✳️ هر وقت با من خداحافظی میکرد؛ لحظه ی آخر می گفت: «دعــاکـن اگـه شهید شدم جسدم نیاد و گمنام بمونم. همه ی ما از خاکیم و بـه خـاک بــرمی گردیم؛ چه بهتر که با شهادت بریم و نزد خدا روزی بخوریم.» ▫️ هیچ وقت طاقت شنیدن این حرفهایش را نداشتم همیشه فقط سکوت می کردم. عاقبت هم به آرزویش رسید. 🌷 بدنش تا ده سال بعد از شهادتش، کنار دجله میان نیزارهای هورالهویزه ماند. بعد از ده سال چند تکه استخوان و پلاک و پوتینش را برای ما آوردند. 🔺راوی خواهر شهید 📚برگرفته از کتاب «ازانتظار بسوخت» #شهید_حسین_منتظری #شهیدانه

✳️ راز آن دسـتور 🔻نيروهای دشمن و اشرار ضدانقلاب، دست بدست هم داده بودند و هم زمان آتش شديدی می ريختند.از طرفی هم بالگردهای توپ دارشان، ما را از بالا گرفته بودند زير آتش. كـاوه گاهی با وسواس خاصی دوربين می كشيد روی مواضع دشمن، گاهی هم از طريق بیسيم با علی قمی صحبت میكرد و وضع دقيق نيروها را جويا می شد. 🔹 بعد از اقامه نمـاز ظـهر؛ یک تصميم ناگهانی گرفت كه هيچ كدام از ما دليلش را نفهميديم. مسئول قبضه مينی كاتيوشا راصدا زد. نقشه منطقه را پهن كرد روی زمين و نقطه ای را به او نشان داد و گفت: «اين سه راهی را بكـوب». كـاوه ايستاده بود کناراو و هرچند لحظه فرياد میزد: «رحــم نكن، مهمــات بده، بــزن، بــزن!» 🔸 طولی نكشيد كه علی قمی تماس گرفت. صدايش هيجان و شادی خاصی داشت. گفت: «محمود جان! ما رسيديم روی ارتفاعات؛ تمام هدفها را گرفتيم.» گل از گل محمود شكفت و به سجده افتاد. يادم هست همان روز مطلع شديم، حدود 300 نفر از عراقيها و ضد انقلاب در سه راهیِ پشت سياه كوه؛ به درك واصل شده اند و اين برای همه ما عجيب بود. 🔹 راز آن دستور كاوه پس از سالها، هنوز برايم كشف نشده باقی مانده است. 📚 برگرفته از کتاب «حمـاسـه کـاوه» خـاطرات و زندگیـنامه؛ #سردار_شهید_محمود_کاوه #شهیدانه

🔻سيد اینگونه می‌گفت: « ازصدراسلام همينطور بوده.ازجنگ بدرگرفته تاجنگ احد. تاحماسه روز عاشورا؛ كه اصحاب يك به‌ يك جلوی چشم اباعبدالله (ع) جان دادند وشهيد شدند .. اين واقعه برای ماهم بوده. 🔸 در عملياتی؛ شهيد احمد باغپرور و بعد از آن علی آقا رمضانپور و چند نفر ديگر از دوستان افتادند. به سر همه آنها تير سمينوف خورده بود. من بالای سر شهيد باغپرور رفتم؛ تير يك طرف سرش را متلاشی كرده بود. فكر كردم ميتوانم به او روحيه بدهم. 🔹 گفتم: « احمد جان شهادتين بگو؛ تسبيح بگو » اما زبانش كار نمیكرد. مغزش فرمان نميداد. دستهايش را گرفتم و گفتم: «اگر ميخواهی من برايت شهادتين بگويم، دستانم را فشار بده.» ديدم آرام از گوشه چشمانش اشكی جاری شد. گفتم: «بگو يا صاحب الـزمـان(عج)» احساس كردم كه دستم را فشار ميدهد. بعدشهادتين را برايش گفتم و او آرام چشمانش را بست.» 📚 برگرفته از کتاب «عـلــمـدار» زندگیـنامه و خـاطـرات #سردار_شهید_سید_مجتبی_علمـدار #شهیدانه

