنيد. نمی فرمودـ« چرا فلانی چنين گفت» بلکه می فرمود « بعضی مردم را چه می شود که چنين می گويند؟»
۲۶-با فقرا زياد نشست و برخاست می کرد و با آنان هم غذا می شد.
۲۷-دعوت بندگان و غلامان را می پذيرفت.
۲۸-هديه را قبول می کرد اگرچه به اندازه يک جرعه شير بود.( اشتباه نشود. هدیه با رشوه فرق دارد!!)
۲۹-بيش از همه صله رحم به جا می آورد.
۳۰-به خويشاوندان خود احسان می کرد بی آنکه آنان را بر ديگران برتری دهد.
۳۱-کار نيک را تحسين و تشويق می فرمود و کار بد را تقبيح می نمود و از آن نهی می کرد.
۳۲-آنچه موجب صلاح دين و دنيای مردم بود به آنان می فرمود و مکرر می‌گفت هرآنچه حاضران از من می شنوند به غايبان برسانند.
۳۳-هرکه عذر می آورد عذر او را قبول می کرد.
۳۴-هرگز کسی را حقير نمی شمرد.
۳۵-هرگز کسی را دشنام نداد و يا به لقب های بد نخواند.
۳۶-هرگز کسی از اطرافيان و بستگان خود را نفرين نکرد.
۳۷-هرگز عيب مردم را جستجو نمی کرد.
۳۸-از شر مردم برحذر بود ولی از آنان کناره نمی گرفت و با همه خوشخو بود.
۳۹-هرگز مذمت مردم را نمی کرد و بسيار مدح آنان نمی گفت.
۴۰-بر جسارت ديگران صبر می فرمود و بدی را به نيکی جزا می داد.
۴۱-از بيماران عيادت می کرد اگرچه دور افتاده ترين نقطه مدينه بود.
۴۲-سراغ اصحاب خود را می گرفت و همواره جويای حال آنان می شد.
۴۳-اصحاب را به بهترين نام هايشان صدا می زد.
۴۴-با اصحابش در کارها بسيار مشورت می کرد و بر آن تاکيد می فرمود.
۴۵-در جمع يارانش دايره وار می نشست و اگر غريبه ای بر آنان وارد می شد نمی توانست تشخيص دهد که پيامبر کداميک از ايشان است.
۴۶-ميان يارانش انس و الفت برقرار می کرد.
۴۷-وفادارترين مردم به عهد و پيمان بود.
۴۸-هرگاه چيزی به فقير می بخشيد به دست خودش می داد و به کسی حواله نمی کرد.
۴۹-اگر در حال نماز بود و کسی پيش او می آمد نمازش را کوتاه می کرد.
۵۰-اگر در حال نماز بود و کودکی گريه می کرد نمازش را کوتاه کرد.
منبع: طبرسی، مکارم الاخلاق ، باب اول؛ ویژگیهای پیامبر اعظم(ص)