بسم الله الرحمن الرحیم

💠 چه کسی معترضین را به خیابان می‌کشاند؟! 🔹 این روزها رفتار رادیکال برخی از #معترضین در ایران، بعضی‌ها را دچار بُهت و حیرت می‌کند. اما تعجبی ندارد؛ همه‌ی این رفتارها طبیعیست! طبیعت #انسان_نئولیبرال این است! 🔹در نئولیبرالیسم #بازار_آزاد میدان‌دار است، و #رقابت هم قاعده بازی و شرط حیات در این بازار است! 🔹اگر می‌بینید برای بوسیدن و رقصیدن و بغل کردن می‌خواند، یا برای همسفره شدن با جنس مخالف در دانشگاه حالت جنگی می‌گیرد، او دارد طبق قاعده بازار عمل می‌کند! 🔹اصلا #مصرف‌گرایی، لذت‌جویی و #منفعت‌طلبی جزئی از شخصیت و لازمه‌ی انسان نئولیبرال است برای اینکه در رقابت کم نیاورد! 🔹حالا آزادی جنسی هم یکی از این عرصه‌های رقابت برای انسان نئولیبرال است. به‌خاطر همین یک روز دغدغه‌اش حضور زنان در ورزشگاه است، روز دیگر آزادی پوشش می‌خواهد؛ و روزی دیگر آغوش رایگان می‌دهد. 🔹سوژه نئولیبرال حتی #اعتراض را عرصه رقابت می‌بیند و سعی می‌کند با قدرت رسانه مطالبات اصلی معترضین را به نفع خودش تحریف کند. 🔹او در این رقابت نه تنها نسبت به آرمان‌های اجتماعی مثل مبارزه با #فقر_و_تبعیض حساسیتی ندارد که حتی دغدغه استقلال وطن هم ندارد و به طور کاملاً طبیعی از بیگانه مطالبه #تحریم و جنگ علیه کشورش می‌کند. 🔹و اگر از #گفت‌وگو گریزان است چون پرسشی ندارد که دنبال پاسخ باشد. آرمان‌‌ش لذت‌جویی و منفعت‌طلبی‌ فردی است و این آرمان‌ها اساساً قابل گفت‌وگو نیستند. در بهترین حالت، مذاکره می‌کند برای تحقق آرمان‌هایش.  🔹با این همه او فقط یک سوژه است. بخش عمده‌ای از این سوژه مخلوق و محصول سیاست‌های نئولیبرالی در کشور است. وقتی عرصه‌های مختلف حکمرانی‌ از اقتصاد گرفته تا آموزش و سلامت تقدیم ایده‌های نئولیبرالی شود، می‌توان انتظاری جز خلق انسان نئولیبرال داشت؟! آن‌گاه اوست که تو را مجبور می‌‌کند در فرهنگ و سیاست‌خارجی هم در زمین نئولیبرالیسم بازی کنی! و گرنه در اقتصاد و معیشت و امنیتت دچار بحران می‌شوی! 🔹تا حکمرانی را از دست نئولیبرالیسم آزاد نکنی او همین‌طور پیش می‌آید و تو باز می‌رسی بر سر دو راهی. و این‌بار معیشت و امنیتت را به آزادی جنسی گره می‌زند. 🔗 پ.ن: همان‌طور که مشخص است منظورمان همه معترضین نیست، بلکه صحبت از کسانی‌ست که به نوع رفتارها و شعارهایشان اشاره شد.

📝 محمد حق شناس: ✅ چرا علی رغم این حجم از تحریم، اقتصاد ایران همچنان پابرجا است؟ ✴️ این موضوع به تاب آوری اقتصادی در مقابل تحریم ها بر می گردد، به گفته بسیاری از قدما اقتصادی، سرمایه بسیار ترسو است و با کاهش سودآوری و ریسک پذیر شدن محیط به سرعت از محیط بی ثبات به سمت محیط باثبات بالاتر فرار می کند، هدف تحریم کنندگان نیز دقیقیا بر پایه همین ویژگی سرمایه گذاری برای فلج کردن و به زانو در آوردن کشورها و بی ثبات سازی اقتصادی، پی ریزی می شود. ⏺️هر چقدر زیربناهای توسعه ای یک کشور توسط سرمایه های خارجی یا بخش خصوصی ایجاد شده باشد و یا در ید تملک آن ها باشد، تاب آوری این صنایع در مقابل تحریم های اقتصادی بسیار پایین می آید و با اولین لرزش یا ایجاد تحریم فرو می ریزد. چرا که سرمایه گذار خارجی و یا بخش خصوصی دنبال سود و منفعت مالی است و خود را مقید نمی داند که به خاطر درگیری های سیاسی یا ایدئولوژی از منافع خودش چشم پوشی کند و تن به زیان یا ریسک های احتمالی بدهد. ⏺️ از آنجا که صنایع مادر و اصلی ایران بیشتر دولتی و تحت کنترل حاکمیت بود و مدیران این صنایع وفادار به سیاست های دولت در مواجه با تحریم های غرب بودند و از انجا که منفعتی از قبل سرمایه این شرکت ها نمی بردند و صرفا حقوق ماهیانه دریافت می کردند، این صنایع بدون ورشکستگی یا تعطیل شدن یا تعدیل نیروی انسانی ولو با زیان مالی به کار خود ادامه دادند. 🟠 اما اگر این صنایع به کمک سرمایه خارجی ایجاد شده بود، به سرعت مثل تحریم ایران در سال 1332 و سقوط دولت مصدق با خروج سرمایه های خارجی به سرعت تعطیل می شد و ایران فلج می شد. 🟠 اگر صنایع بزرگ در اختیار بخش خصوصی بود نیز دقیقا وضعیت مشابهی رخ می داد، در همین چند سال، بیش از 200 میلیارد دلار سرمایه خرد از کشور خارج شده است، کافی بود صنایع بزرگ نیز خصوصی بود، به سرعت به دلیل زیان، قیمت محصولات و تولیدات آن ها به ده برابر قبل از تحریم افزایش می یافت و نوعی تقابل بین دولت و مالکین این صنایع شکل می گرفت، مالکین این صنایع سه راه جلوی پای دولت می گذاشتند، یا تن به تسلیم شدن در جنگ اقتصادی دهد و با آمریکا و تحریم کنندگان کنار بیایید یا اجازه افزایش تصاعدی قیمت محصولاتشان و تورم لجام گسیخته را دهد که به فروپاشی اقتصادی کشور منجر می شود یا نهایتا اجازه دهد که این مالکان اعلام ورشکستگی، فروش دارایی و خروج سرمایه از کشور را داشته باشند که در هر حالتی فاتحه اقتصاد کشور خوانده می شد. ✴️ در شرایط تحریم، تاب آوری بخش دولتی بسیار بیشتر از بخش خصوصی است، واگذاری صنایع در چنین شرایطی یعنی تن دادن به افزایش قیمت محصولات، تن دادن به نظر مالکین این شرکت ها در نوع دیپلماسی و مواجه با دشمنان و نهایتا خروج سرمایه، اعلام ورشکستگی، بیکاری و شورش عمومی مردم بر علیه دولت! در صورت تمایل به خواندن سایر مطالب به کانال زیر در ایتا بپیوندید👇👇👇👇👇👇👇👇 https://eitaa.com/hokmraniirani @hokmraniirani