✳️ خواهرم، حجابت را رعایت کن 🔻 باناصر در خیابان قدم می‌زدیم که زن بدحجابی از کنارمان رد شد. می‌خواستم اعتراض کنم، ولی ناصر مانع شد. روز بعد درخیابان دوباره همان خانم را دیدیم. ناصرصدا زد: «خواهرم! یک لحظه.» آن خانم ایستاد، ناصر رفت جلو و گفت: «خواهرم، اگر از خانواده شما یک نفر فوت کند؛ چقدر ناراحت می‌شوی؟» آن خانم گفت: «این چه سؤالیه؟ خانواده من از جانم عزیزترند.» 🔸 ناصر گفت: «خانواده‌ای بوده که سه تا پسرداشته؛ همه رو تقدیم انقلاب کرده تا دشمنان، حجاب شما را از بین نبرند. همین حجاب باعث می‌شه تا شما درجامعه ایمن باشید. شما فرض کنید ظرف روغنی که درش باز باشد؛ همه حشرات هجوم میارن تا ازش بهره ببرند. ولی وقتی درِ آن را بگذاریم، فرار می‌کنند. ازدید ما حجاب هم همین حکایت را دارد.» 👈 ناصر با دو دلیل قانع کننده آن خانم را راضی کرد تا حجابش را رعایت کند. 📚 برگرفته از کتاب «انتخاب عالی» خاطرات و زندگینامه؛ #سردار_شهید_ناصر_قاسمی #شهیدانه

✳️ هفده آذر ۵۹، برای انجام عملیات به سمت جاده ماهشهر رفتیم. از کانال عبور کردیم و در سکوت به سنگرهای دشمن نزدیک شدیم. عملیات موفق بود. سیصد کشته از نیروهای دشمن در منطقه افتاده بود.اما با روشن شدن هوا نیروهای تحت امر بنی صدر از ما پشتیبانی نکردند. و با پاتک نیروهای دشمن، مجبور به عقب نشینی شدیم. 🔸 شاهرخ در سنگر ماند تا نیروها بتوانند به عقب بروند. با شلیک های پیاپی گلوله های آر پی جی و هدف قرار دادن تانک های دشمن؛ مانع پیشروی آنها می شد. چند تانک دشمن را منهدم کرد. ساعت ده صبح بود. فشار دشمن هر لحظه زیادتر می شد. برای زدن آر پی جی بلند شد و بالای خاکریز رفت. 🌷 یکدفعه صدایی آمد. برگشتم وناباورانه نگاه کردم. گلوله ای به سینه ی شاهرخ اصابت کرده بود. او روی خاکریز افتاده بود. عراقی ها نزدیک شدند. مجبور شدم برگردم. پیکر شاهرخ روی زمین مانده بود. از کمی عقب تر نگاه کردم. عراقی ها بالای سر او رسیده بودند از خوشحالی هلهله می کردند. همان شب تلویزیون عراق، پیکر بدون سر او را نشان داد. گوینده عراقی گفت: «ما شاهـرخ، جلاد حکومت ایران را کشتیم.» 🔸 دو روز بعد دوباره حمله کردیم. به همان خاکریز رسیدیم. اما هیچ اثری از پیکر شاهرخ نبود هر چه گشتیم بی فایده بود. او از خدا خواسته بود؛ همه گذشته اش را پاک کند. می خواست چیزی از او نماند. نه نام ؛ نه نشان ؛ نه قبر ؛ نه مزار و نه هیچ چیز دیگر. خدا هم دعایش را مستجاب کرد. پیکر سردار شهید شـاهــرخ ضـرغــام هرگز پیدا نشد .. 📚 برگرفته از کتاب؛ «شاهرخ، حـُرانقلاب اسلامی» زندگینامه و مجموعه خاطرات #شهید_شاهرخ_ضرغام #شهیدانه

✍️ «دلم نمی‌خواهد از سختی‌ها با مهنازحرفی بزنم. دلم می‌خواهد وقتی خانه می‌روم؛ جزشادی وخنده چیزی باخود نبرم. نه کسل باشم، نه بی‌حوصله و خواب‌آلود؛ تا دلِ مهناز هم شاد بشود. اما چه کنم؟ نسبت‌ به همه‌ چیز حساسیت پیدا کرده‌ام. معده‌ام درد می‌کند. این استفراغ خونی هم که دیگر کهنه‌ شده. دکتر می‌گوید فقط ضعف اعصاب است. 🔸 چطور می‌توانم عصبی نشوم ؟! آن روز وقتی بلوارِ نزدیکِ پایگاهِ هواییِ شیراز را به نام من کردند؛ غرور و شادی را درچشم‌های مهناز دیدم. خانواده خودم هم خوشحال بودند. حواله زمین را که دادند دستم؛ من فقط به‌خاطر دل مهناز گرفتم و به‌خاطراو و مردم که این‌ همه محبت دارند وخوبند، پشت تریبون رفتم. 👈 ولی همین‌که پایم به خانه رسید، دیگر طاقت نیاوردم.حواله را پاره کردم، ریختم زمین. یعنی فکر می‌کنند ما پرواز می‌کنیم و می‌جنگیم تا شجاعت‌های ما را ببینند و به ما حواله خانه و زمین بدهند! 🔹 کاش این سفر یک‌ماهه کمی حالم را بهتر کند. سفریِ ما در راه است و من می‌فهمم مهناز چقدر به یک شوهر خوب و خوش‌اخلاق احتیاج دارد. باید با زبان خوش قانعش کنم که انتقالم به تهران، یعنی مرگ من. چون پشت میزنشینی و دستوردادن برای من مثل مُردن است.» (هشتم تیر ۱۳۶۰) 📚 برگرفته از کتاب: «آسمان؛ دوران به روایت همسر شهید» بقلم زهرا مشتاق نشر روایت فتح صفحه ۵۴ #شهید_خلبان_عباس_دوران #شهیدانه

✳️ قبل از عملیات مطلع الفجر بود. جهت هماهنگی بهتر، جلسه‌ای در محل گروه اندرزگو برگزار شد. من و ابراهیم و شش نفر از فرماندهان ارتش و سپاه در جلسه حضور داشتیم. اواسط جلسه بود، که ناگهان از پنجره، یک نارنجک به داخل پرتاب شد! دقیقا وسط اتاق افتاد. از ترس رنگم پرید. همان‌طور که نشسته بودم سرم را در بین دستانم گرفتم و به سمت دیوار چمباتمه زدم! بقیه هم مانند من، هر یک به گوشه‌ای خزیدند. 🔸 لحظات به سختی می‌گذشت، اما صدای انفجار نیامد! خیلی آرام چشمانم را باز کردم. از لابه لای دستانم به وسط اتاق نگاه کردم. باورکردنی نبود! با چشمانی که از تعجب بزرگ شده بود گفتم: « آقـــا اِبـــرام …! » 🔹 بقیه هم یکی یکی سرهای خود را بلند کردند. همه با رنگ پریده وسط اتاق را نگاه می‌کردند. در حالی که همه ما در گوشه و کنار اتاق خزیده بودیم؛ ابراهیم روی نارنجک خوابید بود. 🔸 در همین حین مسئول آموزش وارد اتاق شد؛ با کلی معذرت خواهی گفت: «خیلی شرمنده‌ام، این نارنجک آموزشی بود، اشتباهی افتاد داخل اتاق شما!» 👈 گویی این نارنجک آمده بود تا مردانگی ما و ابراهیم را بسنجد. 📚 برگرفته از کتاب «سلام بر ابراهیم » زندگینامه و خاطراتی از اسطوره دفاع مقدس #شهید_ابراهیم_هادی #شهیدانه

✳️ اولین روز از نوروز 🔅 نوروز سال۶۵ بود. خانواده‌ها در حد توان و عرف جامعه، براى بچه هاشون لباس نو می‌خريدند. به اصرار زیاد پدر محمدرضا هم، كت و شلوار و كفش نو خريده بود. خانواده آماده شدیم بریم خونه پدربزرگ برای شروع ديد و بازديد عید. 🔸 اون روز برادرم با اكراه تمام، لباس و كفش‌های نو رو پوشید. دیگه همه آماده رفتن شده بودیم که یه وقت از پنجره اتاق متوجه شدیم محمدرضا رفته توی باغچه‌ حیاط، داره روى کفش‌های نو خاک مى‌پاشه !! مادر به شوخى گفت: « آهاى رضــا! چیكار مى‌كنى؟ »  🔹 محمدرضا که دید همه با تعجب به او نگاه می‌کنیم؛ با دستپاچگى گفت: « وقتی بچه‌هاى شهدا ما رو با اين لباسهاى نو ببینن؛ خداشاهده شرمنده نگاه اونا ميشم. » این را که گفت انگار همه‌ ماهم در اولین روز از نوروز، شرمنده‌ فرزندان شهدا شدیم. 🌷 خاطره‌ای از ؛ #شهید_محمدرضا_قمریان #شهیدانه

✳️ خيلی عصبانی بود. سرباز بود و مسئول آشپزخانه. ماه رمضان آمده بود و او بی سروصدا گفته بود هركس بخواهد روزه بگيرد، سحری اش بامن. ولی يك هفته نشده، خبر به گوش سرلشكر ناجی رسيد.او هم سرضرب خودش رو رسانده بود. دستور داده بود همه‌ سربازها به خط شوند و بعد، يكی يک ليوان آب به خوردشان داده بود كه «سربازها را چه به روزه گرفتن!» 🔸 حالا ابراهيم بعد از بيست و چهار ساعت بازداشت؛ برگشته بود آشپزخانه. ابراهيم هم با چند نفر ديگه، كف آشپزخونه رو تميز شستند و با روغن، موزاييك‌ها را حسابی برق انداختند و بعد منتظر شدند و خدا خدا كردند سرلشكر ناجی یه سر بیاد آشپزخونه. اتفاقا ناجی اومد و جلوی درگاه ايستاد. نگاه مشكوكی به اطراف كرد و وارد شد. ولی اولين قدم را كه گذاشت داخل؛ تا ته آشپزخونه چنان رو زمین كشيده شد كه مستقیم كارش به بيمارستان كشيد. پای سرلشكر شكسته بود و می بايست چند صباحی توی بيمارستان بماند. 😊 بچه‌ها هم با خيال راحت تا آخر ماه رمضان روزه گرفتند. 📚 برگرفته از کتاب: « يادگاران ۲ »شهيد همت بقلم مريم برادران/ نشر روایت فتح #سردار_شهید_ابراهیم_همت #شهیدانه

✳️ یکبار با عصبانیت ایستادم بالای سر منصور. نمازش که تمام شد؛ گفتم «منصور جان! مگه جا قحطیه که برای نماز می‌آیی وسط بچه‌ها؟ خُب برو یه اتاق دیگه که منم مجبور نشم کارم رو ول کنم بیام دنبال مُهر تو بگردم.» تسبیح را برداشت و همان طور که می‌چرخاندش، گفت: «این کار فلسفه داره. من جلوی این‌ها نماز می‌خونم که از همین بچگی با نماز خوندن آشنا بشن. مُهر رو دست بگیرن و لمس کنن. من اگه برم یه اتاق دیگه و این‌ها نماز خوندن من رو نبینن، چطور بعداً بهشون بگم بیایین نماز بخونین !؟» 🔹 قرآن هم که می‌خواست بخواند، همین طور بود. ماه رمضان­ها بعد از سحر  کنار بچه‌ها می­ نشست و با صدای بلند و لحن خوش قرآن می‌خواند. همه دورش جمع می‌شدیم. من هم قرآن دستم می­گرفتم و خط به خط با او می­خواندم. 👈 اصلاً اهل نصیحت کردن نبود. می‌گفت به جای این که چیزی را با حرف زدن به بچه یاد بدهیم، باید با عمل خودمان نشانش بدهیم. 📚 برگرفته از کتاب «آسمان ۵ » شهيد ستاری به روايت همسر #شهید_سرلشکر_منصور_ستاری #شهدا_الگوی_زندگی #شهیدانه

✳️ زندگی ما طول چندانی نداشت؛ اما عرض بی انتهایی داشت. ابراهیم بودنش خیلی کم بود؛ اما خیلی با کیفیت بود. 🔸 هیچ وقت نشد زنگ درِخانه را بزند و در برایش باز شود. قبل از اینکه دستش به زنگ برسد، در را برایش باز می کردم. می خندید؛ خنده ای که همه مشکلات و غم و غصه اش پشتش بود؛ اما خودنمایی نمی کرد. 🔹 تا بود نود و نه درصد کارهای خانه با او بود. آن قدر غرق محبتم می کرد که یادم می رفت از مشکلات جبهه اش بپرسم. تا از راه می رسید حق نداشتم دست به سیاه و سفید بزنم. اگر می خواستم دست بزنم، گاهی تشرم می زد. 🔸 خودش شیر بچه ها را آماده می کرد؛ جای شان را عوض می کرد. با من لباس ها را می شست و می برد پهن شان می کرد و خودش جمع شان می کرد. خودش سفره را پهن می کرد و خودش جمع می کرد. ▫️می گفتم: «تو آنجا خیلی سختی می کشی، چرا باید به جای من هم سختی بکشی؟» ▫️می گفت: «تو بیش از اینها به گردنم حق داری. من باید حق تو و این طفل های معصوم را ادا کنم.» ▫️می گفتم: «ناسلامتی من زنِ خانه تو هستم و باید وظیفه ام را عمل کنم.» ▫️می گفت: «من زودتر از جنگ تمام می شوم ژیلا. ولی مطمئن باش؛ اگر ماندنی بودم به تو نشان می دادم تمام این روزهایت را چطور بلد بودم جبران کنم.» راوی: ژیلا بدیهیان؛ همسر شهید 📚 برگرفته از کتاب؛ « به مجنون گفتم زنده بمان » بقلم فرهاد خضری

✳️ برش اول: عادت داشت هر شب به پدر و مادر زنگ بزند. فرمانده نیروی قدس بود و بایستی مسائل امنیتی را رعایت می کرد. هر بار که تماس می‌گرفت یا باید سیم کارتش را عوض می کرد یا از سیمکارت دیگران استفاده می کرد. در دل پایگاه های عراق و سوریه هم که بود تماس هر شبش ترک نمی شد. با یک تماس هم دل خوش شان می کرد و هم چشمه دعای شان را جاری. ✳️ برش دوم: از راه که می رسید پدر را می برد حمام. خودش لباس های پدر را می شست. می نشست کنار بابا، دستهای چروکیده اش را نوازش می کرد و می بوسید. جوراب های پدر را می آورد و موقع پوشاندن، لبهایش را می گذاشت کف پای پدر . ▫️ مادر هم که در بیمارستان بستری بود. از سوریه که آمد بی معطلی خودش را رساند بیمارستان. همین که آمد توی اتاق، از همه خواست بیرون بروند حتی برادر و خواهر ها. وقتی با مادر تنها شد، پتو را کنار زد. دستش را می کشید روی پاهای خسته مادر. حالا که صورتش را گذاشته بود کف پای مادر، اشک های چشمش پای مادر را شستشو می داد . 👈 کسی از حاج قاسم توصیه ای خواسته بود. چند بندی برایش نوشت که یکی اش احترام به پدر و مادر بود: « به خودت عادت بده بدون شرم، دست پدر و مادرت را ببوسی. هم آنها را شاد می کنی، هم اثر وضعی بر خودت دارد » 📚 کتاب « سلیمانی عزیز؛ گذری بر زندگی و رزم شهید حاج قاسم سلیمانی » ناشر: حماسه یاران #شهید_حاج_قاسم_سلیمانی #شهدا_الگوی_حقیقی #سیره_شهدا #شهیدانه